'99 depremini daha dün gibi net hatırlıyorum.
Hepimizin üzerinde farklı bir etkisi olmuştu, hayatın aslında çok da anlık olduğu konusuyla bizi yüzleştirmişti.
Asla dediğim hiçbir şey için aslında o kadar da katı olmamak gerektiğini öğretmişti bana.
Büyük konuşmamak gerektiğini, hayatta her şeyin olabileceğini göstermişti.
İşte o zamanlar deprem konusunda önlemleri hepimiz hatmetmiştik.
Aradan dile kolay tam 24 yıl geçti.
Dün bir kez daha anladık, bu 24 yılda aslında almamız gereken dersi hiç de almamışız.
Başka şeylere odaklanmışız, doğal afetler karşısında aslında hepimizin ne kadar çaresiz olduğunu unutmuşuz.
Levent Erden haklı, “Korku, geçtiğinde, ondan alınması gerektiği varsayılan ders de çoktan buharlaşıyor galiba!”
Şimdi dayanışma zamanı
Dün korkunç bir sabaha uyandık hep birlikte, ’99’dan beri yaşadığımız en kötü depremi hepimiz derinden hissettik, deprem bölgesinde olsak da olmasak da.
Hepimizin canı yanıyor, özellikle de depremin herkesi karda kışta, uykusunda, olabilecek en zor şartlar altında yakaladığını düşündükçe katlanarak artıyor acımız.
Doğal afetler karşısında böyle çaresiziz işte.
Ama uzmanlar bu konuda da uyarmıştı aslında önceden, işte o uyarıları dinlemek, mümkün olan tüm önlemleri almak, deprem yönetmeliklerine uygun inşaatlar yapmak ve yapılanları denetlemek lazım.
Çünkü fay hattındayız daima ve can kaybına neden olmamak ve binalara verilen zararı minimuma indirmek için bunu yapmak gerekiyor.
Oysa şu anda çaresiz, deprem bölgesinden görüntüleri izliyoruz, yardım çağrılarına destek olmaya çalışıyoruz.
Elbette, şimdi dayanışma zamanı, birlik beraberlik şimdi daha da önemli.
Böyle bir zamanda bile Twitter’da sosyal etkileşim için paylaşılan gerçek olmayan yardım çağrıları var.
Bu kadar vicdansız olanları anlamak mümkün değil.
Şimdi bilgi kirliliğine neden olmadan, yardımları doğru adreslere yönlendirme zamanı.
İşte o yüzden biz susalım, uzmanlar konuşsun.
Hepimize büyük geçmiş olsun, hepimize bol sabır ve güç diliyorum.
