Kitap okuyan insanlar mutsuz değildir
Kitap okumak, birçoklarına göre 'Boş vaktinizde neler yapıyorsunuz?' ya da 'Hobileriniz nelerdir?' sorularının en vazgeçilmez cevabı. Sorsak herkes kitap okuyor. Herkesin kitabı, okuması kendine. Ama kitap okumakla ilgili kafamızda saçma saçma şablonlar oluşmasına neden oluyor. Bu şablonlarla ilgili verilebilecek en bariz örnek ya da klişe de 'Kitap okuyanlar mutsuzdur' lafı. Cidden öyle mi?
İlkokul öğretmenlerimiz bize "Kitap okuyun arkadaşlar, ödev veriyorum..."larla geldiğinde "Öf", "Pöf" gibi envai çeşit efektlerle tepkimizi ifade etmiştik.
İlkokul öğretmenlerimizin hiçbirisi ruh hastası değil arkadaşlar, öncelikle bu gerçekle yüzleşelim.
Soran, sorgulayan, kendini ifade edebilen, sorunlarla başa çıkabilen, çok yönlü düşünebilen insanlar olarak hayatımızı devam ettirmemizi istemişlerdi öğretmenlerimiz.
Mutsuz olmamızı, kafayı yememizi değil.
"Kitap okuyan insan mutsuzdur, mutluluğu kitap okumakta arar ama aslında okumak onları daha da yalnızlaştırır" gibi bir cümleyi muhakkak işitmizdir.
Doğruluk payı olsa da eksik bir düşünce bana göre.
Evet, kitap okuyan insan olaylara farklı cevaplar arayan insandır.
Bulunduğu şart ve koşullardan rahatsız olsa da değiştiremeyeceği şeyler olduğunun farkında olan ve ancak kendi düşüncelerini farklılaştırabildiğini gören insandır.
Çözümü başkalarını değil kendini değiştirmekte arar.
Yani değiştirebilme gücü olduğunu değiştirmeyi seçerek rasyonel düşünür.
Evet, çevresinden şikayetçi olabilir.
Çevresini eksik bulabilir.
Ama kitap okumaya 'mutlu olmak' için değil 'iç huzurunu yakalamak' için başlar.
Yalnızlaşmaz, kendisini daha çok tanır.
Dolayısıyla kimseye bağlı ya da bağımlı değildir.
Yalnız ve izole görüntüsüne rağmen her okuduğu metinde daha da çoğalır, giderek artar, kendisiyle dolar taşar.
Başta kitap okumak olmak üzere çeşitli eylemleri keşke artık klişelerden uzak değerlendirebilsek.
Kitap okumak olmamalı zaten olayımız, okumak olmalı.
Okuduğun şey bir zaman sonra kesmez, bir bakmışsın ansiklopedi okumaya başlamışsın.
2, 2 daha 4 etmiyor ya bazen, kitap okumak da böyle; kalıplara sığmaz, taşar.
Herkesin kendi iç huzurunu yakalaması dileğiyle...
