Ünal Karaman’ın geçen haftaki Bursaspor maçını kazanan kadroya iki dokunuş yapması, Ibanez’in yerine sakatlıktan kurtulan Novak’ı, performansını beğenmediği Olcay’ın yerine ise galibiyeti getiren Abdülkadir Ömür’ü tercih etmesi, adalet dağıtmaya çalışan bir hocaya yakışan tavırdı.
Bu takım ilk 15 dakikada üç önemli pozisyon buldu, değerlendiremedi. Dördüncüsünü Ekuban kaçırdı, dönen top hızlı hücumda Ömer ile kalesinde gole dönüştü.
Trabzonspor’un son dönemlerde özgüvenli, disiplinden kopmayan ve mücadeleci bir kimliğe bürünmesi en büyük artılarından biri.
Antalyaspor maçının ardından, dün de geriye düştüğü Malatya karşısında skoru lehine çevirmesi asla rastlantı değildi. Bu gelişim takdir edilmeli.
Bir takımın kazanma kültürü edinmesi önemli. Trabzonspor sezonun bitimine yaklaşırken son beş maçından üçer puanla ayrılarak güçlü bir ivme yakaladı. Tabii bu puan cetveline de yansıdı ve bordo-mavili takıma yıllar sonra büyük olasılıkla UEFA Avrupa Ligi’nin de kapısını araladı.
Soyunma odasına Nwakaeme’nin eşitlik sayısı ile girmek belli ki Ünal hocayı kesmemişti. Oyuncu değişikliklerinde risk aldı.
Ancak kazanan her zaman haklıdır ve sonuç onun istediği gibi oldu. İki haftadır kulübede bekleyen Rodallega, profesyonel bir oyuncu olduğunu attığı golle gösterdi ve bir anlamda Karaman’ın elini güçlendirdi.
Maçın dışında da yazılması gereken bir şey var;
Ahmet Ağaoğlu Trabzonspor kulübü başkanlığına seçildiği gün “50. yılımızda şampiyon olacağız” tarzında sözler vermedi. Camiayı gerçekçi olmayan hedeflerle oyalamadı. Taraftarı boş hayaller peşinde sürüklemedi.
Aksine; kulübün içine düştüğü ekonomik krizi tespit edince, “5 yıl kimse bizden şampiyonluk beklemesin” cümlesi kurarak, acı reçeteyi taraftarın önüne koydu.
İlk yarıdaki 5-0’lık Malatyaspor maçı sonrası Trabzonspor’un kangren olan yarasına cesaret gerektiren bir operasyon yaparak, kulübün geleceğini kurtardı.
Bugün gelinen nokta, bordo-mavili kulübün tarihine geçecek bir özveri, fedakârlık ve kenetlenme hikayesidir artık!
