Ercan Güven

Grup birinciliğini cami avlusuna terk edilen bebek gibi Kuzey Avrupa’nın buzlu suni çimlerine bırakıp gruptan çıkmayı bile son maçla averaj hesaplarına teslim eden Fenerbahçe’nin derdi neydi?
Önce adını koyalım:
Fenerbahçe takımı bir aydır “eksik” değil; “yarım”…
Hem de kayıp yarım, üstten kaymaklı kısım!
Koştuğu her parkurda önde olacak on birini, ortopediste, yatağa veya tribün koltuğuna göndermiş bir takımda sportif geri kayma yaşanacak bazı şeyler kaybedilecekti tabi.
Lakin bu kadar farkın ve rezaletin sebebi, Fenerbahçe’nin eksiklerini bilip ona göre oynamak yerine “sahaya 11 kişi çıkıyoruz ya” demesi.
Birkaç tanesi kopya gibi gollerle 6-1 yenilen Fenerbahçe şimdilik sadece Avrupa’dan “malulen emekli”.

Hakemler futbolda başrol oynamaya karar verdiğinden beri, maçtan önce onlara selam çakmak, hal hatır sormak mecburiyet haline geliyor maalesef… Arda Kardeşler de ilk yarıyı Fenerbahçe akınını kesip bitirerek pek ortalarda gözükmediği 45 dakikanın hakkını verdi ve selamı hak etti!
Akın tamamlansa gol mü atacaktı Fenerbahçe?.. Muhtemelen hayır.
Neredeyse tamamını rakip sahada oynadığı, dört pozisyon bulup hiç vermediği maçın ilk yarısı bitmeye 6 dakika kala gol yiyip moralman çökmüş Fenerbahçe’nin devreyi berabere bitirmesi uzak ihtimaldi. Pozisyon verip yemediği gollerle ünlü Karagümrük’tü karşısındaki.
Peki, bu kadar netameli yürüyen, “dedikoduları Şampiyonlar Ligi’ne çıkmış” Süper Ligimizde, hakemlerden en çok yakınan takıma böyle “ters jestlere” ne lüzum vardı? Kışkırtma mı; yoksa kıymetli hakem uzatma dakikaları saniyeler geçmişken Fenerbahçe gol atarsa birilerini mi kızdırmış olurdu?
Neyse… İkinci yarının ilk dakikasında Ferdi’nin Karagümrük

Yusuf Sarı penaltı noktasındaki topu kalecinin kapattığı köşeden Alman ağlarına yolladığında, Türkiye’de yer çekimi saliseler boyu durdu adeta...
Uçmadık ama ayaklarımız yerden kesildi.
Hele Berlin Olimpiyat Stadı’nda çoğunluğu ele geçirmiş ay-yıldızlı tribünler...
Onlar resmen havalandılar Türk Bayraklarının ucuna tutunarak.
Kolay değil; 72 yıl geçmişti aynı statta ağız tadıyla bir Almanya galibiyeti aldığımızdan bu yana. Değil evinde; deplasmanda bile Almanya’yı devirmek, futbolun en zor problemlerinden biriydi.
Lakin Berlin’de, stadın koltuğunda bir vatandaşımız hüzünlenmişti sanki!
Tribünde Orta Avrupa ayazından korunmak için kaldırdığı yakalarının içine iyice gömülmeye çalışarak donup kalmıştı. Derin düşünceler içindeydi herkes kucaklaşıp coşarken.

Nerede kalmıştı Fenerbahçe? Zirvede… Süper Ligin şampiyon adayları dışında en iyi futbolunu oynayan Adana Demirspor ile deplasmanda berabere kalarak koltuğuna geri döndü işte…
Averajla ama sıkıntı yok. Buz tutmuştu adeta… Ancak böyle böyle yeniden ısınır dev Fenerbahçe motoru!
Kadıköy’de-Avrupa’da kaybetmiş, orta sahanın tutkalı Fred, defansın çelik kapısı Djiku-Becao ve pas arası üstadı İsmail’den yoksun Fenerbahçe, “korkulacak takım” Demirspor karşısında hiç de korkulduğu kadar edilgen başlamadı.
“Beraberlikte üç puanı jüri verse” ve ilk 45’de karar verip çıkıp gitse, maçın galibiydi!
Aslında bunun sebebi, Fenerbahçe’ye karşı hiç oynanmayacak bir futbolu tercih eden Adana Demirspor’du. Topu oyuna çok kötü soktuğu, çıkarken top kaybettiği yetmezmiş gibi resmen üzerine bekliyordu Fenerbahçe’yi ev sahibi. Kalesi önünde baskı yapmasını istiyordu ki, arkada boşluk bulabilsin.
Fenerbahçe’yi en iyi yaptığı işe zorlayan Adana

