Alex beş yıl bekler mi?

Kulağa ne kadar hoş geliyor değil mi? “Seve seve Türk oluruz.”
Veya “Alex Türk vatandaşı olmak istedi, Carlos’u da yaparız” ifadeleri ne kadar gurur okşayıcı!
Lincoln de aynı tuzağa düş-müştü.
“Türk vatandaşı olur, milli takımda oynarım...”
Tabii canım, yeter ki siz isteyin.
“Vatandaşlık” yazın 8595‘e gönderin, T.C. kimliğiniz cebinize gelsin!
Ya birileri ligimizin lejyonerleriyle dalga geçiyor, ya da kulüp yöneticileri Türkiye’yi Patagonya sanıyor.
Aslında niyetleri açık; vatandaş yap, Türk statüsünde oynat.
Sonra sekiz, on hatta on bir yabancıyla takım kur.

Yakın geçmişte pek çok kulübümüz işin çivisini çıkarmıştı.
Hatırlayın Nobre’yi, Vederson’u, Aurelio’yu, Bebbe’yi ve diğerlerini...
Talimat boşlukları doldurulmuş, vatandaşlık yasası adamına göre uygulanmış, bir gecede ülke nüfusu artmıştı!
Sonra ne oldu?
Devşirmeye çanak tutan dönemin Haluk Ulusoy federasyonu baktı ki gidişat iyi değil, bastı frene!
“Türk statüsünde oynamak için beş yıl beklersin” dedi.
Aslında onlar demese, FIFA zaten bu çılgınlığa bir nokta koyacaktı.

Sınırlama geldi
Nitekim geçen yıl Mayıs ayında Avustralya’da yapılan toplantıda bu yönde bir karar alındı.
Yabancı oyuncuların bulundukları ülkenin tabiyetine geçmelerine zaman sınırlaması getirildi.
Ülkemizde ise olayın iki farklı boyutu var.
Bir, torpille ve hatır-gönül ilişkileriyle vatandaşlığa geçebilirsin. Yasadaki kriterlere uymasan bile “istisnai durumdan” yararlanıp göğsünü gere gere “Türk’üm” diyebilirsin.
Bakınız Mert Nobre!
İki, ki burası çok önemli, vatandaş olsan bile artık “Hemen Türk statüsünde oynayamazsın.”
Demek ki T.C. kimliği taşımaya hak kazanmış olmak, yeni dönemde ayrıcalık değil.
On yıldır Türkiye’de forma giysen dahi, başvuru tarihinden itibaren beş yıl sabretmek durumundasın.
Kimin işine gelir bu?
Ne kulüplerin, ne de yabancı futbolcuların.
O halde?
Alex’in, Roberto Carlos’un, Lincoln’ün veya Yattara’nın Türk vatandaşı olması, amaca (!) hizmet etmez.
Dikkatle takip edin; önümüzdeki birkaç yıl içinde kulüplerimizde hak kazanmışların dışında, “devşirme futbolcular” yok denecek kadar azalacak.
Kulüpler ya çok genç yaştaki yetenekleri keşfedip getirecek, vatandaşlık başvurusu yapıp uzun vadede onlardan yararlanmayı düşünecek, ya da federasyonun koyduğu kurallar çerçevesinde sınırlı sayıda yabancı oynatacak.

Geleceğe yatırım
Veya, ataları Türk kanı taşıyan 21 yaşını aşmamış, ülkesinin milli takımında oynamamış Brezilyalı, Alman, İngiliz (Colin Kazım gibi), İspanyol, Ganalı oyuncular bulup geleceğe yatırım yapacaklar!
Bu arada unutmadan, adı geçen yıldızların futbolumuza diğer alanlarda hizmet etmeleri için vatandaş olmalarına gerek yok.
Çünkü, federasyon henüz teknik adamlara “Türk olma” koşulu getirmedi!
Lafı uzatmayalım.
Kulüp yöneticilerinin popülarizm peşinde koştuğu dönemde en profesyonelce yaklaşımı Roberto Carlos sergiledi.
“Türk olur musun?” sorusuna verdiği yanıt, akıllıca ve taraftarlarını kırmayacak kadar nazik idi:
“Konuyu Futbol Federasyonu incelemeli...”
Bravo Carlos’a, ne şiş yandı ne kebap!



