Kim asi? Kim değil?

Eğer gitar denen aletin illa bir "çocuğu" olması gerekiyorsa, bu albümde yalnızca üç kişi var böyle tanımlanabilecek. "Dörde Özlem"i çalan Cahit Berkay, "Kalabalığın Ortasında"yı çalan Serdar Öztop ve "Kim İçin"le albümde yerini alan Tarkan Mumkale. Çünkü albümdekiler arasında bu ülkede yalnızca "gitarist" diye anılan bu üçü var. Birincisi bir büyük usta. Berkay "Dörde Özlem"i nerede olursa olsun her çaldığında oradaki insanlar ellerindeki işi gücü bırakıp şöyle bir dertlenirdi. İkincisi ilk solo albümü "Sükut"u yeni çıkaran yılların gitaristi Serdar Öztop. Albümde "Kalabalığın Ortasında" adlı kısa bir parçasıyla yer alıyor. Şu anda Bulutsuzluk Özleminde çalan Öztop, Beyoğlundaki barlarda hayranlıkla izlenen bir gitarist ve pek çok ünlü ismin de prodüktörü. Tarkan Mumkalenin adını ise hiç duymamış olabilirsiniz. O da yıllardır bar gruplarında blues ve rock çalıyor. Albümün en iyilerinden biri olan, Amerikan güneyli rockı tadındaki "Kim İçin" muhtemelen imkansızlıklar yüzünden kötü olan davulları dışında, düzenlemeleri de iyi olan özenli bir parça. "Gitarın Asi Çocukların" yine bu tanıma hiç uymayan ama albümün en güzel parçasını seslendiren Cem Karaca açıyor. Karacadan "Dadaloğlu"nu dinlerken bir anda gaza geliyorsunuz. "Arap atlar yakın eder ırağı / Yüce dağdan aşan yollar, yollar bizimdir" diye bizim kuşak bile çok bağırmıştır! Belli ki albümdeki kayıt çok eski, bu da etkisini artırıyor. Ama affedilemez bir hata yapıldığı ve parçaların kayıt tarihleri yazılmadığı için bilemiyoruz zamanını. Karacanın ardından son dönem Türkiyenin önemli genç müzisyenlerinden biri olan ama genellikle "yeraltında" kalan Kazım Koyuncu geliyor. Ama albümde yer alan, söz ve müziği İlhan Karahana ait "Anılar Düştü" son derece sıradan. Doğrusu Koyuncu, Türkiyenin en ünlü Lazca rock topluluğu Zuğaşi Berepenin solistiyken çok daha fazla ilgi çekiyordu. Türkçe ve çok daha hafif bir müzik yapmanın onun için pek doğru bir karar olduğunu sanmıyorum. Bu albüm genç yaşta ölen gitarist Yavuz Çetine ithafen hazırlanmış. Bu parçaları kim bir araya getirdiyse, herhalde adını Yavuzun ölümünden etkilenip de "Gitarın Asi Çocukları" koydu. Zira en fazla ona denebilirdi "asi gitarist". O da "hayata başkaldırdığı için"... Yoksa, kim asi? Kim değil? Nasıl karar vermişler? Bu garip ismi niye seçmişler? Anlamak zor. Çetin bana göre Türkiyenin en iyi gitaristiydi ve eğer anısına böyle bir şey yapılacaksa çok daha özenli yapılmalıydı. Efsaneleri anlatacağınıza... Geri kalanlar ise ya gerçekten dinlenemeyecek ya da sıradan parçalar. Askerlik karşıtı tavrı ile tanınan, şarkılarındaki protest havayla dikkat çeken ama müzikal açıdan çok zayıf olan Yaşar Kurtun can sıkıcı "Beyoğlu"su var mesela. Sözler güzel ama müzik kocaman bir sıfır. Zira protest sözler yapınca illa ki bunu dinlenemeyecek kadar kötü söylemek ya da müzik yazmamak gerekmiyor! "Küçük ve kötü Moğollar" denilebilecek Yırtık Uçurtmanın "Çığlık"ı da hiç farklı değil. Nejat Yavaşoğulları "Haydi" ile bildiğiniz gibi. Hâlâ "Yap devrimi, kov şovenizmi" diyor. Albümde Armağan Özgürün ve Jehatın da birer parçası yer alıyor. Kapakta yer alan üç sayfalık önsözde de Onur Öner "gitarın asiliğini" açıklamak için Bob Dylan, Beatles, Led Zeppelin, Deep Purple, Pink Floyd, Yes, Genesis vb. devleri anmış. Niye ki? İnsanlar bu adamları tanıyor, onlara tapıyor. Peki bu albümdeki Tarkan Mumkale, Serdar Öztop ya da anılan Yavuz Çetin gibi iyi gitaristleri kaç kişi tanıyor? Niye onları anlatmıyorsunuz ki? n ("Gitarın Asi Çocukları" / Anadolu Müzik Yapım) Moğolların basçısı Taner Öngürün solosu neşeli, umut dolu "Uzaya Bak" da bu albümde. Kapanışı H. Cihat Örter etkileyici bir enstrümantalle yapıyor. "Çağın Ölümü"nün adı pek bir şey hissettirmiyor. Ama kendisi etkileyici bir solo gitar parçası.