Kişisel bir yıl sonu bilançosu:

2006'dan aklımda kalan sahneler... can.dundar@e-kolay.net MÜNİH Yağmur altında veda Temmuzda David Gilmour konseri için Münih'e gittim.Bütün gençliğime imzasını atan notalardaki sesti.Bir Pink Floyd mirasçısıydı.Grubun kurucusu Syd Barrett öldükten sonraki ilk konseriydi. Orada olmak istedim. İyi ki gitmişim.Galerilerle çevrilmiş meydan öyle hıncahınç dolu değildi gerçi...Gelenler de kırlaşan saçlarını bandanalarla örtenlerdi."Üstat" da çaktırmadı yaşlandığını..."Başlıyor" zilini "Time"la çaldı. Dinleyiciyle birlikte bulutlar da toplandı.Bir süre yeni parçalarıyla oyalandı. Meydanı ateşleyemeyince eskilere abandı."Shine On You Crazy Diamond"la herkesi ayağa dikti.Tam o sırada bir ahmak ıslatan başladı. Meydan şarkıyı hep bir ağızdan söylerken hızlandı. Ve gitar soloda sağanağa dönüştü.İnanılmaz bir yağmurdu; lakin şarkının büyüsü herkesi yerine mıhlamıştı. Sahnedekiler ve meydandakiler bu büyüyü bozmamak için ara vermediler; 2000 model bir Woodstock manzarası oluştu.Gilmour konseri "Keşke burda olsaydın" diye bitirdi.Herkes ayakta, Syd Barret için saygı duruşundaydı sanki...Duymuş mudur ki? Geçen yıl, kendim için yapabildiğim pek az şeyden biriydi: "BABAM VE OĞLUM" Herhalde hiç unutmayacağım bu filmi:"Babam ve Oğlum"u babam ve oğlumla yan yana izledik.Ve üçümüz de gözyaşı döktük.Aynı duygu nehrinde yıkanmanın, arınmanın keyfini sürdük. Ben severim filmlerde ağlamayı... Merhamettir gözyaşı, samimiyettir. "Bir damlası cehennem ateşini söndürür" derler.Hele bir de böyle aile boyu olunca; tam mest oldum.Sadece bir nostalji de değildi üstelik; duygu dolu, akıl dolu, ders dolu bir dönem filmiydi.Eline sağlık Çağan Irmak...Sağol "Babam ve Oğlum..." Üç kuşak gözyaşı ORHAN PAMUK Sulusepken bir baba-oğul hikayesi daha...Ve bir başka "Keşke burada olsaydın" hissiyatı...Stockholm'de Orhan Pamuk'un Nobel ödül töreninde gurur, kişisel hatıralara karışınca ağlamaklı bir sevinç manzarası doğurdu.Pamuk nefis konuşmasını "Bugün babam burada olsun çok isterdim" diye bitirince çevreme baktım; Cengiz Çandar, Ahmet İnsel, Ali Bayramoğlu gözyaşlarını siliyorlardı...Sanırım salondakilerin çoğu babasından kalanların, kalmayanların ve evlatlarına bırakacaklarının, bırakamayacaklarının muhasebesini yaptı; biraz da onlara gözyaşı akıttı.Sadece Türklerin edebiyat tarihini Nobel'le taçlandırdığı için değil, bilinçaltına bastırılmış bavulların kapağını kaldırdığı için de teşekkür ettik Orhan Pamuk'a... Bavuldaki gözyaşları DUBAİ Bir başka kaçamak; mesaiden çalınmış bir başka zaman dilimi... Mart başında Dubai Açık'ta tüm zamanların en iyi tenisçisinin final maçını izledik ailece...Ve yenilgisine tanık olduk."Dünyada hangi spor dalında, hangi finali izlemek istersin?" diye sorsalar tereddütsüz "Teniste Federer-Nadal maçı" derdim.O maçı izlemek kısmet oldu.Biletsizdik üstelik. Maharetli bir çiftin üstün gayretleriyle karaborsa bilet bulup güzel bir yerden soluk soluğa bir maç izledik.Yüzünde mimik oynamayan soğukkanlı şampiyonun, tümüyle jestleriyle oynayan sıcakkanlı rakibi karşısında zorlanışını ve sonunda kaybedişini biraz hayret, biraz ibretle gözledik.Maçtan sonra yan yana oturup sıcak bir sohbete dalmalarını ve kupalarını Arap şeyhlerin elinden almalarını da gülümseyerek seyrettik.2007 Ocak'ında rövanş var. Ama bu kez çok uzakta:Avustralya Açık'ta... Federer-Nadal finali KEVSERCİK Bir hazin fotoğraf...Kapı önündeki mestler anneannemin...Hayatı boyunca ayağından eksik etmedi bu dayanıklı bağsız terlikleri... Dışarı çıkarken de pabucunu hep bunların üzerine giydi.Geçen ocakta bir gün yoruldu, ayağından çıkardık; buz kesmiş ayaklarına yün terlikler giydirdik.Faydasızdı.90'lık yüreği daha fazlasına dayanamadı.Ailece son kez başucunda toplandık.Sonra onu sarıp sarmaladık; doğduğu topraklara defnetmek üzere yola çıktık.Çıkarken ardında bu mestleri bıraktık.Pek öksüz duruyorlardı. Fotoğraf makinem yanımdaydı. İki kare çektim.Çocukluğum boyunca kapısının önünde ya da namaz vakti musluk başında gördüğüm mestleri, Kevsercik'e veda ederken kamerama ve hafızama kaydettim. Bir çift mest BÜLENT ECEVİT 2006'dan bir başka unutulmaz sahne:80 yaşında dimdik bir kadın; 60 yıl aynı yastığa baş koyduğu eşinin cenaze arabasının ardından yürüyor, 100 binleri ardına takarak...Ecevit'in ölüm haberini aldığımda "Mumların biri söndü" cümlesi geçti içimden...O güne kadar 60 yıl boyunca her yılbaşını beraber geçirmişlerdi.Sadece 1981'i 1982'ye bağlayan 31 Aralık gecesi ayrı düşmüşlerdi.Çünkü o gün Bülent Ecevit hapisti.Rahşan hanım yılbaşı alışverişinde iki mum almıştı; birinin üzerinde bir kız, öbüründe oğlan resmi olan iki mum...Kızlı mumu kendisine saklamış, oğlanlıyı eşine yollamıştı.Yılbaşı gecesi saat 12'yi vurunca biri evde, diğeri hapiste mumlarını yakmış ve yine aynı anda birbirlerini hatırlayarak söndürmüşlerdi.O günden sonra da bunu her yılbaşı birlikte tekrarlamışlardı.Bu gece tek mum yanacak Oran'daki evde...Ama oğlanlı mumun ışığı, gelecek kuşakları da aydınlatacak. İki mumdan biri söndü BEKİR Yılın büyük ikramiyesi, bir gün camın kenarında bitiverdi.Miniminnacıktı.Sesi cılız, karnı açtı.İlk sütten sonra bize alıştı; gide gele sevdirdi kendini...Bir gün minik patilerini dayayıp sessizce içeri sızdı. Girip çıkmaya başladı.Derken hepten alışıp salonda başköşeyi kaptı.Tekirdi.Adını "Bekir" koyduğumuzda dişi olduğunu bilmiyorduk henüz...Öğrendiğimizde artık çok geçti.Tekirlerin en güzeli Bekir, evin kızı olmuştu. Bir kedim bile yoktu; oldu