Orhan Pamuk'un çektiği selfie'nin asıl anlamı ne?
Edebiyat çevreleri denildiğinde sizde de hafiften bi' gerginlik oluyor mu? Kapana kısılmış gibi hissetmiyor musunuz o lafı her duyduğunuzda? Haddinden fazla bi' ağırlık, ciddiyet, en ufak bi' yenilik getirememe, teklif dahi edememe korkusu... Eğer bunları siz de düşünüyorsanız, üzülmeyin, yalnız değilsiniz. Ancak galiba bu algının yıkılması için bir şeyler çoktan değişmeye başladı bile... Bakınız Orhan Pamuk...
Orhan Pamuk'un çektiği bir selfie, Corriere della Sera gazetesinin kitap eki La Lettura'nın kapağında yer almış.
Orhan Pamuk'un elinde akıllı bir telefon, odada sarımtrak bir ışık, dışarda hava karanlık...
Orhan Pamuk, Nobel kazanmış, dünyaca ünlü bir yazar.
O da, inanır mısınız ama, cep telefonu kullanıyor.
O da, inanır mısınız ama, telefonuyla selfie çekiyor, çekebiliyor.
"Edebiyat çevreleri" tabirinin altında yenilikçi düşüncelerin ezilme, gömülme ihtimali bugüne kadar beni örselemedi belki ama mutsuz da etmedi değil.
Etti.
Il nuovo numero de "la Lettura", il #320, è in edicola con la copertina firmata da Orhan Pamuk #vivalaLettura #danonperdere pic.twitter.com/IR1qvM3EC8
— Corriere la Lettura (@La_Lettura) January 14, 2018
Tam da "Neden bu kadar eski kalıplarla hareket ediyoruz, nerede yenilik?" isyanlarından sonra karşıma çıkan bu tweet sayesinde hayallerimle ve daha da önemlisi gelecekle tekrar barışmaya karar verdim.
Orhan Pamuk, bir edebiyatçı, ciddi bir adam ve bir kitap ekinde selfie çektiği fotoğrafı yer alıyor.
İşte budur.
Yazar denildiğinde akıllarda oluşan o gereksiz 'ciddi olma' klişesi gözümde tamamen yıkılmış durumda.
Selfie'yi herkes çekebilir ama söz konusu Orhan Pamuk olduğunda elbette İtalya'da yayımlanan bir gazetenin kitap ekinde basılır.
Nobel ya da bir başka önemli ödülü kazanan insanlardan neden hep ciddi olmalarını ve toplumla ya da yaşadıkları çağın gerektirdiği yaşam tarzıyla mesafeli olmalarını bekliyoruz?
Asıl sormamız gereken soru bu.
Özellikle yazarlar söz konusu olduğunda tamamen şöyle bir algı var: Toplumla, hayatla, dünyayla kavgalı, mesafeli, izole, teknolojiden kopuk, asosyal, daktilo, mürekkep...
Yenilikten zarar gelmez.
"Orhan Pamuk, elinde tuttuğu cep telefonunun reklamını yaparken kaç para aldı?" sorusunu soracağımıza, Nobel ödüllü bir yazarın çektiği selfie'nin İtalyan bir kitap eki tarafından kapak yapılmasını konuşalım.
Teknolojiyle imtihanımız tam da bu noktada devreye giriyor:
Teknolojinin dejenerasyon yaratabilme ihtimali var, tamam doğru.
Ama bir yandan da eski dar düşüncelerimizin genişlemesine de yardımcı oluyor, bilmem farkında mısınız?
Klişeler, kurallar birer birer ya yıkılıyor ya da esniyor.
Eksiler ve artılar.
Tek taraflı düşünmeyelim.
