En sonunda geldi

"İşin var mı?" mı? Bana işimin olup olmadığını mı soruyordu? Okulun dönem sonu olduğundan vermem gereken bir sürü dersim, iki röportajım, şirketin genel müdürüne verdiğim hızlandırılmış kurs, gazete için yazılar, konsolosluktaki Cumhuriyet Partisi... Kadınların, kendilerini ve bir erkeği bir şeylere inandırmak istediklerinde kullandıkları, sadece onlara özgü sahte bir doğallıkla "Tabii ki müsaitim. Zamanlaman daha iyi olamazdı" diye cevap veriverdim. Telefonu kapatır kapatmaz beynim, bir Microsoft programını bile kıskandıracak kadar hızlı ve dikkatli bir şekilde çalışmaya başladı. Evet, Marco en sonunda buraya geliyordu! Klasik turistik geziyi hemen programdan çıkardım. Ne de olsa ben artık buranın yerlisi sayılırdım. Ayrıca o (maalesef ağzından kaçtı) yıllar önce burada, hem de başka bir kadınla turistik geziyi yapmıştı (Elbette tatlı hatıraları anımsatmamak lazım. Doğru değil mi?). Onunla "benim İstanbulumu" yaşamaya karar verdim. Sahil yolunda yürüyüşler, motora binip adaya yaptığım geziler, turistlerin akıllarına bile gelmeyen hazineleri bulduğum Beyoğlu keşifleri ve tabii ki leziz tatlar konusunda ustalığına inandığım Marconun seveceği yiyeceklerle tanışabileceği bir gastronomi turu (elbette onun çok alışık olduğu, dünyanın her tarafında yiyebileceği türden şeyleri sunan "in" restoranları hemen liste dışı bıraktım)... Bu arada "Beni denize de götüreceksin değil mi?" diye eklemişti telefonu kapatmadan...Büyükada vapuruyla tanıştırarak, eşeğe binmenin sarhoşluğunu yaşatarak, Yamanın deniz kenarındaki lokantasında olağanüstü bir balık ve çeşitli mezeler yedirerek, her gün benimle kargalar ve martılar arasında deniz kenarında 5 kilometre yürüterek ve "yürüyüştaşlarımla" tanıştırarak, kahvaltı etmek için Aşk Cafeye götürerek, deli gibi yağan yağmurda Galata Köprüsü altında koşturarak, güzellikleriyle insanın tüylerini diken diken edecek mozaiklere sahip olan Kariye Müzesini (utanılacak bir durum ama hâlâ görmemiştim) ziyaret ederek, varlığından bile haberdar olmadığım bir sürü baharat ve çiçek aldığı Mısır Çarşısına dalarak, Ant Otelin terasında insanı nefessiz bırakacak manzara karşısında sarhoş ederek, arkadaşım Zeynepin evinde gerçek Türk mutfağını tattırarak, Beyoğlunun gizemli gecelerinde Markiz ve KVnin "sosyete" tadını aldırarak, eniştemizin (kapıcım arkadaşça ona böyle sesleniyor) başını döndürdükten sonra, Türkbüküne doğru yola çıktık. İki senedir oralara adımımı atmamıştım. Son zamanlarda kargaşadan ve oraların özentiliğinden sıkıldığım için tadına doyulmaz güney sahillerini tekne ile gezmeyi tercih ediyordum. Ama sadece birkaç günümüz vardı ve hava durumu bulutlu gözüküyordu. Bu durumda birkaç gün dinlenmek için "sürprizlerle karşılaşmayacağım" bir otel seçtim (Tecrübe ile sabittir, burada her şey değişiyor... Bir yıl önce olağanüstü olan bir yer, ertesi yıl hayal kırıklığına dönüşebiliyor... Ve ben, özellikle onun doğasından kaynaklanan rafineliğini bildiğimden, her şeyin mükemmel olacağından emin olmak istiyordum!) Tüm bunlar göz önüne alındığında Hotel Divan Palmiradan daha iyi bir seçenek olabilir miydi? Mükemmel servis kalitesi, sürekli hizmet, tecrübe, nefis yemekler ve... Zarafet! Haftaya devam edecek! Haftaya işin var mı?" diye sordu. "Neden?" dedim. O anda içimde kıpırdayan bir şeyler yüzümde keyifli bir gülümseme yarattı. Neşeli ses tonuyla "Evet, geliyorum" dedi, İnanın bana, bu sefer de İtalyan misafirime mutfağınızı en iyi şekilde tanıttım ve görevimi aksatmadım! Buna rağmen yazımın ilk kısmını sizlere patlıcan salatası, pazı dolması ya da Çerkez tavuğu tarifi vererek tamamlayamam değil mi? Ama sizinle, Büyükadada geçirdiğimiz romantik gecede Yamanın lokantasında tattığım bir likörle ilgili fark ettiğim küçük bir sırrı paylaşabilirim... 1/3 ölçek Baileys ile 1/3 ölçek Tekirdağ rakısını karıştırın. Kırılmış buz ekleyin ve likör bardaklarıyla servis edin. Soğuk olmasına özen gösterin. Hazırlaması çok kolay ve o kadar lezzetli ki bayılacaksınız! Afiyet olsun. donatellapiatti@hotmail.com "Marco Pasha" Likörü