"Ben de ne yazık ki bu ülkenin kanayan yarası çocuk gelinlerden biriyim. 14 yaşında evlendim, beş tane kız çocuk annesiyim."
Perdede sadece yüzüyle değil, bütün kalbiyle gülen bir kadın yüzü var. Ses kısık olsa ya da bilmediğiniz bir dilde konuşuyor olsa kesin “Hayat bana hep çok iyi davrandı, o kadar şanslıyım ki bu kadar olur” dediğini düşünürsünüz. Işık çıkıyor gözlerinden.
O ışıkların sırrı son cümlede: “Çağdaş Yaşam’ı tanımadan önce kendimi çok değersiz hissediyordum.”
Memleketin şanslı doğmayan çocuklarının, özellikle de kadınlarının şansı olmak üzere yola çıkan Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği 29. yaşını kutluyor. Bu süreçte ne zorluklarla, ne kösteklerle karşılaştıklarını, hâlâ da ne olmadık işlerle uğraşmak zorunda kaldıklarını bir kenara bırakıp sadece aldıkları yollardan söz edelim istiyorum. “Ben kanayan bir yarayım” diyen o kadının yaptığı gibi.
Evet, ÇYDD öncelikle eğitim amaçlı kurulmuş bir dernek. Ama “Şu kadar çocuğa burs veriyoruz” gibi basit bir şeyden söz etmiyoruz. Gönüllülerin o çocukların ailelerini ikna etmesiyle başlayan ve üniversite hayatlarının sonuna kadar da ellerini bırakmayan bir mekanizma, karşımızdaki.
Çocuk Kulübü projesiyle ilköğretim çağındaki çocuklara sanatla kültürle haşır neşir olacakları bir ortam hazırlıyorlar, örneğin. Deniz Yıldızı projesiyle gençleri yaz kamplarıyla, eğitim faaliyetleriyle geleceğe hazırlıyorlar. Üniversiteliler iş hayatında onları nelerin beklediğini Mentorluk projesiyle öğreniyor. Mezun olduktan sonra hayatta ne yapacağını bilemiyor musun, o meslekten bir mentorun oluyor ve sana yol gösteriyor.
Kadınlarla El Ele projesi, o filmdeki çocuk gelin gibi kendisini değersiz hisseden, hayatta hiçbir anlamının olmadığını zanneden kadınların elinden tutup onlara özgüven kazandırmaya çalışıyor.
Son derece basit görünen adımlarla tek tek deniz yıldızları topluyorlar kumlardan. Tekstil alanında çalışan çocukları eğitime sevk etmek için ÜYEP diye bir proje başlatmışlar iki yıldır. Dernek Yönetim Kurulu Başkanı Prof. Dr. Aysel Çelikel tane tane anlatıyor. Önemsiz bir şeyden söz eder gibi. Zor oluyormuş aileleri çocuğun eve getirdiği paradan vazgeçirmek. Özellikle Güneydoğu’da. Proje sponsorları o geliri aileye ödüyor, böylece çocuk okula gidebiliyormuş. “Şimdilik 100 kadar çocuk...” diyor Prof. Dr. Çelikel. Az şey mi?
Çevre de var ilgi alanları arasında, eğitim de, kültür de. Ama özellikle de kadın meselesi. Hani dönüp dolaşıp duvara tosladığımız, “Eğitim şart” diye geveleyip nasıl olacağını bilemediğimiz. Bir ucundan tutunca oluyor halbuki. Beş çocuklu bir çocuk gelinin kendini değerli hissetmesinde, hayata gülerek, geleceğe umutla bakmasında payınız olabi- liyor. Az şey mi?
29 yılda neler oldu?
- 769 anasınıfı
- 565 oyun parkı
- 2 lise
- 17 derslikli 6 anaokulu
- 24 ilköğretim okulu,
- 32 köy okulu,
- 36 öğrenci yurdu
- 1 üniversite eğitim birimi
- 21 eğitim ve kültür evi
- 550 okula malzeme desteği
- 3.550 okula kitap desteği
- 30 okula tam donanımlı kütüphane
- 102.554 öğrenciye destek
