Ceren Şehirlioğlu

Perşembe gün saat 20.00’den 21.00’e kadar herkes Fatmagül’e tecavüz edilmesini bekledi. Kanal D, diziyi bir saat reklamsız yayınladı. Derdimiz yeni Bihter’in kırmızı basmasını, örgülü saçlarını görmek değildi. Zavallı çoban kıza saldıracak dört adamın, ‘hayvanlaşma’ kıvamına gelene kadar içmesini, aldıkların hapların etkisini göstermesini bekliyorduk. Dizi başlamadan haftalar önce bunu konuşmaya başlamıştık zaten.
Beren Saat’in düşük çözünürlüklü fotoğrafları internet sitelerinde binlerce kişi tarafından görüntüleniyordu. Gözlerinden ince ince yaşlar süzülen, ağzı bağlı bir genç kızın trajedisini daha dizi yayınlanmadan hayal ettik. Perşembe akşamı da üzerine tekila boca edilerek Çeşme’nin ıssız bir sahilinde uzun uzun acı çekmesini izledik. Aklımız çıktı. Twitter çıldırdı. Tüm sosyal paylaşım siteleri durumu yorumlamanın, ‘Fatmagül’ün suçu ne?’ sorusuna cevap bulmanın peşine düştü. ‘Türkiye’de kadın olmak’ ciddiyetinden, ‘Fatmagül’ün sucuğu ne?’ geyiklerine yayılan bir fenomene dönüştü olay.

Acı bağımlılığı
Tecavüzcü Coşkun’la büyüyen bir kuşak için anlaşılır bir ilgi bu. Üçüncü sayfasından tecavüz haberi eksik olmayan bir ülke için de tanıdık bir konu. ‘Aşk-ı Memnu’ya bağımlı

Top oynamak çocukluğumuzun temel eğlencesi. Top peşinde koşanları izlemek günün heyecanı. Bugün spor hayatı durduruyorsa, bunun sebebi yalnızca topun ya da rekabetin büyüsü değil


Önceki gün, sayısal loto almış olsaydım kazanacağıma eminim. Tüm dileklerim gerçekleşti. Cumartesi gününün yoğun spor programında, Beşiktaş 4-0 yendi, Kim Clijsters ABD Açık’ı kazandı ve tabii ki Basketbol Milli Takımı son zamanların en heyecanlı maçında çıldırmamıza sebep oldu.
Bundan 40 sene önce katılmadığımız bir dünya kupasıyla ilgileneceğimizi, basketbol yıldızlarının posterini duvara asacağımızı, bir futbolcunun ayakkabısından giymek isteyeceğimizi hayal edemezdik. Portekizli bir sporcunun iç çamaşırı reklamında oynaması ve bunun tüm Türkiye’yi ilgilendirmesi de düşünülemezdi. The Economist’in üç ayda bir çıkardığı Intelligent Life dergisinin yaz sayısında Tim de Lisle, “Spor nasıl bu kadar büyüdü?” başlıklı bir yazı yazdı.
Lisle 1966’da İngiltere’nin dünya kupasını kazandığı günü örnek vererek başlıyor. İngiltere’nin en popüler günlük gazetesi Mirror’ın birinci sayfasında Kraliçe’nin kuzeninin doğum yapması var. The Sun’ın manşeti ise başbakan Harol Wilson’ın ekonomik krizle ilgili

Şarkıcıların, oyuncuların cahil olmasını normal karşıladığımız dönem geride kalmış görünüyor. Televole yıldızlarından, ‘duyarlı ünlüler’ dünyasına geçiş dönemindeyiz

Eskiden, Televole günlerinde, ‘fırlama muhabirimiz’ önüne gelen popçuya, mankene “TBMM ne zaman kuruldu?”, “Cumhurbaşkanımızın adı ne?” gibi sorular sorardı. Cevapların yüzde 80’i yanlıştı. Bir anda kamera ışıklarının yanmasıyla, yol ortasında araba farına takılan tavşan gibi titreyen ünlü, Atatürk’ün ölüm tarihine 1923 filan dediği zaman, ekranda koca bir çarpı çıkar, “Bilemedi!” ünlemi, bip efektiyle desteklenirdi. Genellikle bu soruların muhattabı güzel kızlar olurdu. Tüm güzel şarkıcıların, seksi oyuncuların cahil olduğu vurgusu gözümüze sokulurdu.
Ama bundan çok da huzursuz olamıyorduk, çünkü onların işinin zaten sabun köpüğü hayatta bizi eğlendirmek olduğuna inanmıştık. Dans eden, şarkı söyleyen bebeklerin pilleri bitmediği sürece sorun yoktu.
Biri çıkıp ‘yaza damgasına vuracak’ şarkıya çektiği klip dışında akıllıca bir şey söylediği zaman, ukala oluyordu. Bizim de algımız “Sanatçı, sanatıyla ilgilensin”e dönmüştü.
Bugün Tarkan’la Veysel Eroğlu arasında yaşanan tartışma, en azından ‘sanatçı’ cephesinde

