İzlanda'ya gidince mutlu mu olacağız?
Tamam, kabul, hayata bir kez geliyoruz ve mutlu olmak istiyoruz. Bu konuda birçoğumuz hemfikiriz. Peki gerçekten yurt dışında yaşamayı neden bu kadar romantize ediyoruz? Yurt dışında yaşamaya başlayınca bütün mevcut problemler çözülecek mi?
Elbette hayır.
Mutluluk denilince akla genelde hep İskandinavya geliyor ve üzerine huzur da eklenince hooop İzlanda kafadan hayallerimizdeki ülke oluyor.
İzlanda'ya gidince öyle hemen mutlu olmayacağız; boş yere kendini kandırmanın bir lüzumu yok.
Mutlu olmak kafada başlıyor ve biz 'gitmek', 'gelmek' gibi şeylere kafayı fena halde taktığımız sürece İzlanda'ya bile gitsek mutlu olma şansımız oldukça zayıf.
Yıllar önce Nazan Öncel o kadar çok 'git'meli, 'gidelim'li şarkılar yazdı ki açın bakın hepsine...
Buram buram melankoli!
Gitmeyi fazlasıyla mantıklı bir seçenek gibi görüyoruz ancak ve ancak bu konuda yanılıyoruz.
Asıl mesele mutluluğu dünyanın başka bir yerinde aramaktan ziyade mevcut koşullar altında aramak olmalı.
Asıl zorluk problemlerin dibinde mutlu olabilmekte; zorlukları mutluluğa evriltebilen insan mutluluğun doruklarındayken yurt dışında yaşamayı seçmeli.
Ardında birçok problemi bırakan, hiçbir sorununu çözmeyen insan gitmeyi seçiyorsa ve "İzlanda'ya taşındım ve artık çok mutluyum" diyorsa emin olun mutlu değildir; mutluluk profili çiziyordur.
Mutlu olan insan mutlu olduğunu dile getirmez.
Mutlu olan insan bir yerlerden ayrılırken bile güzel ayrılmak ister; ister aşk, ister iş.
Yurt dışında yaşamayı apar topar seçmel, mutsuzluklar günün birinde kendini bulmasın diye halı altına süpürmek gibi oluyor.
Ama bir gün o kapı tekrar açılır, geçmişte birikmiş bütün o çözülmemiş problemler karşımıza çıkabilir; hatta çıkacaktır da.
Hayat bu sonuçta, neden olmasın?
