Ben ne kadar uğraşırsam uğraşayım anladım ki özellikle bu uyku eğitimi tek bir kişinin isteğiyle olmuyor. Babanın da konuyu desteklemesi daha doğrusu olayın bilincinde olması gerekiyor. Uyku eğitimi demek çocuğu saatlerce ağlatmak değil. Çocuğun kendi yatağında kendi kendine uykuya dalıyor olması demek. Gece yarısı uyandığında ağlamadan, sızlanmadan, yanında kimseyi çağırmadan yeniden uykuya geçmesi demek. En önemlisi de deliksiz uyku demek. Hem de herkes için.

¨Beraber yatmanın nesi kötü?¨ diye soruyor kocam. Kendimden emin bir tavırla gözlerinin içine bakıyorum, sonra bir iki saniye duraklıyorum. Fark ediyor tereddüt ettiğimi. ¨Bak gördün mü?¨ diyor. Evet, çok kötü bir şey değil ama ne zamana kadar gece yarısı kalkıp yanımıza gelecek? 3.5 yaşında artık kimseye ihtiyacı olmadan uyuması gerekir diye düşünüyorum. Sarp ise biraz daha bizimle yatsa problem olmayacağını, elbet kendi kendine uyuyacağını, ben stres yaptıkça işlerin daha iyiye gitmeyeceğini söylüyor. Doğru olabilir mi?

Bazı ebeveynler beraber yatmayı çocuk istediği için değil kendileri, en başından tercih ediyorlar. Bazı ebeveynler de en başından uyku eğitimi verme taraftarı. Ben ise ortada kalmış, her yolu denemiş, biraz da kolayına giden neyse onu yapmış bir anneyim bu konuda. Sarp bugüne kadar ben ne dersem ona uymaya çalıştı ama artık bu uyku meselesinde ‘yeter’ dedi. Çünkü çocuk büyüdükçe verilmek istenen alışkanlığın yerleşmesi de o kadar zor. Bu da özellikle bende büyük bir baskı yaratıyor. Dışarıdan bakılınca öyle büyük bir sorun yok. Erkenden, en fazla beş dakika gibi kısa bir sürede kendi yatağında kendi kendine uykuya geçen bir oğlum var. Buraya kadar her şey harika. Maalesef bu güzel tablo gece yarısı yerini ağlayan, korktuğunu iddia eden ve anne-babasıyla yatmak isteyen bir çocuğa bırakıyor kendini. Geliyor ve evet deliksiz uyuyor. Ben de deliksiz uyuyorum ama içten içe ¨artık yetmez mi?¨ diyorum.

İlerleme yok değil. Birkaç hafta önce yanına uzanarak uyuttuğum oğlum artık herhangi bir temasa ihtiyaç duymadan uykuya geçiyor. Belki de yavaş ilerleyeceğiz ama sonunda başaracağız. Sarp evde olmadığı akşamlar daha başarılıyım çünkü biraz da olsa ağlamasına ve kendi kendine sakinleşmesini bekliyorum. Öyle geceler daha rahat uyuyor. Gece yarısı kalkması daha az oluyor. Oysa baba evdeyken zaten ağlatmam mümkün olmadığı gibi beni odaya bile almıyor Koray Efendi.

Ben bunlarla uğraşırken yine o soru aklıma geliyor: Uyku eğitimi şart mı? Gün gelecek çocuk da kendi yatağını tercih etmeyecek mi? Benimle aynı durumda olup çocukları 4-5 yaşında olan arkadaşlarıma bakıyorum. Bu kadar stres yapmadan beraber uyumaya devam ettiler ve artık herkes kendi yatağında.

Uyku eğitimi, anneye, çocuğa, aile düzenine bağlı. Bizim gibi çok seyahat eden bir ailede sıkı kurallar sadece mutsuzluk getiriyordu o yüzden üzerine çok düşmedim. Şimdi ise panik halde çocuğun kendi yatağında yatmasını istiyor olmam herkese haksızlık sanki. Önümüz yaz. Biz yine yazlıkçı moduna gireceğiz, kurallar ister istemez gevşeyecek. Biz karı-koca yine bir sürü konuda daha fazla karşı karşıya geleceğiz.

Beraber yatmak kötü değil. Çocuğu daha bağımlı yapacağını iddia edenlere de gülüyorum sadece. Benim oğlum son derece kendine güvenli, okula ilk gittiği gün alışan, sorun çıkarmayan, kendi kendine oyun oynayabilen, eğlenebilen bir çocuk. Eğer mutluysanız, deliksiz uyuyorsanız, çocuğun yeteri kadar uykusunu aldığına inanıyorsanız ve en önemlisi bunun sizin için doğru yöntem olduğuna inanıyorsanız problem yok. Ancak bu şekilde yatıyor olmak sizi yoruyor, çocuğu aslında husursuz ediyorsa uyku eğitimine geçmelisiniz. İşin aslı 4-5 aylık başlanan ve çok özel durumların dışında sabırla devam edilen uyku eğitimi en iyisi. Elbette babanın da fikrini almalı ve uygulamak istediğiniz yöntemle ilgili babayı da bilinçlendirmelisiniz. Yoksa o kadar da kolay olmuyor.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Anneler hep kötü olan mıdır?

Sıkıcı, kuralları koyan, kuralları uygulatmaya çalışan, sebze yediren, uyku saatini haber veren, tam saatinde uyutmak isteyen, ortalığı toplayan, ortalığı toplatan… hep ne yapılması gerektiğini söyleyen midir anne?

Peki ya babalar?

