Geçen yıl aramızdan ayrılan David Bowie önceki gün verilen Grammy ödüllerinin yıldızıydı. Gecenin iki yıldızından biri olduğunu söyleyebiliriz. Diğeri, herkesin kolayca tahmin edebileceği gibi Adele.
Seks pompalayan Beyoncé ve muhtelif pop âlemine nanik yapar gibi, bu sıradan ev kadını görünümlü İngiliz vokal, kendi alanında neredeyse bütün ödülleri sildi süpürdü.
Gerçi nanik falan yapmadı, o benim yakıştırmam. Adele neredeyse ödülü aldığı için sahnede Beyoncé’den özür diledi. Samimiyetin ve alçakgönüllülüğün fazlası sahtelik belirtisi gibi gelmiştir bana her zaman. Neyse...
Adele, “25” ile yılın albümü, en iyi pop vokal albümü, “Hello” ile yılın kaydı, yılın şarkısı, en iyi solo pop performans ödüllerini aldı.
Beyoncé’ye ise “en iyi urban contemporary album” ödülü verildi. Hayatında ilk kez bir “roots” albümü, yani köklere dönüş temalı ve bolca New Orleans esintili siyah müziğin geçmişine odaklanan bir müzik albümü yapan Beyoncé’ye çağdaş şehir müziği ödülü verilmesi sanırım “Sana verecek başka ödül bulamadık çünkü hepsini Adele’e verdik” demenin başka türlüsü.
Dikkatimi çeken ödüllerden biri de “Görsel medya için yazılan en iyi şarkı ödülü.”
Bu ödül ne anlama geliyor tam olarak çözememekle birlikte Justin Timberlake’e verilmesi şunun işareti gibi: “Albümü satanlara illa uygun bir ödül ayarlıyoruz.”
Fakat bunlardan daha ilginci elbette David Bowie’nin aldığı ödüllerdi. Bowie, 10 Ocak’taki ölümünden birkaç gün önce 8 Ocak’ta (bu aynı zamanda doğum günü) yayımlanan “Blackstar” albümüyle en iyi rock performansı, en iyi rock şarkısı, en iyi alternatif müzik albümü, en iyi kayıt paketi, en iyi kayıt mühendisliği ödüllerini aldı. Toplam 5 ödül.
Şaşırtıcı olan şu: Bowie kariyerine 1962 yılında başladı. 1967 yılında ilk albümünü yayınladı. Ve o günden bugüne Blackstar dahil, 26 albüm yayınladı. Bu albümlerin arasında klasik olanlar, kült olanlar, satış rekoru kıranlar var. Dünyanın en iyi ve en ünlü sanatçılarıyla yaptığı düetler var. Milyonlarca satmış single’ları var.
Ancak Bowie bu 26 albüm ile -1985 yılında en iyi video ödülü dışında- bir kere bile ödül kazanamadı. Ne albümüyle ne şarkısıyla, ne kaydıyla.
Oysa Bowie son albümünde çalıştığı prodüktörü Tony Visconti’yle çalışıyordu o zaman da. Gene çok kaliteli kayıtlar yaptı, gene çok güzel alternatif albümler yaptı, çok kaliteli rock yaptı. Ama sağken değil öldükten sonra aday gösterildi ve öldüğü sene 5 ödül birden kazandı.
David Bowie’nin ilk gerçek Grammy ödülünü öldükten sonra alması, Grammy ve müzik sektörünün tercih ve kriterleri hakkında bir şeyler anlatıyor sanki.
Müzik dünyasının yazılı olmayan kurallarından biridir; ölüler hep çok satar. Bowie’nin son albümü Blackstar da sanatçının ölümünün ardından çok sattı, çok dinlendi.
“Blackstar” gerçekten çok iyi bir albüm. Ama acaba sanatçı yaşasaydı 5 ödül alacak mıydı? Asla bilemeyeceğiz.
İlginç bir film
Filmin adı “NO”. Yönetmen Pablo Larrain. Antonio Skarmeta’nın “El Plebiscito” adlı kitabından sinemaya 2012 tarihinde uyarlamış.
Yer Şili. Yıl 1988. Pinochet 1973’teki askeri darbeden on beş, 1980’deki kendi cunta anayasası referandumundan sekiz yıl sonra görev süresini uzatmak için referanduma gidiyor. Seçimlerin adil olmadığına inanan dünya kamuoyunu ikna etmek için de bir “Hayır” kampanyasına izin veriyor. Her dakika “evet” pompalanan devlet televizyonunda her akşam gece yarısı sadece 15 dakikalık bir “hayır” yayını olabilecek.
Kimse, “hayır” diyenler bile kazanacaklarına inanamazken kampanya başarı kazanıyor ve Pinochet yüzde 54’e yüzde 46’lık bir oranla hayır çıkan referandum sonrasında görevini bırakıyor. Gerçek hikâye.
Burada ilginç olan şu: Hayır kampanyasını yürütenler hiç olumsuz bir laf etmiyor, kimseyi suçlamıyor. Ülkenin yaşadığı olumsuzlukları, baskıyı hiç ama hiç dile getirmiyorlar. Çünkü “evet/hayır”dan bağımsız olarak halkın büyük çoğunluğunun “Çocuğumu okutuyorum, iyi kötü bir işim var, kavga dövüş istemiyorum” diye düşündüğünü tespit ediyorlar.
Yani aslında herkes aynı şeyi istiyor. Ama oyunu farklı algılardan dolayı farklı yerlere veriyor.
Herkes için alınacak dersler içeren bir film.
