Yaşgünümde kekelediklerim...

OF AMAN / AYŞENUR YAZICI


       13 Eylül’de 42 yaşı devirdim. Ahmet Necdet Sezer ile aynı gün doğmuş olmamın verdiği garip bir paylaşım gururu var anlamadığım... Kendisi “cumhurbaşkanlığı zor iş" diyor, bense “Allah’ıma şükürler olsun ki cumhurbaşkanı değilim" diye
       seviniyorum.
       “Yaşam nedir ki? Bir insan ömrünü neye vermeli?
       Geride, doğru çoğalabilecek ne bıraktım? Başka hayatları zedeledim mi?" türünden binbir soru üşüştü vicdanıma, emir geldi yüksek muhasebe merkezinden:
       Sanık Ayşenur ayağa kalk!
       E ben zaten hep ayaktayım, hiç oturmadım ki...

       Üç yaşındayken şeytan dürtmüş, Milliyet’in “Ankara’ya kar yağdı" manşetini okuyunca anam tutmuş psikoloğa taşımış. Üstün zekâdan değil, sakızlardan çıkan plastik harfleri ezberlemekten ve meraktan!
       Ortaokulda, fransızca dersi vererek çıkardığım harçlık helaldı.
       Ders verdiğim öğrenci düştüğü bir kireç çukurunda can verdiğinde o kadar ağlamıştım ki...
       Parayı hiç harcayamamıştım.
       Liseden hatırladığım, annemin her okul çıkışında beni (matah bir besin maddesiymiş gibi) margarin ve tüpgaz kuyruğuna yollaması. İsyancı bestelerimi de bu yıllarda yapmamın sebebi kuyruklar oldu...
       Lübnan lokantasında garsonluk yaptığımı hatırlatan varislerim ara sıra ses verdikçe de üniversiteyi bitirdiğimi hatırlıyorum.
       Umudumu iş kurmak için Türkiye’ye dönüşe saklamışken, döndüğüm hafta olan 12 Eylül askeri müdahalesini hatırlıyorum gençliğimden...
       İzmir TRT’de işe başlayışım, fare yavrusu kadar bir oğlan doğurup, ondan mucizevi bir dev oluşması, ilk aşk hüsranımdan kalan aklımda...
       Hayatımın en güzel deminde, sağ bacağımı kaybedip sekiz ay içinde yeniden buluşum en anlamlı ders beynimde.
       Affetmeyi, kendimle alay etmeyi, üretmeyi, paylaşmayı ve koşulsuz kucaklamayı öğrendim.
       Şanslıyım, büyüyorum...
       Hatta hep büyümek için, bilge ölmek istiyorum...
       Darısı herkesin başına.

       Yazarın e-maili: aysenuryazici@hotmail.com