Dergicilik öldü mü?
Şu ara sağımız, solumuz, önümüz, arkamız edebiyat dergileriyle dolu. Ancak gençliğin ne kadarını yakalıyor edebiyat dergileri o kısım biraz soru işaretleriyle dolu. Geçmişe dönelim, 90'lara bakalım. Çocukken takip ettiğimiz dergilerin hangileri yayın hayatına halen daha devam ediyor?
Futbolundan tenisine, müziğinden sinemasına son derece renkli bir dergicilik geçmişimiz vardı.
"Dergicilik öldü" dersek büyük haksızlık yapmış oluruz; dergicilik ölmedi.
Ama internetin gelişmesiyle birlikte e biraz kabuk değiştirmiş oldu.
Yıllar önce o çok popüler dergilerde yayıncılık yapan, editörlük ve/veya muhabirlik yapan isimler artık kişisel blog'larıyla ya da farklı yayın kuruluşlarında çalışıyor.
Daha genç bir nesil ya da daha dar bir kadroyla hareket ediliyor.
90'ların sonunda, o döneme damga vuran çok popüler müzik dergisiyle kendi adıma dünyaya açılmıştım.
Yaşım biraz büyüdüğünde o derginin o dönem genel yayın yönetmenliğini yapan müthiş insanla tanışmış, hatta onunla sohbet edebilme şansını yakalamıştım.
Benim için kocaman bir mutluluktu bu.
Ve şu anda dönüp bakıyorum minnoş minnoş veletlere, hayır, birçoğunun ciddi anlamda böyle bir kaygı güttüğünü, cidden büyüdüklerinde o dergiyi yapan isimlerle tanışmak, konuşmak, sohbet etmek gibi bir hedefleri olduğuna inanmıyorum.
İnternet ve sosyal medya sayesinde çok daha patavatsız bir girişgenlik söz konusu.
Herkesin mail adresine erişmek ve mail atabilmek son derece ufacık, miniminnacıcık bir işlem.
Tak diye herkese çat, çat, çat bir şeyler diyebiliyoruz.
Hani hep "Eskiden ulaşılmazdı starlar, sosyal medya sayesinde erişilmezlik ortadan kalktı, büyü bozuldu" derler ya...
Evet doğru büyü bozuldu, hem de öyle bir bozuldu ki "Bunca zamandır neyin afrasını tafrasını yapıyorlarmış" durumuna gelindi.
Dergicilik günün birinde daha da ciddi darbeler alsa bile, hatta pat diye kalp krizinden, emek yoksunluğundan ölse bile en azından saygımız ölmemeli.
Az biraz mesafemiz devam etmeli.
Geçmişin hatrına en azından...
