Diyarbakır ve Kupa

Yurt dışında, Galatasaray ile spor dışı boğuşmanın ardından, bu kez aynı hastalığın yurt içi örneklerini yaşıyoruz. Hangisinin ötekine artçılık yaptığını bilmeden! İki İngiliz öldü. Türkler’in deplasmanda maça gitmeleri yasaklandı. Londra’da dükkanları saldırıya uğradı. Kimseye derdimizi dinletemedik. Tıpkı Diyarbakır’ın bugünkü çabası gibi.
Juventus, Türkiye’ye anarşi nedeniyle gelmek istemedi. Maç oynansın diye “Devlet garantisi" verdik. 20 bin polisle sahaya çıkıldı. Kimsenin burnu bile kanamadı. Şimdi sıra Diyarbakır’da. Polis Müdürü Ali Gaffar Okkan, “Bugünkü Türkiye Kupası final maçında ben, hiçbir polis saha içinde görünmeden bu maç oynanır diyorum" diyor. İddiası bu. Benzer garantiyi alan Konya Endüstri neden sahaya çıkmadı? Ayrıca Türkiye’nin hangi sahasında maytap atılmıyor. Bunu özendirmek için söylemiyorum. Yasak ama, gerçek de bu. İstanbul’da bu yüzden Fenerbahçe Stadı tutuşuyordu. Her Avrupa maçı maytap cezası ödüyoruz. Hele hele Galatasaray’ın son Almanya maçlarında deplasmandaki Türk seyirciler “Yılların ezilmişliği" ile galibiyeti önce sahaya girerek kutluyor. Bundan dolayı da para cezası alan Galatasaray’ın da sesi bile çıkmıyor. Ama Doğu’da bir klasman var. Bitlis veya Şırnak böyle bir final maçı oynatsa,öBize ilgi gösteriyorlar" deyip onur duyarlar. Ama Diyarbakır farklı. Burada yörenin temsilciliği var. Önce çevre illerden, seyirci akar. Son zamana kadar yabancı gazeteciler -192 kişi Doğu’nun nabzını Diyarbakır’dan tutardı. Bunların kaçı provakatördü bilinmiyor. Ama Doğu’nun ezilmişliği Diyarbakır’da ses verir.
Futbol, Türkiye’nin sağlık nabzıdır. Artık yabancı ortaklık ve dinci sermaye bunun farkına vardı. İlki Galatasaray’a, diğeri Anadolu takımlarına yatırım yapıyor. Çağdaş iletişim, televizyon ile futbolda buluşuyor. Polis Müdürü Ali Gaffar Okkan da karşılaştırmayı şöyle yapıyor: “1 Mayıs’ta bin polis, Konya Endüstri maçında 1500 polis vardı. Ayrıca 37 maç oynandı. Burada bir tek olay yok. Bu kez niye PKK sloganı üretildi ?" Federasyon, havaalanından yol boyunca binlerce öğrencinin sloganlarıyla dolu caddelerden geçti. Bugünkü kupa finali ile 1 milyon 200 bin nüfuslu Diyarbakır’ın kaderi adeta aynı kefede.
Futbol değişik bir oyun toplumsal tepkilerde onun bir parçası bu yüzden Sultan Abdülhamit’in hafiyeleri 1906’lı yıllarda topun içinde bomba aramadılar mı! Bu yüzden milli oyuncu Gökmen, Vefalı Hilmi, Bulgaristan’da akrabalarına altı - yedi küçük torba bulgur, fasulyeyi gönderirken, polis engeliyle karşılaşınca, tekme ile saha doktorunu yere yıkmadı mı? Bu futbol tepkisi! Bunun zamanı ve sınırı yoktur. 1951’de ilk kez savaş sonrası toplantı yasağı Türkiye - Almanya milli futbol maçı ile delindi. Biz Alman dostu olduğumuz için işgal kuvvetleri kobay olarak bizi eşleştirerek oynattılar. Turgay’ın, Berlin panteri olduğu maçı 2 - 1 kazandık, ama kulaklarımda hala o tribün öfkesinin ezilmiş ekosu var. Tıpkı dün Diyarbakır’da dinlediklerim gibi.