ARADIĞINIZ LÜKSE ŞU AN ULAŞILAMIYOR

Lüks tüketimin sadece belli bir kesime hitap ettiği günleri hatırlayan var mı? Çok küçüktüm ama ben hatırlıyorum. Mesela Vakko. Annemin ( annem 49 doğumlu) 20’li yaşlardan itibaren özel günlerde Vakko giydiğini biliyorum. Hatta nişan elbisesi hâlâ bende.

Vakko’dan alışveriş yaptığınızda, aldığınız sadece kaliteli bir ürün değil, aynı zamanda kaliteli bir hizmet. Düşünün isminizle tanıyorlar, bedeninizi biliyorlar, ailenizi ve arkadaşlarınızı biliyorlar. Hatta sizin bir arkadaşınız sizin seçtiğiniz bir elbisenin benzerini denemek isterse, ona nerede giyeceğini soruyorlar. Eğer sizle aynı davet içinse, bunu kendisine bildirip, ona başka modeller öneriyorlar.

Kısacası lüks burada pahalı ürün değil, bir hayat tarzı. Ama bugün binlerce liralar verdiğiniz elbiselerle pişti olabiliyorsunuz. Lüksün ayrıcalıklı bir kavram olduğunu düşünürsek, paha ile ilgili olmadığını rahatlıkla söyleyebiliriz.

Başka bir örnek daha vermek gerekirse, 18 yaşında Fransa’da ailesinin şatosu olan bir arkadaşım oldu. Bizde 18 yaşındaki çocuğu olan zenginler, ona hediye olarak lüks bir araba alırlar. Çünkü o bu lükse sahiptir. Ama bu arkadaşım neredeyse at arabasından bozma bir külüstürle geziyordu. Bunun sebebi son model bir BMW sahibi olan babasının ona da bir araba almayı akıl edememesi değil. Bunun sebebi esas lüksün kimseden beklentide olmadan kendi ayaklarının üzerinde durabilmek olduğunu bilmesi.

Jane Birkin için büyük çanta

Fransa’da altı sene yaşadıktan sonra lüks tüketicisinin dışarıdan göze çarpmadığını gördüm. Gerçek zenginleri hiçbir zaman markaların bağıran ürünleriyle göremezsiniz ya da Saint Tropez marinasında yatlarında geçenlere nispet yaparcasına şampanya içmezler. Hermes’in adına ‘Birkin’ modelini yaptığı Fransız moda ikonu Jane Birkin bile Hermes’in bu modelini sadece tıka basa doldurabildiği için tercih eder. Zaten çanta da Jane Birkin’in yeterince büyük çantası olmadığı için üretilmiştir.

Özetleyecek olursak otomobil, mücevher, saat, yat ya da giyim fark etmez, lüks bir marka sadece üründen ibaret değildir. Markanın tarihi, kalitesi, satış noktalarındaki hizmeti, satış sonrası hizmeti lüks kavramının içini doldurur.

Bu arada lüks markaların gerçek alıcıları ki bu kişilerin lüks ürün alıyorum diye bir iddiası yoktur, günümüzde maddeden çok deneyime odaklanmışlardır.

Pahalı alışverişler yerine, deneysel seyahatleri, ilgi alanlarındaki konularda workshop’lara katılmayı, şarap seviyorlarsa bağ bozumlarında eğitim almayı, mücevher seviyorlarsa, mücevher konusunda eğitimler almayı tercih ediyorlar.

Müşterisi oldukları yüzyılı devirmiş markaların nasıl hikayeleri varsa, bu kişiler de birer hikaye anlatıcısı oluyorlar.

Geri kalanlar da ‘ulaşılabilir lüks’ şemsiyesi altında toplanan bu lüks markaların kozmetik ürünü, gözlük, eşarp gibi ürünlerle lüks tüketime dahil oluyorlar.

Buna da tamam ama lüks marka gibi kendini konumlandıran ya da tasarımcı işbirlikleriyle lüksü demokratikleştirdik diyen markalar benim için sadece ‘mış gibi’ yapıyorlar.

Yani kısacası ‘aradığınız lükse şu an ulaşılamıyor.’

Cem Yılmaz’ın bu konuyu anlatan çok güzel bir sözünü de yazmadan geçemeyeceğim: “...yani kendi içinde şahin, ama... doğanmışcasına...”