Medipol Başakşehir iyi iş çıkardı bu sezon. Şampiyon olsunlar ya da olmasınlar alkışı övgüyü sonuna dek hak ediyorlar. Abdullah Avcı’yı da kutlamak gerekir. Başka takımlardan “işe yaramaz” denilerek gönderilen futbolculardan iyi bir ekip oluşturmuş, zamanın, sabrın ipine sarılmak, güvenmek, inanmak ve sistemli çalışmak böyle bir şey olsa gerek...
Kimin şampiyon olacağı Trabzonspor’un umrunda değildir. Maçtan birkaç gün önce çıkan dedikodular da yılın futbol fıkrasıdır: “Trabzonspor Yönetimi, Başakşehir galibiyeti için futbolcularına kişi başı 75 bin TL prim verecek.”
Birader, kelin merhemi olsa başına sürer! Uçan kuşa borcu olan Trabzonspor prim verecek öyle mi? Buna sadece kargalar değil kanatlı kuşların tümü güler!
Maça gelince...
Trabzonspor-Beşiktaş maçının fotokopisi gibiydi. Sadece gol yoktu. Saç-baş yolduran pozisyonlar, direkte patlayan toplar, iki takım kalecisinin gol olmasına izin vermediği pozisyonlar vardı. Adeta korku filmi izledik.
İki takım da rakibinin iğne deliği kadar açığını kolladı.
Castillo, Başakşehir’in sol tarafını otoban gibi kullandı! Ersun hocaya sormak lazım; topla gidiş sürati radara yakalansa hız sınırını ihlal etti diye trafik polisinin ceza yazacağı Castillo diğer maçlarda niçin oynatılmadı?
Başakşehir’de Mahmut oyuna girene dek maçın hakimi Trabzonspor’du. Bir başka deyişle, Mahmut’un oyuna katkısı Trabzonspor’un oyununu bozdu.
Ee, kadronuz geniş olmayınca, eliniz mahkum, gözleriniz gardiyan, mecbursunuz rakibin oyunun izlemeye! Başakşehir’in kupa yorgunu olacağını düşünenler de yanılmadı değil. Hal böyle olunca Ersun Yanal’ın oyuna müdahale etme şansı yoktu. Hamle oyuncun olmayınca doğal olarak iş kaptan Onur’a düştü. Visca’nın karşı karşıya kaldığı yürek hoplatan pozisyonu iyi çıkarttı kaptan...
İlk 60 dakika Başakşehir adına nasıl zor geçmişse, son 30 dakika da Trabzonspor adına o derece zor geçti. Özetle... Her iki takım oyuncuları kazanmak için ellerinden geleni yaptı, birbirlerini salladılar ama yıkamadılar!
