SABIRSIZ AŞIK

Hayatımıza 14 yaşında ‘Yaprak Dökümü’yle girdiğinde ufak tefek bir kızdı. Şimdi ‘Araf’ filminde canlandırdığı ağır rolle peşpeşe iki ödül almış başarılı bir oyuncu. Ve evet güzel! Martı İstanbul Otel’de fotoğraf çekimi için hazırlanan odaya, cıvıl cıvıl bir genç kız yerine olgun bir kadın giriyor sanki. Çok konuşmuyor, nadiren gülümsüyor. Saçı yapılırken, yemek yerken veya biriyle konuşurken bile, yüzündeki o düşünceli ifade hiç kaybolmuyor. Son filmi ‘Araf’la topladığı ödüller iyi oyunculuğunun kanıtı ama Yeşim Ustaoğlu’nun bu rolü ona teklif etmesinde, yaşıtlarından farklı duruşunun payı büyük. Fotoğrafçı Cem Talu’nun karşısında, objektifle cebelleştiğini de ekleyelim. Poz vermekte epey zorlanıyor. Bu durumu “Değişken bir ruha sahibim. Çok iyiyken birden enerjim düşüyor ve karamsarlaşıyorum” diye açıklıyor ve sohbetimiz başlıyor.

Büyük dertleriniz mi var?
Çok gencim ama sorumluluklarım var. Yeditepe Üniversitesi’nde Tiyatro Bölümü’nde burslu okuyorum ama iş yoğunluğundan ötürü okula gidemiyorum. Yaşıtlarımın çoğu, babasından harçlık alıp, sadece okula gidiyor. Ben özel üniversiteyi burslu kazanmak durumundaydım mesela. Yaptığım işten kazandığım parayla yaşıyorum. Şu anda evli, çocuklu oyunculardan hiçbir farkım yok. Ben de ev geçindiriyorum.

Ailenizden bahsedebilir misiniz?
Annem ev hanımı. Dikiş nakışla uğraşır, bana sürekli bir şeyler örer. Babam şoför, ağabeyim muhasebeci.

En başta, sizi oyunculuğa çeken neydi?
Bilmiyorum. Bir gün babamla televizyon izliyorduk. Sekiz yaşındaydım, “Baba ben oyuncu olacağım” dedim. O da “Olursun kızım” dedi. 13 yaşında bilinmeyen numaralar servisinden Erberk Ajans’ın telefon numarasını aldım ve aradım. “Ajansa nasıl kaydolabilirim?” diye sordum, onlar da anlattılar. Annemlere ajansın adresini verip, beni ajansa götürmelerini istedim. Reklam filmleriyle başladım.

O yaşta bu kararı vermek riskli değil mi? Alternatif bir meslek düşünmediniz mi hiç?
Tercüman olabilirdim. Lisede üç yıl İngilizce okudum. Sonra bir dönem edebiyata yönelmek istedim. Moda tasarımı ve endüstriyel tasarıma merakım vardı. Fakat bu mesleklerin hiçbiri olmadı. Kendimi onlara ait hissedemedim. ‘Yaprak Dökümü’nden sonra tanınmaya başladım. 14 yaşındaydım. Sokağa çıktığımda insanlar benimle tanışmak istiyordu. Ergenlik döneminde olmama rağmen şöhret kavramını hiç önemsemedim. Hâlâ da öyle. Buradan eve gidip, yemek yapacağım.

“Erkek zeki olmalı; başka bir şey aramam”

Kendinizi farklı buluyor musunuz?
Bende farklı bir şey var ama onun ne olduğunu tam bilmiyorum. Dış görünüşle mi, ruhla mı alakalı, anlamıyorum. Aslında kumralım ve standart bir görünümüm var.

Kendinizi daha çok huzurlu mu yoksa endişeli mi hissediyorsunuz?
Endişeli.

20 yaşında bir genç kızın bu cevabı vermesi normal mi?
Arkadaşlarıma farklı fikirler sunduğumda “Sen nereden biliyorsun?” diyorlar. “Ben yaşadım bunu” dediğimde “Sende yaşanmışlık yok, öyle görünmüyorsun” diye yanıtlıyorlar. Bazıları da tam tersine “Senin bir derdin var, dışarıdan bile belli oluyor” diyor.

Sizi ilk tanıyanlar böyle mi anlatır?
“Samimisin ama sınırların var” diyorlar. Genellikle bakışlarımdan çekiniyorlar.

Bir erkek sizi nasıl tavlar?
Zeki olmalı. Başka bir şey aramam.

Aşkı nasıl yaşarsınız?
Bu konuda yeniyim. İki sevgilim oldu şimdiye dek.

Şu anda sevgiliniz var mı?
Evet. Fikirlerine, dünyaya bakışına, psikolojisine, ruhuna güveniyorum.

Aşık mısınız?
Evet (gülüyor). Bir yıl oldu. Huzurlu biri. Az önce Taksim’de olduğunu söyledi. “İşim erken bitse de onu yakalasam, birlikte zaman geçirsek” diyorum. Yanımda yokken, hep acelem oluyor; çünkü bir an önce onun yanına gitmek istiyorum.

Peki ya evlilik?
Bir gün tabii ki evleneceğim. Çünkü çocuk sahibi olmak istiyorum. Dünya kötü bir yer haline geldi ama istiyorum.