Olduğu gibi bir Teoman

Şarkı sözlerinde kendimizden çok şey bulduğumuz Teoman’ın bu sefer anılarında dolaşıyoruz. ‘Fasa Fiso’, Teoman’ın kendi ağzından anlattığı anılarını ve kitap içine dağıtılmış röportajları, şarkı sözlerini içeriyor. Teoman, kahraman olma hayalleri kuran bir çocuğun yıllar sonra hayallerine kavuşurken yaşadığı çelişkileri, tatminsizlikleri, tatminleri, kısacası bu süreçte yaşadığı tüm değişimleri, kendine karşı en tarafsız yönünden anlatıyor. ‘Fasa Fiso’, çocukken yazdıklarını okurlarsa intihar etmek zorunda kalır diye korktuğu için defterlerini saklayan bir adamın her şeyi olduğu gibi anlattığı kitabı. Teoman yeni kitabını Milliyet Sanat’a anlattı...

- Çocukluk yıllarınızı okumak naif bir çocuğun günlüğünü okumak gibi... İkisinin de siz olduğunuzu düşündüğümüzde çocukluğunuza karşı bu kadar yargısız olup bugününüze karşı bu kadar eleştirel olmanız sizinle ilgili neyi anlatıyor?

Eleştirellik meselesi benim kişiliğimin bir dikeni, etrafımdaki her şeye karşı öyleyim. Çocukluğuma tabii ki daha şefkatliyim ama kendimi sürekli sorgular ve beğenmem ben. Aslında çocukluğumda da böyleydim ama şimdi o dönem çok eskilerde kaldığı için daha sıcak yaklaştım o zamanki kendime. Çocukluğumu biraz kayırdım.

- Kitapta yıllar içinde sürekli değişen Teoman’ı görmek mümkün. Bu sürekli değişme hâlini de göz önünde bulundurduğumuzda kitabı okuyan birinin sizi tanımaya ne kadar yaklaşabileceğini düşünüyorsunuz?

Hayatımda atlamalar, zıplamalar oldu benim sürekli. Düz bir çizgi gibi değil benim hayatım. Dolayısıyla sürekli bir değişim var kitapta. Kitabı okuyan birinin beni tanımaya ne kadar yaklaşabileceğini soruyorsunuz. Bilmiyorum. Bir fikir verir diye umuyorum en azından.

- Bu kitap ne kadar ‘fasa fiso’ sizce?

Bence güzel kitap oldu.

- Her çocuğun hayali olduğu için mesleğinizi klişe olarak nitelendirmişsiniz... Rock starlık klişe bir meslekse eğer, sizin için klişe olmayan ne?

Daha alçakgönüllü mesleklerin hepsi. Ben rock starlığı klişe olarak gösterirken çocuksuluğuna atıf yapmak istemiştim. Ben rock yıldızlığını eskiden dünyanın en mühim mesleği olarak görürdüm. Diğer insanların hepsi rock yıldızlarından daha aşağıdaydılar. Şimdi komik geliyor tabii.

‘Eski mektupları okuyunca ağladım’

- Kitabı oluşturmadaki fiziksel sürecinizi önsözde okuyoruz. Bir de duygusal süreci merak ediyorum. Kitap yazma fikri size ne hissettirdi? Yazarken anılar sizde neleri uyandırdı? Kısacası bu kitaba karşı neler hissediyorsunuz?

Uzun uzun anılarda yaşadım. Ama bir karara çabuk vardım: Hüzünlü yerlerde çok fazla gezinmeyecektim. Anılarıma hafif ve çocuksu bir perspektifle bakacak, bir ‘başarı’ hikâyesi anlatmayacaktım. Bu karara varınca rahatladım. Kitap hem form olarak özgün olacaktı hem de hata kaldırır bir tarafı da olacaktı. Hikâyeleri yazarken değil, ama en çok eski mektupları karıştırırken hüzünlendim. 1990 yılında arkadaşlarımın yazdığı mektupları bulup okuduğumda ciddi ciddi ağladım.