Genelev parasıyla evlatlık büyüttü

Habertürk yazarı Ümran Avcı, gittiği genelevde gördüklerini yaşadıklarını, orada nelerin yaşandığını kaleme aldı. Kapısı demir parmaklıklı bir camekanın ardında oturup müşteri bekliyor kadınlar. Kimi daha bakımlı. Yüzler makyajlı, saçlar yapılı. Hayatın onlara yaşattığı her türlü hoyratlık süslerle perdelenmiş. Görünen yüzlerinde ise bir tebessüm. Davetkâr bakışlarla müşteriyi sözsüz buyur ediyor, eflatun ışıkların aydınlattığı koridora yöneliyor, gözden kayboluyorlar... Yıllar önceydi. Annem bir gün genç bir kadınla geldi eve. Bir süre misafir edeceğiz. Kimi kimsesi yok dedi. Başka da bir şey söylemedi. Misafirimiz erkenden çıkıyor, geç saatte dönüyordu. Önüne çorba koyan anneme, Annem çok yoruldum bugün, müşteri çoktu diye yakınıp bazen de Bu ara Arap müşteri akını var diyordu. Ne iş yaptığını gittikten sonra öğrendik... Evden kaçmış, kötü yola düşürülmüş, Karaköy Genelevi'nde çalışıyormuş. Çocuk aklımla oranın nasıl bir yer olduğunu anlamaya çalışıyor, hayalimde hiçbir yere oturtamıyordum. Bu haber için Kastamonu Genelevi'ne girdiğimde, o misafirimizi hatırladım. Bir de annemin kalbinin büyüklüğünü... Kastamonu Genelevi şehir merkezinden uzak, şose yolun bitiminde. En dıştaki otoparkın yanında bir sıra ofis; biri patronun, diğeri özel güvenlik ve çalışanların. Karşıdaysa sürgülü bir demir kapı var. Ardında büyükçe bir avlu ve avluyu U şeklinde çevreleyen 50 odalı toplam 6 ev... Kimi evler tek katlı, kimi üç... Burada yaşları 25 ile 55 arasında 13 kadın çalışıyor... Tek tek numaralandırılan evlerin dış cephesi taşlarla örülü. İç duvarlarsa ağırlıklı olarak pembe, kırmızı ve maviye boyalı. Hava kararıp ışıklar yandığında evlerdeki renk cümbüşü avluya taşıyor. Renkli neonların loş ışığında, salondaki kadınlar renkli koltuklara oturup müşteri bekliyor. Müşteriler de kadınları süzüyor. Kadınların kimi daha bakımlı. Saçlar yapılı, yüzler makyajlı, dekolte bluzlarının altında dar, kısacık birer şort, etek veya mini elbise... Müşteriyle konuşmaları yasak olduğundan; oturuşta, bakışta ve mimiklerde sessiz bir davet var. Hafiften bir göz kırpma, uzaktan bir öpücük, savrulan saçlar... Sonra yine sözsüz bir anlaşma. Tık sesiyle açılan dış kapıdan bazen yarı mahçup, bazen ben güçlüyüm edasıyla yürüyen müşterinin içeri süzülüşünü, kadınların İçeri geçelim anlamına gelen, yolu gösteren el işareti takip ediyor... Kadınların bazıları geceleri de genelevde kalıyor. İsteyen müşteriye göre gece yarısı gibi kendi evine gidiyor. Ortak mutfakta yiyor, içiyor, sık sık da çay demliyorlar. Her kadının 2 odası ve bir ebeveyn banyosu var. Odalardan birini iş için, diğerini özel yaşam alanı olarak kullanıyorlar. Eşya olarak bir yatak, bir komodin ve gardrop var. Çalışma odalarında çerçeve içinde Vatandaş! diye başlayan resmi uyarı yazısında, gelen müşterinin sağlık için yapması gerekenler sıralanıyor... Burada kadınlar yüzde 50 üzerinden çalışıyor. Ücret 80 liradan başlıyor, pazarlığa göre artıyor. Salonda kadınların takma adlarının yazılı olduğu bahşiş ve para kutuları da var. Farklı