Alt “yapı” yardımı!
Futbol Federasyonu kararlı;
Teknik adamına, futbolcusuna, masörüne, malzemecisine borcu olan kulüplere yeni transfer izni verilmeyecek!
Federasyon katı tutumuna karşın çaresiz durumdakilere çözüm önerileri de sunuyor.
Örneğin Bank Asya 1. Ligi’nde yayın gelirlerine mahsuben ön ödeme yapıyor.
Yayın geliri olmayan kulüplere statüde öngörülen biçimde “alt yapı projesi” karşılığı yardımda bulunuyor.
Tesis, saha, kondisyon salonu, tribün projesi getiren kapıyor parayı!
Buraya kadar her şey kitabına uygun görünüyor.
Ancak kazın ayağı farklı.
Federasyonu yönetenler de, yardımı alanlar da oynanan tiyatronun farkında.
Şöyle geriye, 5 sezon önceye gidince ortaya ilginç bir tablo çıkıyor.
Federasyonun bu süreçte süper lig dahil, kulüplere proje karşılığı ödediği para yaklaşık 20 milyon lira.
Kimine 500, kimine 250, bazısına ise 20 bin lira.
Mersin Camspor’dan, Karacailyas Belediyespor’a, Galatasaray’dan, Beşiktaş’a dek nasiplenmeyen kulüp yok gibi!
Peki; gerek geçmişteki federasyonlar, gerekse bugünkü yönetim sunulan projeleri takip ediyor mu?
İşin en can alıcı yeri burası.
Çünkü yardımı alan kulüplerin “yüzde doksanı” parayı alt yapıya değil, borç ödemek için kullanıyor.
Adına ne derseniz deyin; yaraya pansuman, hastaya ilaç, kel başa merhem!
Ya ne yapsınlar, lisans almasın, maça çıkmasınlar mı?
Elbette hayır. Özellikle alt liglerde durumun içler acısı olduğunu hepimiz biliyoruz.
Federasyonun rolü, kulüplerin bütçelerini denetlemek, kaynak bulmalarına yardım etmek ve kriterlere uymayanları zaman içinde ayıklamak.
Ancak yıllardır yapılan şey, sadece günü kurtarmak.
Alan memnun, veren memnun.
Adı üzerinde Alt “yapı” yardımı!




Spor seçime endeksli
Ülkede çok şey Mart ayındaki yerel seçimlere endekslenmiş durumda.
Hükümette revizyon, atamalar, yeni görevlendirmeler seçim sonrasına ertelendi.
Tabii spor da beklentilerden nasibini aldı.
Kulisler hareketli, bazıları için endişeli, bazıları açısından umutlu bir bekleyiş hakim.
Örneğin Spordan Sorumlu Devlet Bakanı Murat Başesgioğlu’nun durumu.
Başbakan’ın Başesioğlu’nu Mart ayından sonra Çalışma Bakanlığı’na kaydırabileceği yüksek sesle konuşuluyor. Başbakan’a yakınlığı ile bilinen eski genel müdür Mehmet Atalay’ın görevden ayrılış şeklinin bu kararda etkili olduğu söyleniyor.
Vekaleten genel müdürlüğü yürüten ve Atalay’ın ekibinden olduğu bilinen Yunus Akgül’ün asaletinin verilmeyeceği de keza.
Genel müdür adayları arasında AKP Genel Başkan Yardımcısı Abdülkadir Aksu’ya yakın bir isim ve halen daire başkanlığı yapan bir bürokratın adı telaffuz ediliyor.
Tepedeki görev değişikliğinin İl müdürlüklerine yansıyacağı ifade ediliyor.
Atalay’ın Anadolu Ajansı genel müdürlüğü konusu ise sıcaklığını koruyor. Bu durumda Atalay’ın spordaki çalışma arkadaşlarını yanına almasına kesin gözüyle bakılıyor.
Söylentiler ve tahminler bir yana, seçim sonrası Türk sporunu hareketli günler bekliyor.
Yeni teşkilatlanmada parti içi dengelerin etkili olması, dolayısıyla siyasetin sporla çok daha iç içe geçmesi kaçınılmaz görünüyor.