Kardeşimiz, evladımız Berkin’e...

Kimse ama hiç kimse size yeni bir söz söyle(ye)meyecek! Bu acıyı dindirecek bir reçetesi yok kimsenin. Ne de bir iksir var
bu hezeyandan topumuzu kurtaracak.
Tam, daha kötüsü olmaz, yoktur daha ağırı derken... Kafamıza iniyor. Bammm!
Beterin beteri varmış meğer.
Biri yazmış: “Annesini kaybedene öksüz, babasını kaybedene yetim, eşini kaybedene dul denir. Peki ya evladını kaybedene? Hiçbir lisanda bu acıyı tarif eden bir kelime yoktur!”
İmkansızdı, biliyorduk ama bir umut, bekliyorduk. Kalkıp uçurtmaları kovalamaya devam edecekti Berkin. Olmadı...
Tarifsiz acılar içinde kıvranırken fark ettik ki sanki evimizden çıktı o cenaze. Sanki Berkin her birimizin canıydı...
Bu yüzden sabahın 7’sinde, kara haberi aldığında, hiç tanımadığı ve asla tanıyamayacağı bir çocuğa ağıt yakarak kalktı yatağından Türkiye.
15 yaşındaki Berkin için fotoğraflar, resimler, çizimler... Hepsi Berkin’i tanımayan ama onu kardeşi, evladı gibi seven insanların eseridir. Onları sizinle paylaşmak istedim. Ben daha
iyi anlatamazdım.
Başımız sağolsun...

Anası anamız, babası babamızdı artık. Ressam Emre Lüle de öyle bildi, portresini ölümsüzleştirdi. Elvan ailesine teslim etmek üzere...

Hayatında ilk kez kepenk kapatan esnaf, “Cenazemiz var” yazdı kapısına, ekmek astı... Ve sen öyle güzel uğurlandın ki çocuk...

Sonsuzluğa uğurlandı... Ağabeyleri Ethem Sarısülük, Mehmet Ayvalıtaş, Abdullah Cömert, Ali İsmail Korkmaz, Medeni Yıldırım, Hasan Ferit Gedik, Ahmet Atakan gibi... Bu isimlerden oluşan görseli Tarkan sosyal medyadan hayranlarıyla paylaştı

Kara kaşlı çocuğun ailesi ile onları yalnız bırakmayan yüz binlerin tek bir dileği vardı: Adalet!

Vicdan kantarıydı, Hacettepe Resim öğrencisi Mert Genççınar’a bu resmi yaptıran.

Ne siyaset bilimi ne sosyolojik analizler! Türkiye’nin ihtiyacını Uykusuz özetledi: Vicdan kantarı...

Cevabı Ece Ayhan vermişti...
“Buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında
Bir teneffüs daha yaşasaydı
Tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür
Devlet dersinde öldürülmüştür.”

Herkes bir çocuğun ölümüne ağlıyordu... Deniyor ki “Ülke ikiye ayrıldı, vicdanı olanlar ve olmayanlar!”