Yollarda yeni macera

Motosiklet dünyasında bu yılın sürprizi Yamaha Tracer 700 oldu

Japon motosiklet devi Yamaha’nın “sport touring” sınıfındaki yepyeni modeli Tracer 700’ü bir hafta tecrübe ettim. “Sport touring”, konforlu bir uzun yol sağlarken, zorlu yol koşullarının kolayca üstesinden gelebilen bir motosiklet sınıfını işaret ediyor. Suzuki’nin V-Strom, BMW’nin GS, Kawasaki’nin Versys serilerinin benzer hacimdeki modelleri bu sınıfta yer alıyor.

Tracer 700, Yamaha’nın meşhur çıplak cadde motosikleti MT-07’nin, uzun yol şartlarına evrilmiş hali. MT-07’nin asfalt ağlatan tasarımı, sele, gidon başta olmak üzere ergonomiye radikal dokunuşlarla Tracer 700’de uzun yol canavarı halini almış. Tracer 700’ün 31.900 TL etiketi, yukarıda yazdığım motosikletlerin aynı sıkletteki modellerinden daha hesaplı bir alternatifi işaret ediyor.

Bir haftalık test sürüşüm, Tracer 700’ün hafifliği, kıvraklığı ve güçlü torkuyla şehir içinde de etkili bir motosiklet olduğunu gösterdi. Rakiplerinden hafif; kuru ağırlığı yalnızca 196 kg. Bu ağırlık, Tracer 700’ü yine rakiplerinden daha hafif kılıyor.

Motosiklete oturur oturmaz rahat sele ve gidon binicisini kavrıyor. Aynaların konumu, yol alırken arkanızda olup bitenleri tüm detaylarıya anlatmaya muktedir. İlk birkaç kilometreden sonra, farklı bir motosiklete binmiş olmanın tedirginliğini atıp yolun tadını çıkarmaya başlıyorsunuz.

17 litrelik yakıt tankı, 300 km’nin üzerinde bir menzili işaret etse de İstanbul trafiği için kesin konuşmamak lazım.

Bir haftalık test sürüşünü 100 km’de ortalama 5.8 litre yakıt sarfiyatıyla tamamladım ki bu oran bu hacimde bir motosiklet için bence yüksek. Yamaha, ilan ettiği 100 km’de 4.3 litre sarfiyat sonucuna akıcı sürüşler hesaba katılarak ulaşmış anlaşılan.

835 mm sele yüksekliği, park halinde iki ayak tabanını da güvenle yere eriştiriyor.

Tracer 700, kolay kullanımı ve dengeli yapısıyla motosiklette sınıf atlamayı planlayan daha az tecrübeli binicileri artık uzun yol maceralarına davet ediyor.

Kimsenin gezegenleri

Video oyunları konusunda kalem oynatan gazeteciler, masasına yeni bir basın kiti bırakıldığında define bulmuş gibi sevinir. Aylardır spekülasyonla bezenmiş ‘No Man’s Sky’ın basın kitini masamda gördüğümde benim de hissiyatım tam olarak buydu. Dünyada sınırlı sayıda 2120 adet üretilen şık basın kitlerinin 1172’ncisi bana düşmüştü.

2014’te duyurusu yapılan ‘No Man’s Sky’, bir gemiyle uzayın derinliklerini, gezegenleri keşfedebileceğimiz, 18 kuintilyondan fazla gezegene konup, keşfettiğimiz canlılarla etkileşime girebileceğimiz devasa bir açık dünya oyunu olarak tanıtılmıştı. Oyundaki bütün gezegenlere konabilmek bile milyarlarca yıl oyun süresi gerektiriyordu. Bir uzay ve video oyunları sevdalısının tüm arzularını kamçılayan özelliklere sahipti ‘No Man’s Sky’.

Bağımsız yapımcı Hello Games, aralıklarla düzenlediği basın toplantılarında veya etkinliklerde, diğer oyuncularla etkileşim gibi daha yeni özellikler duyurarak, heyecanla bekleyenlerin duygularını daha da kamçılıyordu.

Ve çıktı; basın kitindeki diski PlayStation 4’üme yerleştirip oynamaya başladıktan birkaç saat sonra keder girdabında diplere doğru iniyordum. Böyle devasa bir oyunu canlı tutacak çoklu oyuncu modu yoktu; ‘No Man’s Sky’, uzayın derinliklerinde tek başına dolanmanız, gezegenlere tek başına konup takılmanız gerekiyordu. Oyun bu haliyle bana çok sıkıcı geldi. Gezegenlerdeki canlılar da birbirinin farklı tonlardaki kopyaları gibi duruyordu. Toplam 4-5 saatlik bir tecrübenin ardından ‘No Man’s Sky’a nokta koyup, diski kutusuna yerleşirdim. İleride mucizevi bir güncelleme olmazsa rafta tozlanmayı sürdürecek.

Ya da belki uzak gelecekte bir gün, uzaylılar tarafından keşfedilecek.