Geçen hafta dedim ya, bu Fenerbahçe’nin gerçekten ortası yok. Ya çok kötü oynuyorlar, ya da çok iyi. Beş gün önce Antalyaspor karşısındaki takıma bir bakıyoruz, arzu var, yardımlaşma üst düzeyde, sahanın her yerinde pres. Bir de dün geceye bakıyoruz; bütün oyuncular bitse de gitsek artık ritminde.
Kötü başladığın bir sezonda büyük bir şans eseri zirveye yine ortak olmuşsun, Avrupa’daki hüsrandan sonra Türkiye’ye dört elle sarılman gerekirken bu kadar isteksiz bir oyuna akıl sır ermiyor. Aksine ben çok diri, moralli bir Fenerbahçe beklerken, çok yanıldım. Maç öncesi futbolculara bir puanı alın gidin, maça da çıkmayın deseler, hepsi razı olurdu. Çünkü oynanan oyunun başka açıklaması yok.
Tartışmalı Önder’in golüne kadar rölanti bir tempoda oynayan Fenerbahçe, Konyaspor’un bir anlık şaşkınlığından ikinci golü de bulunca maçı bitirdim zannetti. Lugano ve Edu’nun yokluğunda, savunma göbeğine fazla güvenmeyen, bu yüzden geride kalabalık kalmayı tercih eden Fenerbahçeli oyuncular Konyaspor savunmasını hiç zorlamadılar. Kaleye giden iki top da gol oldu.
Gözden geçirmeli
İkinci yarıda Konyaspor farkı bire indirince ister istemez panik yaşandı. Özellikle yüksek toplar ciddi sıkıntı yaratsa da Roberto Carlos’un yerinde kademeleri, Gökhan Gönül’ün çalışkanlığı takımı ayakta tuttu. Deivid, Emre ve Alex performanslarının çok altında kalınca risk alan Konyaspor’a karşı kontratak girişimleri de zayıf kaldı.
Denizli’de pozisyon yok, üç puan alınıyor. Konya’da yarım pozisyonla iki gol, üç puan geliyor. Nedense deplasmanlarda başka bir kimliğe bürünüyor takım. Bu istikrarsızlıkla zirvede devamlı olmak çok zor. Evet Fenerbahçe şansının da yardımıyla çok önemli bir galibiyet daha aldı. Ancak devre arasında transfer istemeyen Aragones’in bu maçı birkaç defa izlemesi, kararını yeniden gözden geçirmesi gerek. Takım içinde rekabet yaratılmalı.