Hafıza arşivimden Baykal

1987 referandumu ile 12 Eylül ihtilalinin siyaset yasağı koyduğu liderlere ve üst düzey politikacılara siyaset hakları geri verilmişti.
SABAH gazetesinde yazıyordum.
Genel Yayın Yönetmenimiz Zafer Mutlu benden ikisi de yakın dostlarım olan Süleyman Demirel ve Deniz Baykal’ın yaşam öykülerini anlatan diziler yazmamı istemişti.
Gazete yönetim üslubu “zamanın önüne geçmek” olan Zafer “hemen” demişti.
Önce Deniz Baykal dizisi...
Gençlik yıllarımıza kadar uzanan arkadaşlığımız nedeniyle yazacak çok şey vardı ama gene de sağlam bir dizi için Baykal ile karşı karşıya hiç değilse bir gün konuşmalıydım.
Zamana karşı yarış...
Deniz Baykal Brürksel’e gidiyordu, orada konuşmak üzere anlaştık.
Brüksel’de saatlerce konuştuk.
Notlar aldım.
Yazının omurgası zaten hazırdı o ayrıntılarla güzel bir iş çıkaracaktım.
Akşam, Brüksel’in ünlü mutfagından bir lezzet şöleni yapabilirdik artık.
Fakat Baykal ne yapmayı önerdi dersiniz?
“Güneri, Dustin Hoffman’ın Rain Man (Yağmur Adam) diye bir film oynuyor.
Bu film Oscar alabilir.
Otistik bir hastanın yaşamı...
Yemeği hafif bir şeylerle geçiştirelim, o filmi görelim, ne dersin?”
Sinemaya gittik.
Daha sonra zaten geç olmuştu.
Onu tanıyanlar bilirler, geceyi uzatmaz.
Film gerçekten 4 Oscar aldı.
Bu anımı bilinen Deniz Baykal dışındaki özelliklerinden bir simge olarak yansıttım.
Sadece siyaset boyutu, uzun yüzüşü ve sabah yürüyüşleriyle bilinir ama hayli geniş bir ilgi yelpazesi vardır.
Kürsüde gergin görünse de aslında neşeli ve dost canlısıdır.
Bugün can sıkıcı o iğrençliği eksen alan konulara girmek istemiyorum.
Hafıza arşivimden Deniz Baykal seçmeleri yazacağım.

Romantik ve sade
Deniz ve ilerideki yıllarda eşi olacak Olcay, Antalya Lisesi’nden sınıf arkadaşlarıdır.
Bugünün deyimiyle “çıkıyorlar.”
Lise bitiyor, Olcay Mülkiye’ye (Ankara Siyasal Bilgiler Fakültesi), Deniz ise Ankara Hukuk’a başlıyor.
Fakat Deniz Olcay’a yakın olmak için onun sınıfına gidiyor sürekli.
Fakülte bitiyor. Deniz Mülkiye’ye asistan olarak giriyor.
Ve evlilik...
İkisi bir otobüse binerler o yıllarda Ankara’lıların hem nispeten ucuz hem de doğası güzel Karadeniz sahilindeki Akçakoca’ya giderler.
Doğru Akçakoca Nikâh Dairesi’ne...
Deniz daha önce evrakları tamamalatmıştır.
Orada bulunan iki görevliyi şahit yaparlar, nikâh kıyılır.
Ellerinde havluları ve mayoları nikah dai,resinden çıkıp sahile giderler.
Güneşlenir, yüzerler...
Ailelere telefonla bu güzel haber o gece verilir.
İşte sadeliğin güzellikleri...
Bu da bir simgedir.
Deniz ve Olcay çiftinin, çocuklarının her türlü vitrinleme dışında, gözlerden uzak yaşamlarının başlangıcıdır.

Süt parası
Gazeteciliğe başladığım yıllar, Hukuk Fakültesi’nde öğrenciyim.
İsmet Paşa’nın damadı Metin Toker’in bir döneme imza atan AKİS Dergisi’nde muhabirim.
Deniz Baykal adlı Mülkiye’de asistan bir genç adam AKİS’de dış politika yazıyor. Haftada bir kaç gün karşılaşıyoruz.
Evlerimiz yakın olduğu için çıkışta Ulus’tan Kızılay’a kadar yürüyerek birlikte yürüyerek gidiyoruz.
Neşeli, keyifli yürüyüşler...
Yolda “doğrudan eve gideceğini, tercüme yapacağını” söylüyor.
“Çocuğun süt parası” diyor.
Bu da Deniz Baykal’ın yaşam çizgisindeki şifreler için bir veridir.

Bütün param bu
O çizgiyi daha da derinleştireyim.
GÜNEŞ Gazetesi’ni birlikte çıkardığımız Kozanoğlu ve Çavuşoğlu’nun bankası Hisar Bank’a devlet el koymak üzere.
Mevduatların ne olacağı meçhul...
Binlerce kişi paralarını çekmek için bankanın kapısına yığılmış.
Telefonda Deniz Baykal...
“Senden bir ricam var” diye başlıyor söze...
Ve şöyle devam ediyor:
“Bir milyon lira. Bütün param bu. Yanarsa çok kötü olur.”
Birşey istemiyor. Anlıyorum...
Parasını kurtarıyoruz.
Ama dikkatimi çekiyor.
Siyasetin doruklarına çıkmış, iki kez bakanlık yapmış 44-45 yaşlarına gelmiş, istese pek çok olanak önüne konulacak bu adamın bütün varlığı bugünün parasıyla 70 bin dolar civarında...
Siyasi yasaklı olduğu için sadece -eğer varsa- emekli aylığı ve eşi Olcay’ın memuriyet maaşı.