Pal Sokağı'ndaki arkadaşlarım

Editörden Her sabah bir eksiliyor, tuttuğum çeteledeki gün sayısı... O gün, okuduğum her beş on sayfada bir odasına girip nefesini dinliyorum babaannemin. İçimi rahat ettirecek kadar duyamazsam nefesinin sesini, burnuna dokunuyorum hafifçe; yüzünü buruşturup tepki veriyor hemen... Oh, hâlâ yaşıyor.Sonra tekrar salona dönüp kitabıma devam ediyorum. Açık mavi, karton ciltli, kısa boylu, kalınca bir kitap bu: "Pal Sokağı Çocukları"...Onun sadece bir kitap olduğunu söylemek mümkün değil. O aslında Pal Sokağı... Sokağa çıkıp biraz nefes almak için annemin iznine gerek yok. Çünkü ne zaman çok sıkılsam, Pal Sokağı'nda buluyorum kendimi. Sokağın çocuklarına karışıp Kızıl Bereliler ile savaşıyorum. O meşhur 'arazi'leri için yaşadıkları heyecan dolu serüvende canımın acısını unutturuyorlar bana. Boka'nın cesaretine hayran oluyorum; onun kadar cesur olmak istiyorum. Sevdiğim birini kaybetmeye dayanabilecek kadar. Babaannemin ölümüne beni biraz da Nemecsek hazırlıyor. Önce onun yasını tutuyorum, sonra da doktorun yanlış hesabı sonucu iki yıl daha yaşayan babaanneminkini... Pal Sokağı'nın bütün çocuklarına ama tabii özellikle Nemecsek ve Boka'ya teşekkür borçluyumdur.Sadece çok ağır günler yaşayan 12 yaşındaki bir çocuğa sahip çıktıkları için değil, 'insan olmak' meselesinde çocuk aklımla bir sürü şeyi anlamama yardımcı oldukları için. Bana gerçek dostluğun ne olduğunu öğrettikleri için. Annemle babamın sık sık altını çizdikleri 'onurunla yaşama'yı, ahlaklı olmayı, çocuk sözlüğündeki kelimeleri kullanıp iyiden iyiye ete kemiğe büründürdükleri için... Ve daha bir sürü şey için. Okumadıysanız, henüz geç kalmış sayılmazsınız; her yaşın ve her zamanın kitabı çünkü...Bu arada 2007, o şahane çocuklarla tanıştığımız kitabın 100. yılıydı. Bütün o yukarıdaki hikaye, onların anısınadır. Yapı Kredi Yayınları, bu yıldönümü sebebiyle "Pal Sokağı Çocukları"nı yeniden yayımladı. İlerleyen sayfalarda kitapla ilgili keyifli bir yazı okuyacaksınız. Sadece "Pal Sokağı Çocukları" da değil, tıpkı onun gibi hayatınızı kolaylaştıracak, yıllar sonra, ellerinin sıcağını avuçlarınızda hissedeceğiniz kahramanlarla tanışacağınız çok sayıda kitap var yine bu ay Milliyet Kitap'ta... Galiba kitaplar biraz da bunun için... Kitap ekleri de...Ne var ki, bu ay bir eksikle çıkıyoruz. Şiir eleştirmenimiz Mehmet H. Doğan geçen ay geçirdiği kalp krizi nedeniyle 9 Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi'nde tedavi görüyor. Yazarımıza acil şifalar diliyoruz, kendisini bekleyen okurlarla ve şiirlerle birlikte... Kitabınız bol olsun. On iki yaşlarında olmalıyım. Evdeyim. Annem ve kardeşlerim dışarıda. Salondaki kanepede oturmuş kitap okuyorum. Aklım koridorun sonundaki odada uyuyan Alzheimerlı babaannemde. Beni tanımıyor ama sevgisini unutmuş değil. Hep gülerek bakıyor yüzüme... Son üç yıldır süren bu hastalık yetmezmiş gibi, yeni bir hastalıkla daha mücadele ediyor o sıralarda. Kulağımdan hiç gitmiyor bir ay kadar önce eve gelen doktorun babamla yaptığı konuşma sırasında duyduğum o cümle: "Anneniz mide kanseri... 6 aylık ömrü var..."