Aslında çoğumuzun aklından geçirip dile getirmeye cesaret edemediği bir konudan söz etmiş Fedon. "Evlilik aşık öldürüyor mu?" klişesinden ziyade, "Evlilik şart mı?" sorusuna odaklanmış. Sizce bu sorunun tek bir cevabı mı var? Tabii ki hayır. Kişinin seçtiği yaşam tarzına göre değişir cevaplar. Yaşam tarzını da karakter belirler.
Gönlünün ya da gözünün seçtiği gecelik, haftalık; zamanı insana göre değişen ilişkiler ya da ömürlük olmasını umut ettiğin ilişkiler... Öyle ya, tercih ömürlük bir beraberlik olsa da, hayat izin vermeyebiliyor. Yolun yarısında tercihler değişebiliyor. Aşk bitiyor, sevgi bitiyor... Beraberlikler bir şekilde devam edebiliyorsa, biten duygularımızı dile getirmeyip saygıdan bahsetmeye başlıyoruz. Ayrılan odalara rağmen saygıdan söz ediyoruz. Oysa ki en büyük saygısızlık bu değil mi? Ayrılan odalar, aranan başka hayatları da beraberinde getirmiyor mu? Saygıdan bahsedilen ilişkiye dahil edilen başka hayatlar. Hangisinde aşk, hangisinde saygı var? Sadece değişen tercihler var aslında. Bir de kabul etmek istemeyen zorlayıcı bir zihniyet...
"Ben sende bittim, yeni bir hayat bul"
Böyle beraberliklere, ancak cesareti olanlar ve şartları el verenler nokta koyabiliyor. İki kişinin aynı anda bitti diyebilmesi bile bir uyumun göstergesidir aslında. Saygı da budur zaten. Bir dönem hayatı paylaştığın kişiyi incitmeden bırakabilmek. Hem kendin için, hem karşındaki kişi için zorlayıcı olmamaktır saygı. "Ben sende bittim, yeni bir hayat bul" demektir. Çünkü her hayat değerlidir ve yaşamının her döneminde sevginin de, saygının da olduğu bir beraberliği hak eder. Odaların ayrılma noktasına geldiği bir beraberlik en başta ruhu zedeler, kendine güveni yok eder.
Gönül ister ki ömürlük olsun birliktelikler. Aşk olsun, sevgi olsun, saygı olsun. Ama olmayınca da zorlama olmasın. Sevgiyi tattığı, saygıyı gördüğü insanın yanında olsun. Özel hayatta yaşanan mutluluk, huzur, toplum hayatına da yansır. İmzalı ya da imzasız birliktelikler tercih meselesidir. Önemli olan "tamam mı devam mı" sorusunun cevabı...
