Karton karakterler gerçek hayata karşı

‘Bir Avuç Deniz’ ne kadar havada kalıyorsa, ‘Saklı Hayatlar’ o kadar sahici...

İki adet yerli ‘aşk’ filmi var bu hafta gösterimde. İlki, büyük tantanayla duyurulan, “Daha fazlasına var mısın?” sloganlı ‘Bir Avuç Deniz’. Magazinel bir cazibe taşımadığı için sessiz sedasız gelen diğeriyse, mezhep çatışmasını ele alan ‘Saklı Hayatlar’. Onun da bir sloganı var: “Ezilenin dramı ezenin trajedisidir.”
Önce birincisinden başlayalım: Erkek kahramanımız Mert (Engin Altan Düzyatan), New York’ta okumuş, Londra’da çalışmış, annesinin özlemine dayanamayınca şirketin Türkiye yöneticisi olarak yurda dönmüş bir genç adam. Anne babasının (Ayda Aksel ve Can Gürzap) üst katına yerleşip yakın arkadaşları olan bir çiftin teknesiyle mavi yolculuğa çıkıyor. Ekip dört kişiden oluşuyor: Mert, sevgilisi Dilek (Zeynep Özder), arkadaşları Bora (Tuğrul Tülek) ve Aylin (Ahu Yağtu).
Bir sabah tekneye bekledik bir misafir tırmanıyor. Sosyetenin ünlü ailelerinden birinin kızı olan, ‘özgür ruh’uyla tanınan Deniz (Berrak Tüzünataç). Ve Mert’in huzurlu, mutlu, ‘norm’lara uygun hayatının ortasına bomba gibi düşüyor. Rakı sofrasında attığı tiradlardan felsefe okuduğu anlaşılan, adının anlamı üzerine düşünce üretirken “Hepiniz ancak bir avuç alabilirsiniz benden, daha fazlasına cesaretiniz yetmez” şeklinde meydan okuyan Deniz’in cazibesine kapılıyor genç adam. Ve alelacele Dilek’le evlenme kararı alsa da bu ‘zehirli sarmaşığı’ atamıyor aklından.

Karakterleri sevmek mümkün değil

Bir taraftan Deniz’den bir avuçtan fazlasını almaya can atarken diğer yandan orkide yetiştiren anneciğinin çiçeklerinden biri olduğu için iki arada bir derede kalıp her şeyi yüzüne gözüne bulaştırıyor. Neyse ki oğlunu bu ‘uygunsuz’ kıza yar etmeyecek bir annesi var da, akıllara durgunluk verecek bir çözüm üretip kurtarıyor onu.
Reklamcı Leyla Yılmaz’ın ilk filminin içinde ne yazık ki nefes alan tek bir karakter, gerçek hayatta karşılığı olan tek bir diyalog yok. Karakterlerden herhangi birini sevmeniz, sevmekten geçtim, anlamanız mümkün değil. Ben, Dot oyuncusu olarak tanıyıp sevdiğim Engin Altan Düzyatan’la Tuğrul Tülek’i izlemekten memnun olmaya niyet etmiştim, ama o diyalogları Al Pacino söylese faydasız...
‘Saklı Hayatlar’ ise, senarist A. Haluk Ünal’ın ilk filmi. 1980 Türkiyesi’nde geçiyor. Alevi bir ailenin kızı olan Nergis, İstanbul’da tıp fakültesinde öğrenci. Çorum katliamının ardından annesi (Laçin Ceylan) ve küçük kızkardeşi de İstanbul’a göçüyor ve kimliklerini saklayarak iki katlı bir evin giriş katına kiracı giriyorlar.
Üst katta polis emeklisi bir baba (Ahmet Mümtaz Taylan), annesi ve oğlu Murat oturuyor. Torununa çok düşkün olan babaanne (Zerrin Sümer), alt kata taşınan güzel kızı ona pek uygun buluyor. Bu arada Murat’ın da ailesinden ‘saklı’ bir hayatı var: Solcu olduğunu, arkadaşlarıyla kurduğu dernekte babasının yüreğine indirecek fotoğraflar çekip Politika gazetesinde yayımladığını bilmiyorlar.
Ev sahipleri de, mahalleli de ‘kendilerinden sandıkları’ yeni komşuları bağırlarına basıyorlar. Ve yönetmen A. Haluk Ünal’ın Alin Taşçıyan’a verdiği röportajda pek güzel ifade ettiği gibi; “Alt kattaki saklı hayatla üst kattaki saklı hayat birbirine aşık oluyor.” Her şey güllük gülistanlık giderken kimliklerin açığa çıkmasıyla kıyamet kopuyor. O güne dek aynı sofrada oturan melek huylu insanların içinden birer canavar çıkıyor. Nergis’in annesi “Benim Yezit’e verilecek kızım yok” diye haykırırken üst kattakiler de “Onların pişirdiği yenmez, onlar ana bacı tanımaz” diye fenalıklar geçiriyor. Aşka söz geçiremeyen babaysa çareyi ‘başka’ yollarda arıyor. Ama gelin görün ki, “Ezilenin dramı ezenin trajesidir.”
Kazananı yok bu anlamsız kavganın.
Ahmet Mümtaz Taylan’ın, Zerrin Sümer’in, Laçin Ceylan’ın ve Ceren Hindistan olmak üzere bütün genç oyuncuların başarılı performanslarıyla güçlenen, dürüst, sahici bir film ‘Saklı Hayatlar’. Sinemada karton karakterlerin ne idüğü belirsiz dertleri yerine, ayakları bu topraklara basan gerçek bir hikaye izlemek isteyenlere önerilir.