Benim çevremde gördüğüm yeni babaların çoğu kural koyan veya kuralı koyana yardımcı olmaya çalışan değil; tam tersine kuralı gevşetmeye çalışan genelde. Baba figüri, eğlenceli kişilik olarak yer alıyor evde. Bu harika bir şey. Çocuklarıyla vakit geçiren, onlarla arkadaş olan, çocukların bakımına nispeten(!) yardımcı babaların varlığı anne için de önemli.

Fakat bu kuvvetler ayrılığı çocuğun gözünde anneyi kötü babayı da daima iyi yapıyor. En azından bizim evde. Elbette anne vazgeçilmez olan, ‘ben seni istemiyorum’ dediği anda bile en çok sevdiği ama işte, baba ayrı bir yerde oğlanın gözünde. Kızmayan, sesi çok nadir yükselen, ¨aman canım bu akşam da geç yatsın rahat bırak¨ diyen, her istenileni yerine getirmeye çalışan müthiş bir varlık. Ben de bu figüri tercih ederim işin doğrusu. Ancak tüm bunlardan yoruldum.

Her ne kadar yardımcı bir eş, ilgili bir baba da olsa evdeki erkek. Genel özelliklerinin getirdiği bir takım farklılıklar var. Sevgiliyken, çocuksuz çiftken bunlar çok göze batmıyordu oysa. Ne zamanki bir somun ekmek büyüklüğünde sevimli bir yaratık katıldı aramıza işte o an dengeler değişti. Kadın anne olmuştur artık. Üstün(!) bir varlık. Her işin üstesinden tek başına gelebilen, uykuya ihtiyacı olmayan, bir hafta yemek yemese de yaşayabilen, ağzı yok-dili var şikayet etmeyen, hep güler yüzlü… hep hep…

Abartıyorum belki ama bazen bu konuma sokulduğumuzu hissediyorum. Neden mi?

Çünkü;

Çağırılınca ‘kahve içiyorum’ diyen baba problem olmuyor da; ‘izin ver kahvaltımı edeyim’ diyen anne herkesin gözünde kötü oluyor.

Pazar günü çocukla geçirilen iki saatin sonunda ¨Kahve içemeyecek miyim, bilgisayarıma bakamayacak mıyım?¨ diyebilen sadece BABA oluyor.

Uykusuzluktan şikayet ettiğinde ¨doğurdun bakacaksın sık dişini¨ sözlerine maruz kalabiliyor anne. Oysa çocuğun gece boyu ağlamalarını hayal meyal duyan baba ertesi sabah per perişan oluyor, ¨çok uykusuzum, çok sık uyandım¨ diyebiliyor.

Hem kendisinin hem de bebeğinin deliksiz uyumasını istediği için hatalı(!) olabiliyor anne. Çünkü neydi? Anne uyumak zorunda değil, hiç ihtiyacı yok. Zombi gibi gezebilir günlerce.

Arkadaşlarıyla buluşmak, çocuksuz birkaç saat geçirmeyi arzu etmek fena şeyler bir anne için.

Baba, oğluyla iki saat vakit geçirmek yerine spora gitmeyi tercih edebilir ama anne istese olay olur, oğlunu ilk fırsatta satıp(!) kendini sokağa atan kadın durumuna gelir.

Evet biraz dramatize ediyorum ama bugün böyleyim.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Twitter.com/slingomom

Son günlerde de buna takıldım. İkinci hamilelik, doğum, bakım, beslenme, uyutma işini hallettim kafamda ya…

Elbette sevilir çocuk, sevilmez mi?!? 10 tane de doğursanız hepsini ayrı ayrı seversiniz, severiz heralde. Benim de bir kardeşim var benden küçük. Onu daha az sevmediklerini biliyorum, hiç ayrım yapılmadı aramızda. Hiç farklı davranılmadı bize ama işte ben şimdi tuhaf tuhaf düşüncelerle kafamı meşgul ediyorum.

Geçen gün yine böyle bir blog mesaisindeyken, Koray geldi yanıma. Kafasını bacaklarıma koydu, ¨seni çok seviyorum fıstık¨ dedi. O anda alıp içime sokmak istedim. Kalbimdeki mutluluğu tarif edemem şimdi size, içim titredi resmen. ¨Ben de seni çoooook seviyorum Korişim benim¨ dedim, bilgisayarı kapattım aldım kucağıma oğlumu koltuğa yerleştim. Biraz sohbet ettik sonra en sevdiği filmi açtık. Uyuyakalmışız koyun koyuna.

Gözümü açtım, eli elimde. Sıcacık bir his. Mutluluk, huzur, sevgi, hayat… kelimeler yetersiz kalıyor. Çok sevmek sadece bu olabilir diye düşünüyorum. Kalbimi istese eline veririm, öyle acayibim. Evet, kocamı da çok seviyorum ama işte biliyorsunuz, anlıyorsunuz beni çocuğa olan hissedilen başka bir şey.

İşte aklıma o anda geldi. Bir çocuk, iki çocuk daha olsa nasıl olur ki? Aynı şekilde onu da sevebilir miyim. Severim eminim de aynen bu şekilde mi? İlkleri yaşadığım gibi mi yaşarım? Her çocuğun hikayesi farklıdır, yaşattıkları da. Yine de merak ediyorum.

İkinci bir çocuk sahibi olduğumda Koray gibi olur mu?

Ya da Koray ne olur?

İkisi arasındaki denge nasıl kurulur?

Bunları düşünüyorum hep.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Çıkarılır. Uzman olduğum için söylemiyorum. