‘Özgür ünlüyüm’

Mehmet Turgut, CNN Türk’te ekrana gelen ‘Falan Filan’ programında her hafta birbirinden ünlü isimleri ağırlıyor. Kimiyle çocukluğunun geçtiği yerde buluşuyor, kimiyle çiftliğinde... “Bu iş hayatıma heyecan kattı” diyen Turgut’la, sıfırdan başlayıp bugüne uzanan hikayesini, projesini, iyi fotoğrafçı olmanın püf noktalarını ve şöhretin kendisi için ne ifade ettiğini konuştuk.

- ‘Falan Filan’da yepyeni bir konseptle seyirci karşısına çıktınız...

Stüdyo programcılığının artık Türkiye’de pek izlenmediğini ve seyircinin o formatlara tahammülünün kalmadığını düşünmeye başladım. İnsanların benim gözümden bakabileceği, beraber gezebileceği ve fotoğrafla ilgili şeyler öğrenebileceği bir format olsun istedim.

- Konuklarınızın hobileri programa yön veriyor, değil mi?

Evet, geniş bir yelpazesi var. Cemal Hünal’la çiftliğe gittik. Gonca Vuslateri’yle Bursa’da, çocukluğunun geçtiği yerleri gezdik. Dışarıda ve hareket halinde olmak daha keyifli… İlerleyen bölümlerde İlber Ortaylı’yla Selanik’e gitmeyi düşünüyoruz. Ata Demirel’le konuştuk, çekim yaptıkları yere davet etti, “Orada yapalım hem de filmden bahsedelim” dedi. “Gelmem” diyen olmuyor.

- En zorlandığınız bölüm/konuk hangisiydi?

Hiç öyle bir şey olmadı. Hayatım boyunca fotoğraf çekerken de beni zorlayan biri olmadı. Sinirleri alınmış bir adamım. Sadece işimi yaparım, dış etkenlerden pek etkilenmem.

- Program işini sevdiniz mi, devam edecek misiniz?

Başta, “Ben burada ne yapıyorum?” dediğim zamanlar oldu ama bu işin farklı bir disiplin olduğunu fark edince, adrenalinim yükseldi. Hayatıma heyecan kattı. Fotoğraf artık sonucunu bildiğim bir iş, rutin. Kendini başka bir dalda da başarılı hissetmek keyif verici…

- Kısa süre önce Amerika’ya gitmiştiniz, nasıl geçti?

Boston’daki Robert Klein Galerisi’ne gidip, ders verdim. New York’a da birkaç sergi görüşmesi için uğradım. Aslında hayatım boyunca böyle işlerde yer aldım. Bir ayağım hep yurt dışında... Şimdi yeni sergimin hazırlıkları içerisindeyim, ODTÜ yapıyor altyapısını... Heykelle, plastik sanatlarla fotoğrafı birleştiriyoruz. Enteresan bir çalışma olacak. İşin sanat tarafı devam etmek zorunda, çünkü gerçek Mehmet Turgut o... Bir gün bu dünyadan gittiğimde o eserler kalacak.

- Sıfırdan geldiğiniz bir noktadasınız. Bu başarı nasıl hissettiriyor?

Ailem de fotoğrafçılık yapıyordu ama normal bir stüdyoydu, sanat fotoğrafı çeken yoktu. Alaylı olarak başlayıp, işi bambaşka bir boyuta getirdiğim için sanırım hikayem insanların ilgisini çekiyor. İstanbul’a ilk geldiğim 4-5 senelik süreçte, bayağı zorlu bir mücadelem oldu.

-Şöhret sizin için ne ifade ediyor?

Özgür bir ünlüyüm, yani istediğim zaman istediğim yere gidebiliyorum. Beyoğlu’nun arka sokaklarına da gidebilirim, istediğim galeriyi de gezerim. Zaman içerisinde öyle doğru bir profilin sevgisini kazanmışım ki, hiçbir zaman önüme atlayan birileri olmadı. Hep kibarca, saygılı bir şekilde hatrımı soran veya fotoğraf çektirmek isteyenler var. Sanata meraklı profilden uzaklaşmadım. O yüzden de kazandığım şöhret, rahatsız edici değil.

-Aşk hayatınız nasıl gidiyor? Evlilik düşünüyor musunuz?

Şu an öyle bir durum yok. Demlenme dönemindeyim. Daha sağlıklı ilişkiler kurmak için, bazen durmak gerekiyor.

‘Mert Alaş pop, ben rock starım’

- Eline fotoğraf makinesini alan herkes “Fotoğrafçıyım” diyor, bu durumu nasıl karşılıyorsunuz?

İyi fotoğraf çekmek, kişiyi iyi fotoğrafçı yapmaz. Fotoğraf makinesi, kullanma kılavuzu olan bir şey. Bakış açısı, teknolojiyle kazanılmaz. Fotoğrafını çekeceğim kişiye baktığım zaman, içini, yüzüne baktığım zaman bin tane açı görebiliyorum. En doğru espriyi yapıp, yakaladığın gülüşü çekmek gibi algoritmalar var. Rahmetli Yaşar Kemal’in son portresini ben çekmiştim, onu güldürmek için çok çaba sarf ettim.

- Mert Alaş’ı nasıl buluyorsunuz?

Mert pop, ben rock starım. O, Madonna ve Lady Gaga çekiyor. Ben, Ozzy Osbourne ve Metallica... Yaşadığımız hayatlar bambaşka. Onun işi de çok keyifli tabii, yerinde olmak isteyen yüzlerce fotoğrafçı vardır. Benim olmak istediğim taraf, o kadar pembe değil, daha siyah.

- Fotoğraf arşivinizde yer almasını istediğiniz kimler var?

Orhan Pamuk mesela… Nuri Bilge Ceylan’ı çektim. Zeki Demirkubuz’la çok yakınım, onu çekmem lazım. Birikiyor işte böyle... Sonucunda da acayip bir arşiv oluşuyor. Yaşarsam, 50’li ve 60’lı yaşlarımda bir sergide toplamayı düşünüyorum.