Kurgu dışı okumanın dayanılmaz hafifliği
Kitap okumak ne zamandan beri roman okumak gibi algılanır oldu inanın hiçbir fikrim yok. Aslında bu konuya dair çok da büyük şikayetlerim de yok. Çünkü kendimi bildim bileli bir roman ve/veya öykü okuyucusuyum, elbette nacizane. Ve fakat son yaptığım okumalardan sonra öylesine çılgınlar gibi bir 'reading slump' yani okuyamama durumuna girdim ki fena halde ortalık mahvolmuş durumda. Bir çıkış yolu bulamayacağıma tam ikna olmuşken bir kurgu dışı kitapla hayata döndüm.
Okuduğum kitap Engin Geçtan'ın Metis'ten yıllar önce çıkan ve çılgınlar gibi de okunan 'İnsan Olmak' kitabı.
Normal şartlar altında bu türden okumalar yaparak hayal dünyamın kısıtlanacağını filan düşünürdüm.
Ve ne büyük bir cahil olduğumu kitabın daha ilk cümlelerinden itibaren anlamış durumdayım.
Öfkeden düşmanlığa o kadar farklı başlıklar altında öylesine güzel tespitler, cümleler var ki, bu zamana kadar kurgu dışı kitaplara mesafeli olan tutumumun cahilliğinden, 'olmamış'lığından utandım.
Evet, ayda şaka 10-15 kitap okuyan bir insan olarak halen daha yeterli okuma doygunluğuna erişebilmiş değilim ve yine evet, kurgu dışı okumaya asla yer ayırmamış bir okuyucuyum.
Hayatımda okuduğum ilk kurgu dışı kitap elbette 'İnsan Olmak' değil, ancak kendi yaşadığım deneyimden yola çıkarak şunu rahatlıkla söyleyebilirim: Şayet ilginizi çeken bir kurgu dışı kitap varsa yürüyün babacığım, yürüyüm anneciğim.
Yürüyün.
Kurgu dışı okumak bana sorarsanız halihazırda kuvvetli olduğunuza inandığınız analiz yeteneğinizi önce sıfırlıyor, ardından öylesine bir yükseltiyor ki bana bu hazzı uzun zamandır hiçbir roman ya da öykü yaşatmamıştı.
Evet, düşük beklentiyle kurgu dışı okumaya başlamış olmamın da bunda bir etkisi olabilir, belki de bu 'olağanüstü çarpılma' durumumun düşük beklentiyle doğrudan bir ilgisi de var.
Bu yazıyı okuyup da kurgu dışı okumaya iştahlanan, 'Acaba' diyen olur mu bilemiyorum.
Ama bir okuyucu olarak şunu net bir şekilde artık söyleyebilirim; asla ve asla kendinizi sınırlandırmayın.
Net!
