Milliyet Spor Servisi’nin “kurucu babası” Namık Sevik benim dayımdı ama Nezih Abi’nin öz babası gibiydi.
Hani “başınıza bir şey gelirse aranacak yakınınızı yazın” deseler, muhtemelen ikisi de birbirinin adını yazardı. Dayım oğlu gibi sever, Nezih abi evlat yüreğiyle sarılırdı işine ve manevi babasına.
Uzun yıllar aynı servisin havasını soludum Nezih abi ile; işe gelişini gidişini hemen hiç görmedim. O hep oradaydı.
Spor yazarlığının emekleme çağından ayağa kalkıp, pençeli pabuçla koyulduğu yolu özel otomobille tamamladığı ama sürekli itibarı arttığı geçen yüzyıldaki o muhteşem güzergahta, bir numaralı spor sayfasındaki “işkolik” bir yöneticinin sert, asık suratlı, emirler yağdıran biri olduğunu sanırsınız değil mi?..
Yanılırsınız… İş yaşamı boyunca yüreğindeki afacan çocuk, apaş delikanlı, esprili, centilmen, iyiliksever gençle paylaştı masasını. Her an gülmeye de açıktı, işe derinlemesine dalmaya da. Durmadan çalıştı, büyüdü, tevazu içinde devleşti Nezih abi.
Bugün hala mirası bitirilemeyen spor gazeteciliğini yoktan var ettikleriyle kuranlardan, yüceltenlerden, ona tarzını ve kalitesini katanlardan, özetle mirası biriktirenlerden biridir kendisi.
Son konuştuğumuzda “çok iyi yazıyorsun ama gözler zayıfladı yazılarını eşime okutuyorum” demişti. Yazı ve yazarların maestrosundan gelen övgülerin ne kadarı “manevi kardeş çocuğu” olmamızdan kaynaklıydı bilemem.
Bildiğim; o bizi, biz onu çok sevdik… Ve gerçek bir ağabeyi, gazeteciyi, spor yazarını, sevgili istihbarat şefimizi, müdürümüzü kaybettik.
Saygı, sevgi ve alkışlar Nezih abiye.
