Milli Takımın dün geceki finallere gidişi nedense buruk duygularla evimizi gönderiyordu bizi Arena tribünlerinden...
Burak’ın golüne kadar “başıbozuk mangası” tarifini hatıralara getiren bir futbol derbederliğine tahammül etmek ne kadar da zordu yarabbim... Mahalle takımı halindeki görüntüsüyle içimizi karartan Azerbaycan’a karşı bizim oynadığımız futbola tahammül etmek zor mu zordu hani dünkü sıkıntı veren gecede...
Sahada kirpi gibi büzülüp kendi ceza sahası içine kilitlenen, şuursuz bir defans kalabalığına karşı bizim de aynı dağınıklık içinde plansızca yığılmamızın anlamı ne idi Oğuz Çetin? Herkes bir çok anlamda Hiddink’e yüklenip duruyor, peki de milli kadroya yıllardır koçluk görevini yapan kardeşimiz Oğuz Çetin’in hiç mi günahı yok bu futbolsuzluk derbederliğinde?
Önce oyunu çok önlere heyecanla taşıyıp rakip bölgedeki pas alanlarını darattığımız için anlamsız bir çırpınmanın içinde boğuşup kalmaktaydık Arena’da... Azerilerin göbekteki oyuncu yığınaklarını dağıtmak adına hazırlık paslarımızı “sakin ve bilinçli olarak“ kendi oyun alanımızda başlatsak daha doğru ve gerçekçi olmaz mıydı yarışma? Solda Arda devamlı kanat ve bölge değiştirerek gol kanalları açmaya çalışmaktaydı. Ancak ne kadar da yavaş ve etkisizdi dünkü “berbat gece”de... Emre Belözoğlu’nun haftalardır bilinen sakatlığı sonrası oyunda verimsiz kalması gayet normaldi. Ancak teknik yönetim Emre’nin bu durumuna maçtan önce doğru bir tespit koyamaz mıydı?
Burak, sonuca “hayat öpücüğü” getiren golü atana kadar yoğun bir olumsuz bir trafiğin içinde çırpınıp durmaktaydı... Çünkü onun koşu yolları ve depar kulvarları hiç olamadıki dünkü oyun planları hiç olmayan 90 dakikada... Neyseki acabalı gözler Arena’daki maçı korkuyla izleyenlerin kulaklarına mutlu sesler geliyordu Almanya’dan... Belçika’yı Mesut’lu gollerle deviren Panzerler hem gruptaki patronluğunu koruyor hem de milli takımın play-off’lara gitme kapısını açıyordu. Ne diyelim, en doğrusu “Danke schön Deutschland”...