Devletin yakasını bir araya getiriyor

Tekstil sektörünün gelişmediği yıllarda ısmarlama usul dikilen elbiselerle insanlar günlük hayatını devam ediyordu. Karamanlı Celalettin Benli annesinin isteğiyle gömlek dikimini öğrendi. Benli kendi adını taşıyan gömlekleri tam 61 yıldır sürdürüyor.

Doktor olmayı hayal eden Benli, ortaokulu bitirmiş, diğer okullara ise gidememiş. Okuyamadığı için annesi Benli’yi gömlekçi Abdullah Bey’in yanına çırak vermiş. Annesinin gösterdiği yoldan ilerlemekten mutluluk duyan Benli, İstanbul’a taşınınca da bir Rum ustanın yanında mesleğe devam etmiş. Bir gün ustası Yunanistan’a gideceğini söyleyerek dükkânı satışa çıkarınca Benli parayı denkleştirip dünkkanı devralmış ve hem İstanbul’daki ilk Türk ısmarlama gömlekçisi olmuş. 14 yaşından beri gömlek diken Benli, “Ismarlama gömlek yapan usta yok. Şu an gömlekçilik yapıyorum diyen arkadaşlar kalıpla yapıyor. Gömlek kalpla dikilmez. Kalıp bedenine göre yapılan gömlek kişilere uymaz. Ben direk ölçüyle yapıyorum. Göğüs, bel, göbek, kol ölçülerini ayrı ayrı alıp öyle dikiyorum. Ülkemizde birçok iş adamına gömlek yaptım. Altı cumhurbaşkanının gömleklerini ben diktim” diye konuştu.

‘52 yıllık müşterim var’

İşlerinin azalmasından üzüntü duyan Benli sözlerini şöyle sürdürdü:

“52 yıldır sürekli gömlek diktiğim müşterim var. Geçmişe göre işler zayıf gidiyor. Alışmış olan müşterilerimiz de olunca boş kalmıyoruz az da olsa gömlek dikiyoruz. Gençlerden gömlek diktirenler oluyor birçoğu da memnun kalıp diktirmeye devam ediyor. Epey usta yetiştirdim. Birçok çırağım Anadolu’da mesleğini sürdürüyor. 20 yıldır çırak bulamıyoruz, tezgâhtarlığı tercih edenler var fakat sanatı öğrenmeye kimse gelmedi. Sanat öldü ölüyor. Konfeksiyonlar çoğaldığı için bize ilgi gitgide azaldı. İsterdim ki ısmarlama gömlek devam etsin ama maalesef bu meslek ölüyor!...”

‘Karaman’ı il yaptı’

Turgut Özal’a dair o anılarını anlatan Celalettin Benli, o günleri şöyle anlatıyor;

“Her gömlek teslim ettiğimde, bir isteğin var mı diye sorardı. Ben ‘sağlığınız efendim’ derdim. O sefer ‘var’ dedim. ‘Karaman il olsun’ dedim. ‘Bakacağım’ dedi. Aradan 4 gün geçti ve özel kalemi beni aradı. ‘İmzalar atıldı ilk sen işitiyorsun, plakanız 70, il oldunuz, gözünüz aydın’ diye. Yine bir gün gömlek götürdüm. ‘On tane daha yapar mısın’ dedi. Kumaş elimde kalmamıştı, ‘İsviçre’den getiriyorum’ dedim. Kumaşları kaçak getirdiğim için fazla getiremiyorum. ‘Pamuklu ithalatı yasak’ dedim. Birkaç gün sonra gazetede ‘Pamuklu ithalatı serbest oldu’ diye yazıyor. Sonraki görüşmemizde, ‘kaçak getirmekten kurtuldum’ dedim. ‘O senin eserin’ dedi.”