illerdeki genelevlerde çalışan kadınlar, Kastamonu Genelevi'nin en temizi olduğunu savunuyor. Genelevi işleten karı – koca patronlara, Baba ve Anne diye sesleniyorlar... Genelevin en yaşlı üyesi, şimdilerde misafir olarak ağırlanan 86 yaşındaki Prenses... Prenses, 25 yıl öncesine kadar farklı illerdeki genelevlerde çalışmış. Birkaç yıldır burada ağırlanıyor. Kendisine tahsis edilmiş odada el üstünde tutuluyor... Boynunda beşi bir yerdesi, başında yemenisi, kırışmış yüzünde yorgun bir tebessüm. Adeta diğerlene annelik yapıyor... Eski Türk filmlerindeki gibi kimsenin zorla çalıştırılmadığını, isteyenin aynı gün çekip gidebileceğini savunan S.İ. Yıllar içinde her şey değişti. Buranın en cahili benim. İlkokul mezunuyum. Çalışanların eğitim profili yüksek diye konuşuyor. Birkaç ay önce iki öğretmen çalışıyordu burada. Biri İngilizce diğeri sınıf öğretmeni. En az okuyanı lise mezunu. Şu an çalışanlar arasında mühendis bile var... Üniversiteyi terk eden var, eğitimini donduran var. Genelev yönetmeliği 1930 tarihli, Resmi Gazete'de yayınlanışı 1961. Kanunlar günümüze uygun hale getirilmediği, yönetmelikler de çok katı olduğu için genelevler cezaevine dönüştü. Bizde hava almak bile yasak. Bir keresinde baskına 35 ekip, 2 ambulans geldi. Devlet büyüklerimize yalvarıyorum. Belki onlar bile durumun bu kadar vahim olduğundan habersizdir... 35 yaşındaki Harika, Akdeniz Üniversitesi Su Ürünleri Mühendisliği'nden mezun. Kastamonu'ya İzmir Genelevi'nden gelmiş. Yıllarca eskort kız olarak çalışmış. Yollarda müşteri bulmuş. Sonunda devlet koruması altında çalışmak için müracaat edip vesikasını almış. Bir yıldır Kastamonu Genelevi'nde... Güneş, 51 yaşında. Babası öldükten sonra annesi Güneş'i hali vakti yerinde bir ailenin yanına besleme verip başka bir adamla gitmiş. Sevgisiz bir ortamda, dayakla büyümüş. Kurtuluş deyip evlenmiş, o da 6 ay sürmüş. Sonra ver elini İstanbul. Manukyan döneminde vesikasız çalışmaya başlamış, sonra eski kocasına dönmüş. Tam 10 yıl sıkmış dişini. En büyük kazancı, oğlunun doğumu. Sonunda yine ayrılık, yine genelev.... Bu işle oğlunu büyütüp ikinci üniversiteden mezun etmiş. Oğlu 9 yaşındayken 3 aylık bir kız ve engelli annesinin bakımını üstlenmiş. Kızı şimdilerde üniversiteye hazırlanıyor. Oğlu annesinin nerede çalıştığını biliyor ama belli etmiyor. Ama kızı biliyor. Geçen yıllarda Niye hiç okula gelmiyorsun diye soran kızına her şeyi anlatmış: Çünkü beni tanıyan çıkar. Sana başka gözle bakarlar... Güneş ne kaderine öfkeli, ne de kendi hatalarına... Namusuna dil uzatanlara kırgın en çok. Etimi gram gram satıyorum ama namusumu, yüreğimi ve beynimi asla satmıyorum. Aynaya baktığımda utanmıyorum diyor. Genelev hayatını şöyle anlatıyor: İstemediğin biriyle birlikte olmak öyle zor ki. Ama nasıl ki sanatçılar sahnede rol yapıyor, biz de öyle. Memnun kalmazsa, başkalarına kötüler ekmeğinden olursun... Hiç müşterinize aşık oldunuz mu diye soruyorum, yanıtı net: Sadece iş olarak görüyorum. Ama öyle evlenen çok arkadaşım oldu. Güneş bu ay emekli oldu ama bir süre daha çalışmak zorunda...