Turnuvanın başından beri ‘en zevkli, kaliteli maç’ hangisiydi derseniz, hiç düşünmeden dün akşam izlediğimiz İtalya-İspanya karşılaşması derim... İspanyollar’ın çok büyük yıldızları var. O büyük futbolcuları İtalya teknik direktörü Conte öyle bir analiz etmişti, İniesta, Silva, Fabregas ve Busquets adeta kıpırdayamadılar, oyun kuramadılar, İtalyanlar’la orta sahada mücadele bile edemediler.
İtalya gerçekten anasının ak sütü gibi Almanya’dan sonra bu turnuvanın en iyi takımı olduğunu gösterdi. Ama kadere bak... Almanya ile çeyrek final maçı oynayacaklar. Oysa bu iki takıma da final yakışırdı.
Conte, futbolcular, taraftarlar öyle bir bütünleşmişler ki, sahaya varlarını yoklarını koyuyorlar, bu İspanya değil kim olursa olsun dün gece akıbetleri İspanya gibi olurdu.
Del Bosque’nin takımını biz gözümüzde çok büyüttük... Çek Cumhuriyeti’ni yenerlerken zorlandılar. Kendilerine galibiyeti getiren golü 87. dakikada atabildiler... En rahat maçlarını ise üç gol atarak bizle oynadılar... Hırvatistan’a yenildiler... Sonuçta biraz iyi mücadele eden, koşan İtalya karşısında dağıldılar.
Bizim için bu maçın en önemli olayı Cüneyt Çakır’dı. Çok gergin, çok stresli, sert bir maçı harika yönetti. Ufak-tefek hataları olmadı mı, tabii ki oldu. Ama İspanyollar da İtalyanlar da Cüneyt Çakır’a saygı duydular... Milli takımımız Avrupa Şampiyonası’ndan elendi diye üzüldük ama şimdi bizim en büyük gururumuz Cüneyt Çakır... Eminim bu forsuyla final maçında da görev alacaktır...
