“GUNS N’ ROSES BENi NEREDEYSE ÖLDÜRÜYORDU”

Maxim dergisinin otobiyografisinden bölümler yayımladığı müzisyen, ölüme ne kadar yaklaştığını anlatıyor

Çok keş tanıdım. Çoğu ya öldü ya da yaşamına acınacak halde devam etti. Elbette kimse alkolik ya da uyuşturucu bağımlısı olmayı planlamaz. Bazı insanlar bunu gençliklerinde dener sonra hayatlarına devam eder. Bazılarıysa bunu beceremez.
Guns N’ Roses, ünlü olduğunda ben ağır alkolik olarak tanınıyordum. 1988’de MTV’deki konserde Axl beni sahnede, her zamanki gibi, “Duff, biraların kralı, McKagan” diye anons etmişti. Kısa süre sonra bir prodüksiyon firması beni arayıp yeni yapacakları anime seride ‘Duff’ ismini bira markası olarak kullanıp kullanamayacaklarını sordu. Ben de “Tamam” dedim. Çok önemli bir şey gibi görünmüyordu, büyükler için çizgi filmden ne olurdu ki? Bilmediğimse şovun ‘The Simpsons’ olacağı ve birkaç yıl içinde her yerde Duff yazılı bira bardakları ve kıyafetler görmeye başlayacağımdı.

Sonun başlangıcı İçki içme konusundaki ünümü çok önemsemiyordum. Ama Guns N’ Roses’ın 91-93 yıllarındaki 28 aylık ‘Use Your Illusion’ turnesinde kapasitem inanılmaz derecede arttı. Turneye özel uçakla çıkmıştık. Tamamen bize ait bir 727’yle. Daha tekerlekler yerden kalkmadan, Slash ve ben, kokaine daldık. Çekoslovakya’daki konseri hatırlamıyorum bile. Doğu Avrupa’nın en güzel şehirlerinden birinde, Berlin Duvarı yıkıldıktan kısa süre sonra çalmıştık, ama ben orada bulunduğumu ancak pasaportumdaki damgadan anlayabiliyordum.
Her sabah uyandığımda baş ucumda bir şişe votka oluyordu. 1992’de alkolü bırakmayı denedim ama birkaç hafta içinde yeniden başladım. Saçlarım öbekler halinde dökülmeye başlamıştı. İşerken böbreklerim sızlıyordu. El ve ayak derilerim çatlıyor, yüzümde, boynumda çıbanlar çıkıyordu. Gitar çalabilmek için ellerimi bandajla sarıp eldiven takmam gerekiyordu.
Böyle bir dehşetten kurtulmanın değişik yolları vardır. Bazıları doğruca rehabilitasyon merkezlerine gider, bazıları kiliseye. Diğerleri ‘İsimsiz Alkolikler’ grubuna katılır ama çoğunun hayatı da bir tabutta son bulur.

Toparlanma alametleriTurne boyunca kendi şarkılarımı kaydettim. Bu vakit öldürmenin bir yoluydu. Yoksa içki içmekten başka bir şey yapmayacaktım. Bazılarını söyledim de. Ama burnumdan nefes alamıyordum. Yıllar boyu kokain çekmek, geçişi kapatmıştı. Plak şirketinden biri, solo albüm teklif etti. Adam paragözün biriydi ama umursamadım. 1993 yazında ‘Belive in Me’ piyasaya çıktı. Hemen solo bir turne organize edildi. Axl yeniden turneye çıkacağımı duyunca beni arayıp “Aklını mı kaçırdın? Yeniden yola çıkamazsın“ dedi. Onu dinlemedim, müzik yapacağımı söyledim.
Biliyordum ki evde kalsaydım o uyuşturucu cinnetine yeniden kapılacaktım. Artık tamamen ayık kalmanın hayal olduğunu biliyordum ama en azından yeni punk-rock arkadaşlarımla işleri biraz ayarlama imkanım olabilirdi.
Turne, Aralık 1993’e kadar devam etti. Çoğu zaman kola içiyordum. Votkanın yerini de şarap almıştı. Bu iyiydi. Ama günde 10 şişeyi buluyordum. Sürekli midem yanıyordu, mide haplarıyla dolaşıyordum. Yemek yemiyordum ama sürekli şişiyordum. Vücudum korkunç haldeydi.
Los Angeles’a döndüğümde gençlik arkadaşım Paul Solger’i aradım ve benim yerime turneye devam etmesini istedim. Ve evime döndüm. Burayı 1990’da satın almıştım. Yıllar sonra kendimi her zamankinden daha hasta hissediyordum. Ellerim, ayaklarım, burnum sürekli kanıyordu. Kan s....yordum. Derimden iltihaplar akıyordu. Ev bile iğrenç kokuyordu.

Kurt Cobain’le karşılaşma31 Mart 1994’te Los Angeles’a gitmek üzere havaalanında beklerken Kurt Cobain’le karşılaştım. Rehabilitasyondan yeni çıkmıştı. İkimiz de b...u yemiş durumdaydık. Los Angeles’a gelince onu evime davet etmek istedim. O da yalnızdı, ben de. Ama havaalanında etrafımız birden hayranlar tarafından sarıldı. O da ünlüydü ben de. Derken ben yoluma gittim, o da limuzinine atladı.
Kısa süre sonra menajerim aradı ve bana Kurt Cobain’in Seattle’daki evinde ölü bulunduğunu söyledi. Donakalmıştım. Ama Kurt’un ölümü benim alkol ve uyuşturcu alemlerimi değiştirmedi. Ta ki bir ay sonrasına kadar. 10 Mayıs sabahı midemde korkunç bir acıyla uyandım. Sanki biri bıçakla içimi yarıyordu. Yatağın kenarına ulaşıp 911’i aramayı bile beceremedim.

Ölümün kıyısındaSonra çocukluk arkadaşım Andy’nın sesini duydum. Ama ona seslenecek gücüm yoktu. Odaya girdiğinde “Kahretsin sonunda bu da oldu” diye haykırdı. Beni iki blok ötede oturan doktora götürdü; Dr. Brad Thomas. Beni acile götürdüler. Morfin iğnesinden sonra acildekiler sorular sormaya başladı. “İsim? Adres? Günde ne kadar içiyorsun? Şu an uyuşturucunun etkisinde misin?” Yapabildiğim tek şey inlemekti. Acıdan konuşamıyordum ve morfin işe yaramıyordu.
Beni tomografiye soktular. Pankreasım futbol topu kadar olmuştu ve patlamak üzereydi. Pankreasın salgıladığı zehirli enzimler yüzünden vücudumun içi üçüncü derece yanıktı. Bir cerrah bana yapacakları operasyonu anlattı. Pankreası çıkarıp atacaklardı, sonrasında hayatım boyunca diyalize bağlı yaşayacaktım. Tüm gücümü toplayıp doktorun kulağına fısıldamayı başardım: “Öldür beni. Lütfen öldür. Sadece öldür...”