Ünlülerin hamileliğinin haber değeri büyük. Dedikodu yapmak, eleştirmek için koskoca bir dokuz ay var. Ama eleştiriler bir noktada saldırıya dönüşüyor. Annelik dünyanın en hassas durumu. Yumuşak karna vurmak insanca değil


Altı aylık hamile Tuba Ünsal’ın Pera Palas’taki davete giderken korse taktığı iddiası ‘anne savaşları’na yeni bir boyut kazandırdı. Hemen ‘Ünlü annler ne diyor?’ türü haberlerle korse takmayanların görüşü alındı. Yeliz Yeşilmen “Karnını gizlemek için yaptıysa neden hamile kalmış? Annelik fedakarlık ister” dedi gururla. Çünkü genç anneler, bebeklerinin erken konuşması, yürümesi, güzelliği, cicileri dışında, kendi annelik meziyetleriyle övünme güdüsünü de engelleyemiyor.
Tuba Ünsal’ın altı aylık karnını korseye sıkıştırmış olma ihtimali harika bir ‘cık cık’lama fırsatı. Elbette Tuba Ünsal tarafından da iş oldukça can sıkıcı. Geçen pazar Ayşe Arman’a verdiği tatlı röportajın kıskaçnlık yaratacak derecede mutlu oluşu bu haberin çıkışında etkili olabilir diye düşünmeden edemiyorum.
Neticede, haberin hemen ardından Ünsal twitter’da 140x3 karakterle sıkıntısını dile getirdi. Blackberry’sinin küçük tuşlarıyla şunları yazdı: “Bugün çıkan karnını korseyle saklıyor

Haber dilinde ‘İstanbul gece hayatını’ temsil eden yer Kuruçeşme hattı. Belki çok zorlanırsa Nişantaşı. Buradaki hareketlilik ya da hareketsizlik, İstanbul’a kar yağdığında ülkenin her yerine yağmış gibi haber bültenlerine konu oluyor. Hayatımda Reina’ya bir kere, Sortie’ye üç kere gittim. Laila zamanı üniversitedeydim, yapılacak daha eğlenceli şeylerim vardı.
Bunların etrafında açılıp açılıp kapanan yerler hakkında ise hiçbir fikrim yok. Böyle bir gece hayatı cahilinin utanmazca İstanbul akşamlarını yazmaya çalışması tuhaf görünüyor olabilir. Ama bunu düşünene “O sizin tuhaflığınız” diye cevap verebilirim. Çünkü bu şeritteki mekanların açılması kapanması, ses yasağından acı çekmesi, dolması boşalması şehrin geri kalanının pek umurunda değil. İstanbul gece hayatı denen şey hava ısındığı anda zincirinden boşalıyor zaten.

Uyumayan şehir
Tabii ki en açık örnek Beyoğlu. Geçen yazdan beri devam eden sigara yasağını bile dinlemeyip, kışın -5 derecede insanlara sokakta ‘smirting’ yaptıran Beyoğlu. Yaz gecelerinde bir gün bile rahat yürüyecek kıvama gelmedi burası. İstiklal’den Nevizade’ye doğru inen sokak kendi çapında bir canlı müzik cumhuriyeti oldu. Davul zurnacı bile görmek mümkün.

