Sonuç, neresinden bakarsanız güzeldir. Şahane değildir, muhteşem değildir... Yine de iyidir. Kalenize gelen ilk şutta rakibe gol hediye ediyorsanız, oyunun büyük bir bölümünde rakibe üstünlük sağlıyor, mücadeleyi elden bırakmıyorsanız... Üstelik en az on-oniki kez gol pozisyonuna girebiliyorsanız galibiyeti kaçırdığınız için üzülmelisiniz.
Ama soralım şimdi: Beşiktaş’ın üzülmeye hakkı var mı? Neredeyse davul-zurna çalarak büyük umutlarla memlekete getirdiğiniz Demba Ba bu maça özel hazırlanıyor, sık sık parlak demeçler ile kulübe, taraftara ve memlekete yağ çekip umut pompalıyorsa... Size bol bol gol vaat ediyorsa...
Böyle bir top ehline göre takımı oynatmışsanız... Bütün pozisyonları ve fırsatları ona adamışsanız karşılığını beklemeniz, beklediğinizi almanız gerekir.
Ama bu Demba Ba çocuk ya bizimle dalga geçiyor, ya da büyük bir özürü var saklıyor! O gol pozisyonlarının hiçbirinde talihsiz değildi. Sadece şaşkın ve beceriksizdi. Dahası koşmaya, vurmaya, şut atmaya hiç niyeti yoktu. Koca bir 90 dakikada arkadaşlarının emeğine saygısızlık etti, rol çaldı, hepsini aldattı. Bilic’in bu tiyatroya nasıl sabırla seyirci kaldığını anlayamıyorum. Olcay’ın, Atiba’nın, Gökhan’ın, Veli’nin, Serdar’ın... Hepsinin emekleri bir yana, Demba Ba’nın uyuşuk, abuk, saçma-sapan emek hırsızlığı bir yana! Kimse kusura bakmasın. O penaltıyı Demba Ba’nın kullanması Beşiktaşlı futbolculara saygısızlıktır. O adamın skor tabelasına adını yazdırıp sözüm ona günün kahramanı payesini vermeye de hiç kimsenin hakkı yoktur. Hayır, Demba Ba benim kahramanım değil. Ama gecenin maskarası derseniz hiç itiraz etmem.
Ben fırsatçılığa değil, emeğe saygı gösteriyorum. Benim kahramanım Beşiktaş futbol takımı. Hepsi de oradan alınlarının akları ile çıktılar. Demba Ba ve Bilic ayıplarıyla başbaşa kaldılar. Umarım White Hartlane’den gerekli dersleri çıkarıp, bu ayıplarını devam ettirmezler. Tebrikler Beşiktaş... Teessüfler Slaven... Teessüfler Ba!
