Sevgisini göstermeyen baba tipini yüceltmenin manası var mı?

Özellikle bizim yaşadığımız coğrafyada evladına sevgi göstermeyi zayıflık addeden, ancak evladını kaybettiğinde ya da görmediğinde ona sevgisini yansıtan baba figürü yaygın, bunu kabul edelim. Geçmişten beri böyle geldi. Neyse ki istisnai örnekleri hala var.

Bunun yanlış olduğunu artık görmeye başladık. Çünkü aile bireylerinin birbirlerini içten içe sevmeleri ne yazık ki aralarındaki bağı zayıflatıyor. Özellikle çocuklar küçükken sevgi görmeyince bu durum onların ileriki hayatlarında bir eksiklik ve ufak da olsa travma olarak vücut buluyor.

Hulusi Kentmen filmlerindeki gibi "sevgimi gösteremiyorum" anlayışı artık çağ dışı. Buna tiyatral bir hava katıp kendinizi eski film karakterleri gibi hissetmek istiyorsanız o başka, fakat artık sevginizi gösteremiyorsanız, bunun karşılığı yeterince sevmemektir. Zamanında verilmemiş sevgi de sevgi değildir.

Anne sever, baba otoriterdir

Anadolu'nun bağrından kopup gelen geleneksel bir ailede yaygın anlayış budur, tamam. Fakat kuşaklar değiştikçe anne-baba, anne-çocuk ve baba-çocuk ilişkisi de değişiyor. Çünkü trendler, sosyal medya, kültürler de değişiyor. Daha samimi bir ebeveyn-çocuk ilişkisi; daha renkli, şakalaşmaya daha açık kuşaklar yetişiyor. YouTube'da dalga geçtiğimiz "Babaanneme torpil attım ve BABAMDAN DAYAK YEDİM CHALLENGE"lar bile bunun ufak bir kanıtı.

Kısacası 'ailenin sevgi yumağı annedir, baba çok gerekmedikçe muhatap bile olmaz hatta günde 5 defa gülmez' gibi klişeler kalmadı. Kalmamalı da. Dönemin şartlarında öyleymiş ve o zaman da yanlışmış. Sevgisiz büyüyen insan mı olur? Lütfen 'geleneksellik' ve 'muhafazakarlık' kisvesi altında sağlıksız iletişim türlerini matah şeylermiş gibi göstermekten vazgeçelim.

Evet daha tiyatral, evet daha dramatik, evet duygulandırmak için iyi bir yöntem ama hem ucuz, hem yanlış.