Dünyayı kurtarmak için hangi mesajı verirdiniz?

İçinde iyilik barındıran kelimelerden ilk akla gelen sevgi olur herhalde. Peki sizce yeterli mi dünyaya sevgi konulu bir mesaj iletmek? Sevgi gerçekten halleder mi koca dünyanın sorununu? Sevgi kelimesinin içinde paylaşma olduğu kadar sahiplenme vardır. Sahiplenme ise içinde bencilliği barındırır. Sevginin içerisine aşkı dahil ederseniz kıskançlık devreye girebilir. Kıskançlık ise içinde huzursuzluğu barındırır. O halde sevgi çözebildi mi dünyanın sorununu? Çözemedi; çünkü insanlık saf sevgiye ulaşacak bir düşünce yapısına henüz sahip olamadı. Gönlümüze iyi gelen şeylerin içine hala kötülük karıştırabiliyoruz.

Biraz hayal kuralım istedim bugün. Son günlerde gerçekliğin içinde kaybolmuş hayatlarımızdan bir an olsun sıyrılalım istedim. Aslında hayal kurmak doğru nefes almak gibi bir ihtiyaç. Biri bedeni besliyor, diğeri ruhu besliyor. Ruhsuz bir beden olamayacağı için hayal kurmak nefes almak gibi bir ihtiyaca dönüşüyor. Şimdi, seçilmiş kişi olduğumuzu ve tüm dünyaya iletilecek olan iki kelimelik bir mesaj hakkımız olduğunu düşünelim. Vereceğiniz mesaj dünyayı ya kurtaracak, ya batıracak. Biraz ütopik oldu ama yaşadığımız günler bilim kurgu konulu bir film senaryosuna benzediği için kuracağımız hayalin normal olmasını bekleyemeyiz.

Gelelim konumuza; tüm dünyaya ne söylerdiniz? İki kelimeden oluşan mesaj hakkınızda dünyanın hangi sorununa öncelik verirdiniz? Sorun bir tane değil çünkü. Verilecek olan tüm mesajda, insanlığa yol göstermek amacının güdüleceğini tahmin edebiliyorum. İnsanlığın seçmesini umduğumuz ya da seçilmesinden korktuğumuz görüşlere, yaşam biçimlerine ışık tutmayı amaçlayan kelimeleri seçeceğiz. İçinde iyilik barındıran kelimelerden ilk akla gelen sevgi olur herhalde. Peki sizce yeterli mi dünyaya sevgi konulu bir mesaj iletmek? Sevgi gerçekten halleder mi koca dünyanın sorununu? Sevgi kelimesinin içinde paylaşma olduğu kadar sahiplenme de var. Sahiplenme ise içinde bencilliği barındırır. Sevginin içerisine aşkı dahil ederseniz kıskançlık devreye girebilir. Kıskançlık ise içinde huzursuzluğu barındırır. O halde sevgi çözebildi mi dünyanın sorununu? Çözemedi; çünkü insanlık saf sevgiye ulaşacak bir düşünce yapısına henüz sahip olamadı. Gönlümüze iyi gelen şeylerin içine hâlâ kötülük karıştırabiliyoruz.

Çalışmak diyelim o zaman tüm dünyaya. Onca yoksulluk varken ve yokluğu, açlığı ortadan kaldırabilecek tek araç para iken, çalış diyelim tüm insanlığa. Yeterli mi sizce para? Mükemmel olmayan bir dünyada insanlığı daha mutsuz kılan araç aslında para. Açlığa sebep olan, sınıf farkını yaratan, varlığı ile yokluğu satın alan, güçlüyü yaratan, yok olana zulmedendir para. İnsanlığa 'onda var, bende neden yok' diye düşündürendir. Her çalışana nasip olmayandır para. İşte burada devreye eşitsizlik girer ki bu durum insanlık için büyük çıkmazdır. Fark ettiyseniz mesajı hala bulamadık. İnsanlık beklemede...

‘Sadece iki kelimelik öğüt verecek olsam doğruları söyleyin derdim’ demiş Prof. Randy Pausch ve eklemiş; ’İki kelime daha hakkım olsa her zamanı eklerdim’ demiş. Kendi yalanlarını hafifletmek için ve hatta yalanı günlük hayatına dahil edebilmek için beyaz yalanlar tanımını üreten insanlığın bu mesajı nasıl kabulleneceği konusunda kararsızım. Yalanları kendine göre sınıflara ayırabilen bir dünyada yaşıyoruz çünkü. Kulağa hoş gelsin diye saflığın rengini kullanacak kadar hafife almışız yalanlarımızı.

İnsanlığı iyiliğe yönlendirecek ve bu sayede tüm dünyayı kurtarabilecek bir mesaj verebilmek için önce tüm dünyanın yükünü omuzlarında hissedecek bilgeliğe sahip olmak gerekir. Sevgi, çalışmak, dürüstlük, vicdan ve eklenebilecek daha birçok meziyet aslında insanlığın hamurunda vardır. Zor olan bunu ortaya çıkarmak, kaba tabiriyle fabrika ayarlarına dönmektir. 'Ben böyle değildim yaşarken oldu' şarkısında da olduğu gibi, en trajik ifadeyle insanlığın başına gelen budur. Demek ki yaşarken birçok yaralar alıyor bizi insan yapan özelliklerimiz.

Ütopik olsa bile gene kurmak lazım bu hayali. Mutlaka dünyaya edecek iki çift lafımız vardır. Sadece doğru kelimeleri bulmak için zamana ihtiyacımız var, hatta doğru kelimelerin söylenmesi gereken doğru zamanlar var. Belki dürüstlük verilmesi gereken mesaj, belki birlik, beraberlik, dostluk... Hatta belki yaşadığımız şu günler bize yeterince mesaj vermiştir. Artık kendimize söyleyecek sözümüz kalmamıştır. İçimizi ferahlatacak olan hamurumuzda iyiliğin oluşudur. Nasıl su bir şekilde yolunu buluyorsa insanlık da doğruyu kendi içinde bulacaktır.