Alternatif bir dünya: Boş konuşmamak!
İnsanların bir araya geldiğinde yapması gereken şeylerden biri muhakkak ki konuşmak. Ama nasıl konuşmak? Fikir üretmek ve eleştirmek, en sevdiğimiz şeyler olduğu için ve kimse konunun kendine dönmesini istemediğinden, sürekli bir başkası üzerinden sohbet açılıyor. Zira amaç, sadece konuşmak...
"Ağzımızdan çıkan şeylerin karşımızdaki insana bir yararı var mı?" diye düşünmek zorundayız. Herkes konuşmadan önce kendisine şu soruyu sormalı: “Evet konuşacağım ama söylediklerim karşımdaki insanı ne kadar ilgilendirecek?” İlgilendirmediği takdirde, karşımızdaki insanı dinliyor gibi yapmak, iki taraf için de oldukça sinir bozucu.
Bazı konularda fikir sahibi olmayanlar, çevresindekilerin tanık olduğu olayları kendininmişçesine anlatmayı da huy edinmiş durumda. Konuşmak için konuşanlara da bir ceza olsaydı keşke. Kimse kimsenin kafasını gereksiz şeylerle doldurma hakkına sahip değil. Özgürlüğümüzün en çok kısıtlandığı alanlardan biri bu bana göre.
Geçenlerde üniversitede bir arkadaşımla karşılaştım. Kahve içiyordum. Sade, şekersiz. "Merhaba" dedi, yanıma oturdu. 15 dakikalık oturmamızda konuştuğu şeyler sadece “Çikolata yer misin?” ve “Çakmağın var mı?” oldu. Onun dışında hiç sohbet etmedik ve bu inanılmaz sıra dışı olmakla birlikte, çok da güzeldi. Gözlerimizle konuşmak... En etkilisi buydu. Birbirimizi anlıyorduk. İnsanların yararımıza olmayan muhabbetlerini dinlemekten bıkmıştık. Koca okulda gereksiz sohbetlerden kaçacak yer arayan iki öğrenci birbirini bulmuştu. O an, ikimizin dünyasındaydık: Alternatif dünyada!
Sohbet tabakasına dahil olmak istemiyorum
Kelimelerin sıradanlaştığı, her hissin karşılığı bir sözcük bulmak zorunluluğunun olmadığı, huzurlu, sessiz, özgün dünyamızdaydık. "Keşke bazı filmler olmasaydı, keşke kuraklık olmasaydı, keşke hafriyat kamyonları olmasaydı" dedik gözlerimizle. Sadece derste gördüğümüz öğretmen hakkında konuşmayı reddettik. 15 dakika gibi kısa bir sürede bu dünyayı da reddettik. Adeta ışınlandık. Çünkü bu dünyada atmosfer kadar gereksiz sohbet tabakası da vardı ve insanları içine o kadar kolay alıyordu ki, biz buna dâhil olmak istemiyorduk. Etrafımız kahkahalar atan, telefonun ekranına gülümseyen, başkalarının hakkında konuşan insanlarla sarılmıştı. Biz ise gözlerimizle birbirimize sarılmıştık. Çok değerliydik. Bu anları çoğaltmalı, özgürlüğümüzü yaymalıydık.
Bırakın sizin için "Sessiz, içine kapanık, sohbeti pek sarmayan biri" desinler. İnsanlar konuşmayı huy edinmişler! Ne konuştuğunu bilmeyenlerden bir adım geri durmam gerektiğini kendime öğrettim. Çeşit çeşit insan seslerinin beynime kazınmasını istemiyorum ve bunu reddediyorum! Benim gibi düşünen dostları alternatif dünyaya davet ediyorum!
