Sinemamızın gerçek emekçi yönetmeniydi

Yavuz Özkan sinemamızın has solcularından biriydi. Ayrıca belki gerçekten işçi sınıfından gelen başlıca yönetmeni. Daha 20’li yaşlarında maden işçiliği yapmış, sonradan önce tiyatro, sonra sinemaya bulaşmıştı. İlk filmi “Yarış”la (1975) dikkatimizi çektiğini hatırlıyorum. Ama asıl ardından gelen “Maden” ve “Demiryolu”yla gerçekten emeğe dönük ve açıkca sol ideolojinin temsilcisi filmler orta koymuştu. O sınıfsal kavga yıllarında ve 80 ihtilalini getirecek hayhuy içinde, bu filmlerin Yılmaz Güney filmleriyle kol kola nasıl etkili olduklarını da hatırlıyorum. Özellikle “Maden” benim için sinemamızın en önemli 100 filminden biridir.

Yavuz askeri müdahaleden sonra yurt dışına gitmek zorunda kaldı. Ve ancak yıllar sonra dönebildi. 1987’den sonra artık biraz daha yatışmış, daha sakin bir bakışla ve belki Fransa’da geçirdiği zamanın etkisiyle, daha Avrupa sinemasına yakın filmler üretmeye koyuldu. “Yağmur Kaçakları”ndan “Umut Yarına Kaldı”ya, “Film Bitti”den “Ateş Üstünde Yürümek”e, “İki Kadın”dan “Bir Sonbahar Hikayesi”ne, “Bir Kadının Anatomi”sinden “Bir Erkeğin Anatomisi”ne...Hepsi belli düzeyde filmlerdi, ama sanki açık politik mesajlardan yoksunluk onlara yaramamıştı.

Ödülleri kabul etmedi

Öte yandan, son derece mütevazı bir insandı. Son yıllarda ne SİYAD’dan ne de İKSV İstanbul Film Festivali’nden gelen Onur Ödülü önerilerini kabul etti. Çok iyi bilirim, çünkü çoğu zaman aracılık eden bendim. En son festival adına geçen yıl arayıp rica etmiştim. “Düşüneceğim” dedi, ama sonuç yine olumsuzdu. Aynı inadı gösteren Şerif Gören’e sonunda verdik, ama o almadı. Böylesine bir inatçılık ve ilkeli olma tavrı beni hep şaşırtmıştır. Ama bu onun ayrılmaz bir özelliğiydi.

Hastalığı hiç bilinmiyordu, bu yüzden ani ölümü tam bir şok oldu. Ne denir, Allah rahmet eylesin.....