Nerede ne engel var?

Elife Yıldız: Kardeşim 32 yaşında bir bedensel engelli. Eskiden raporunda yüzde 90 engelli görünüyordu. Yaşadığı gecekondu yıkılınca raporu kayboldu. Daha sonra tekrar rapor aldığında yüzde 64 engelli olarak gösterildi. Bir iş bulmak amacıyla İş Bulma Kurumu’na başvurdu. Ancak gönderdikleri işlerin hiç birisini yapamayacak durumda olduğu için görüşmelerden eli boş dönüyor.

Döne Gıca: 18 yaşında otistik engelli bir kızım var. Herşeyinden ben sorumluyum. Çalışmak istiyorum ancak ona bakabilecek tek kişi benim. 18 yaşına girdiğinde vasisini aldım. 18 yaş maaşı reddedildi. Engelli maaşı için başvurduğumda da kendimize ait evimiz var diye reddediliyor.Bu maaşlar verilirken engellilik derecesi göz önünde bulundurulmalı. Yüzde 50 engelli olanlar maaş alabilirken benim kızım yüzde 100 engelli olduğu halde maaş bağlatamıyorum. En azından ben öldükten sonra çocuğumun bir güvencesi olsun istiyorum.
Leyla Günay: Çocuk felçli bir engelliyim. Engelliler olarak hastaneler sıkça gittiğimiz yerler. Ancak bir hastaneye gittiğimde engelliler için düzenlenmiş bir park yeri bulamıyorum. Kapıya yakın yerlere park etmemize izin verilmiyor. Uzak mesafelerden yürümem oldukça zor oluyor. En azından hastane gibi bir yerde engelli vatandaşlara kolaylık sağlanmalı.

Gül İlknur: 4,5 yaşındaki kızım koklear implant ile 25 desibel işitme eşiğinde duyabiliyor ve konuşma dilini her geçen gün bireysel eğitim ve aile desteğiyle geliştirmeye çalışıyor. Engelli aileleri olarak eğitimde yaşadığımız ortak sorun okul öncesi eğitim. Eğitim mekanlarındaki sorun ve ilgisizlik çocuklarımızın okula gitmemesine ve içe kapanmasına yol açıyor. Kreş ve okul öncesi eğitim birimlerinde engelli öğrenciler için özel eğitimciler olmalı. Milli Eğitim bu tip eğitim kurumlarını denetleyip okulları engellilere uygun hale getirmeli.