Kadınlar erkeklerin düz olduğunu düşünerek büyük bir yanılgıya düşüyor. Erkek beyni kadınların çok övündüğü entrikalardan çok daha çetrefilli çalışmaya zorlanıyor


Okuyanus’un Dizüstü Edebiyat serisinin ikinci kitabı çıktı. Samihazinses’in ‘P.ç Güveysinden Hallice’si erkekler için değil kızlar için eğlenceli. Ben ilk sayfasında kendimi bir öğrenci evinin mahremine dalmış gibi hissettim. Genç bir erkek olmanın nasıl sinir bozucu olabileceğini okurken, röntgencilik yapar gibi utanmaz sırlara erdiğimi düşündüm. Halbuki ben tüm bu analizlerin peşinde koşarken, kitabın kahramanı Hüsnü sadece ‘kız götürmek’ istiyordu.
Kadınlar için, erkek dediğin duvar gibi dümdüz bir varlık. Kadın elleriyle şekil verilmesi, ‘bir şeye’ benzetilmesi gereken bir taş yığını. Becerikli ellerde yontulacak, odunluğundan arınacak, önce oturması kalkması, sonra istenilen sözleri etmesi, belirli bir programa uyması öğretilecek. Böylece oğlan çocuğundan ideal erkek yaratma projesi tamamlanacak. Proje başarılı olur, olmaz orası şüpheli tabii. Peki erkek bu ‘puppy’liğe niye katlanıyor? Samihazinses’in de açıkça yazdığı gibi, olay seksten ibaret.
Erkeklerin beyinlerini iç çamaşırlarında gezdirdiği klişesinde

“İyice dinlen” sözüyle tatile uğurlanmanın artık bir karşılığı yok. Yerine getirilmesi gereken görevler, insanı şehir hayatından çok yoruyor

Yaz tüm olumlu çağrışımlarına rağmen, yıpratıcı bir mevsim. Bir kere o sezonun modasına uymaya çalışmak, kıştan daha zor. Minimum aksesuar ve kumaşla trend yakalamaya çalışan kızların çilesi içimi sıkıyor. Küpeyle denize girmek, kolyeyle güneşlenmek, pullu payetli pareoyla baş etmeye çalışmak bu yazın da yorucu manzaraları oldu. Giyim kuşamı halledeni bekleyen en önemli vazife rozeyi buz kovasına yatırmak. Öğleden sonra başlayan ‘roze keyfi’, güneşin altında içip içip bayılmaya yarıyor sadece. Akşam rakıyla, gece yarısından sonra votkayla, tekilayla devam edileceği belliyken tarifeyi öğlen ikide açmak pek akıllıca değil. Denize girmek, güneşlenmek, sürekli yemek yemek de yerine getirilmesi şart aktiviteler. Özellikle kısa tatillerde, gözümüzü hırs bürümüş gibi iki dakika yerimizde huzur içinde oturmadan “denize girelim, yemek yiyelim, güneşe çıkalım” diye çırpınıyoruz. Bu rutin bir hafta tekrarlanınca, eve pas pas gibi dönmek kaçınılmaz. Son yıllarda yıldızı iyice parlayan detoks tatillerinin de tamamen yalan olduğu açık. Pırasa ve

Gitgide zalimleşiyoruz. Kimsenin birinden hoşlanabileceğine, sevişmek isteyebileceğine, manyaklar gibi kavga edebileceğine inan-mıyoruz. Her hikaye bir skandalsa, hepimizin ömrü fiyaskolarla dolu

Bazı insanlar gözümüzün önünde, ünlü diye balkonda sevişemeyecek, barda birbirine giremeyecek, ayrılıp ayrılıp barışamayacak olamaz. Kaç tane saçmasapan ilişki yaşadınız? Kaç sabah uyanıp “Dün gece ne kadar rezildi” dediniz? Sarhoş olmadınız mı? Küfretmediniz mi? Herkes reklam peşinde olamaz. Biri ‘reklam peşinde olmanın’ da tanımını yapsın. Sevgili skandalı nasıl bir ‘reklam’dır? Evet, iyisi kötüsü olmayan bir şey bu. Piyasanın çarkları bununla yağlanıyor. Yolunu bulan, işini bilen de kullanıyor. Fazladan birkaç açılışa daha katılmak, kıyıda köşede birkaç otelde ‘ekstraya’ çıkmak için sokak ortasında dayak yiyenleri, aldatanları hatta evlenip boşananları anlamak mümkün değil.
Ama biz birkaç tane şapşal olay yüzünden tüm yaşananların bir kurgu olduğuna inandırılıyoruz. Artık tanık olduğumuz her hikaye bir skandal. Hepsinin şöhret ipinin üstünde cambazlık yapabilmek için ince ince planlandığını düşünüyoruz.

İnsan olan bunu yapmaz
Şahan Gökbakar’ın Berrak Tüzünataç’la