Fenerbahçe’nin Kadıköy’deki Trabzonspor maçında yaptığı frenin izleri, Bulgaristan’a kadar uzandı, Konferans Ligi maçlarının son ikisini beklemeden gruptan çıkma şansı ellerinin arasından kaydı gitti. Çıkar gruptan ama Süper Lig’e dikkati dağılacak.
Tek artısı, sakatlıklar yüzünden boşalmış savunmasını, adeta yeni bir transfer gibi iç cebinden çıkardığı genç Yusuf’la onarmayı başarması. Artık “vahim” hale gelen Adana Demirspor maçında çok işe yarayabilir bu keşif.
Fenerbahçe maça aynı Ludogorets ile İstanbul’daki ilk maçta olduğu gibi konsantrasyon sıkıntısı ile başladı. Her şeyi yapıyor son pasa gelince vuracak adam bulamıyordu. Fred’in yokluğu dışında sebebi Tadic’in yine sağda başlaması, solda yerini bıraktığı Kent’in hatalı pas, yanlış yere orta rekoru kırmasıydı. Dzeko neredeydi sahi?
Ses var ama görüntü yoktu Fenerbahçe’de!
Fenerbahçe oyuna sanki Trabzonspor’un üçüncü devresi gibi başladıysa, diğer sebep İsmail Kartal’ın orta sahayı

Orta sahadaki dalgakıranı Fred ile dört stoperi “sakata” gelmiş Fenerbahçe, konumu, iddiası ve performansından bağımsız en büyük belalısı, en azimli rakibi Trabzonspor’a nasıl bu kadar kolay teslim oldu Kadıköy’de?
Hançeresi yırtılan 50 bin seyircisi önünde hem de!..Neden durgundu takım? Nasıl ikinci yarının ilk iki dakikasında iki gol yedi?
“Büyük kaleci” Livakovic hiç maç kazandıramayacak mı?
Niye ilk isabetli şutunu ancak 3 gol yedikten sonra 57. Dakikada attı ligin en iyi futbolunu oynayan takımı?
Bunlar 19 maçını da kazanmış Fenerbahçe için doğal mı?
Her şeyi Djiku- Becao-Fred eksikliğine bağlamak doğru mu? Yoksa taktik ve motivasyonda mıydı asıl eksik?
Evet… Abdullah Avcı resmen ezdi İsmail Kartal’ı… Dengesini bozdu. Oyun ve oyuncu tercihinden sonra hamlelerinde de açık hatalar yaptırdı. Takımını kendinden güçlü rakibe karşı motive etmiş olan maçı kaosa çevirip parsayı toplayan Avcı’ydı.

Fenerbahçe en çok gol atıp en az gol yiyen takım olmasını sağlayan iki “şeytan üçgeninden” kaleye yakın olanını “şeytan aldı götürdü” resmen!..

Becao-Djiku-Fred öyle kısa bir sürede sakatlanıp tribüne çıktı, Fenerbahçe savunması o kadar kısa sürede boşaldı ki, herkes şoke oldu.

Tabi, “İsmail Kartal ile yürümez” iddiasındakiler hariç…
“Fikri takip” açısından, onlar için bulunmaz bir fırsat bu. Sakatlıkların faturası kesilecekse, adam aramaya bile gerek yok.
Hazır… Önlerinde İsmail Kartal var.

Zaten, tribünleri apartmandan Pendik sahası kötü değildi… Becao’nun, Fred’in ilk yedi dakika içinde sakatlanmasında darbe de yoktu… Olsa olsa sorun antrenmanda, futbolcuların özbakımında, oynatılma planlamasında, ısınmasında, yani İsmail Kartal’da!..

Olmadı mı?

O zaman, yine suçlu Kartal…“Bu günleri hesaplayamadı”! Avrupa kadrosuna Samet yazılsaydı Djiku sakatlanmayacaktı mesela!

Bu kadar kibarca uyaran, topluma örnek sunup kötü niyetli bireylere ayar veren bir nasihati, hem de sadece yaptığı işte değil, ömür boyu insanlık modeli olarak teklif eden bilinç, sadece Mustafa Kemal Atatürk gibi bir dehaya ait olabilirdi:
“Ben sporcunun zeki, çevik ve ahlaklısını severim” !..
Ne yapsaydı Gazi?.. Hakemleri, VAR’ı, MHK’yı, yöneticileri, yetkilileri, yazarı, çizeri tek tek saysa mıydı? Bazıları henüz ihdas edilmemişti bile o zamanlar. Ya da uyarılması gerekmeyen nahif insanlardan oluşuyordu.
Bu boşluğun hakkını veriyor günümüzün kulüpleri, hakemleri, takımları! Hakemi, VAR’ı, MHK’sı “zeki,çevik, ahlaklı”dan pay çıkarmıyor kendine. Sporcular en iyisi; işlerine bakıyorlar… İstisnaları tenzih ederiz ama diğerleri vıcık vıcık.Kendileri söylüyor futbolda üçkağıtçılık döndüğünü ve sürekli haksızlıktan şikayetçiler; bu haksızlıklar ulaşılamaz, durdurulamaz gizli bir uluslarüstü organizasyonun işiymiş gibi…
Neden?
Üç nedenle sızlanır