Gerçek ve yalan

Of Aman / Ayşenur S. Yazıcı


       Bizim nesil “hazır hayal" ile büyümedi... Kitap okurken, radyoda “arkası yarın"ı dinlerken okuduğu ve duyduğu kahramanların bedenini kendi zihninde algıladıklarıyla canlandırdı, renklendirdi, şekillendirdi. Radyodan tanış olduğum, dağ başındaki kulübeye saldıran eşkıyaların başı “Kanlı Mehmet"; benim gözümde iri yarı, koca göbeğine tarçın rengi pis bir kuşak sarmış, kara gözlü, sakallı bir hantaldı. İnsanlara yaptığı eziyetlerin cezasını bir gün çekeceğinden öyle emindim ki; bir bölümünü bile kaçırmadan dinlediğim radyo piyesinde, sanki bir sonraki bölümü ben yazmışım gibi emin bekliyordum. Ferhunde de öyleydi. En yakın arkadaşım. Her ikindi vakti radyonun başına kurulduğumuz saatleri hâlâ hatırlıyor mudur acaba? Yoksa o da bilgisayarla tanıştığından beri, diğer şehirliler gibi tazecik bir çiçek gördüğünde “Aaa!.. Ne kadar da güzel, sanki YAPMA ÇİÇEK GİBİ" mi diyor? Yoksa, şehiriçine adımını atmamış, çiçeği hep bahçesinde görmüş Saniye Teyze gibi; mükemmel yapılmış plastik çiçekler gördüğünde “Aaa! Ne kadar güzel, sanki GERÇEK ÇİÇEK GİBİ" mi diyor..?
       Başkalarının bizim için kurduğu hayalleri yalayıp yuta yuta artık tüm sahteliklerde bir “gerçek", tüm gerçeklerde bir “yalan" bulur olduk. İşte bunun için, kendi dünyasının kahramanlarını yaratmayı dimağına unutturmaması için, oğluma kitap okumasını deli bir inatla üstelemeyi sürdürüyor, hatta kavga ediyorum.
       Tüm bilgisayar oyunları, mekanik kahramanlar, üstün yapay yaratıklar sarılıp sarmalanmış, önünde hazır duruyor... Ama hiçbirini o giydirmiyor, konuşturmuyor, yaratmıyor... Oyun hazır, sahne hazır, perdenin ne zaman ineceğini bile biliyor oyuna başlarken... Ölünce oyuna baştan başlayabiliyor. Hatta “beş canım daha var", “ah öldüm" diyebiliyor ve gülüyor. Başkalarının hayallerini RESET etmeyi öğrendi. Oysa hayatın RESET’i yok!.. Anlatamıyorum...