Ağlatmayan soğan olmaz olsun!
Soğan demek annelerimiz için vazgeçilmez bir besin, hatta bir tutku filan olabilir. Benim için gözyaşı demek, acı demek, dram demek. Mutfakta soğan kokusuna maruz kalır kalmaz acının dibine vurup melankoliye bulanmak demek. ABD'nin Nevada eyaletindeki tarlalarda yetiştirilen ve 'Sunion' adı verilen yepyeni soğan ise bu yiyeceğimize dair bütün klişeleri yıkma peşinde...
1980'li yıllardan beri gelişimini tamamlaması beklenen 'Sunion' aslında ilk değil.
2002'de -elbette- Japon araştırmacılar, soğanın içinde var olan ve gözyaşına neden olan geni keşfettiklerini duyurmuştur. Yeni Zelanda'da da ağlatmayan soğan prototipinin 15 yıl içinde piyasaya çıkmasının umut edildiği belirtilmişti.
Huffington Post muhabirlerinin yalancısıyız, onlar Nevada'da yetiştirilen bu özel soğanların göz yaşartmadığını, bizi dramlardan dramlara sokmadığını söylüyorlar.
'Gözümüzle görsek inanmayız' dedirten bir haber, kimse kusura bakmasın.
Ancak ve ancak işin farklı bir boyutuna dikkat çekmek istiyorum:
Bakın ben soğan sevmiyorum, tercih etmiyorum.
Hamburger yiyeceğim zaman bile tercihim bellidir: "Lütfen soğansız olsun. Teşekkürler" insanıyımdır.
Ama arkadaş, göz yaşartmayan soğan mı olur?
Ne kıymeti kaldı?
Antidepresan kullanırken kafa bi' dünya sürekli mutlu gezmek gibi bir şey.
Suni, yapay, asla doğal değil.
Acıyı sonuna kadar çekmek gerekiyor.
Acının dibine vurmak gerekiyor.
Hayatın içinde acı da var sevinç de.
Klişeleri yıkalım, geçelim, ezelim, parçalayalım.
Ama koskoca soğanın da genetiğiyle, zartıyla, zurtuyla uğraşmayalım.
İyi ki bazı şeftaliler tüysüz, bakın ne kadar kötü örnek oluyor diğer yiyeceklere.
İçeceklerin gazlısını, gazsızını filan anlayışla karşılıyorum da.
Doğal besinleri anormalleştirmesek mi mesela?
Sonra "organik tarım" diye neden insanlar kafayı yedi diyorsunuz bir de.
Domatesleri, şeftalileri, bilhassa da soğanları rahat bırakalım.
