Sanki pazar sabahı birlikte “branç” yapmışlar ve bazı prensip kararı almışlardı Antepli ve Galatasaraylı futbolcular:
“Pres falan yok, tamam mı? Öyle sert de girmeyeceğiz birbirimize... Hatta defans bile yapmayalım, keyif alalım keyif verelim arkadaşlar”!..
Sanki hep bir ağızdan bağırmışlardı:
“Helaaal”.
Tabi bu yazdıklarım hayal.
Ama öyle bir ilk yarı seyrettirdi ki her iki takım... Sakın özet görüntülerle yetinmeyin, maçın tamamını arayın. Çünkü üç dakikalık süre ilk yarıdaki şık hareketlere, güzel pozisyonlara ve gollere bile yetmez.
Sebebi ne olursa olsun futbolun pembe yüzü vardı sahada. Bazı “keskin” yorumcular bu konuda Nurullah Sağlam’a yüklenecek olsa da futbolun güzelini sevenlerin bir teşekkür borcu olmalı her iki takıma da.
Top taca çıkmasın ve oyunda kalsın diye 40 metre depar atıp rakibe bırakmaya bile razı olan Sabri mi istersiniz, elini oyuna sokup penaltı yaratan Arda’yı teselli eden o mücadeledeki rakibi Mehmet Yozgatlı mı?
Böyle asil mücadele dostlar başına!
Futbolda, futbolcuda “hinlik, cinlik, saldırganlık” yoksa beğenmeyenlerin kulakları çınlasın.
İşin içinde dostluk varsa ve maç Ali Sami Yen’de oynanıyorsa elbet güzel tablolar olacaktı sahada.
Benfica ve Fenerbahçe böylesi “al gülüm ver gülüm”e ne kadar katılırlar orası meçhul, ama dün Kewell, Arda, Lincoln ve Baros belki de ilk defa meziyetlerini üst üste koyarak katladılar.
Bakın, Türkiye’ye geldiğinden beri tekmelerden yakınan Lincoln bu maçta ilk kez 43. dakikada ciddi bir faul aldı. Yani skor 2-1 olup Galatasaray’ın kaybetme, Antep’in kazanma ihtimali belirdiğinde. “Hayali branç”takiler hazmedildiğinde.
Evet öyle bir ihtimal vardı. Çünkü yeteneği ve oynama isteği olana açık bir futboldu sahadaki.
İkinci yarının başında Arda’yı formasından asan penaltı verilmeyince ve Skibbe, Benfica/Fenerbahçe serüvenlerini düşünerek önce Kewell’ı sonra Baros’u kenara alınca belirsizlik biraz daha sürdü. Arda’nın skoru 3-1 yapmasına kadar.
Ne verdi bu galibiyet Galatasaray’a? Üç puan ve moral.
Lakin her takım Antep gibi iyi niyetli değil.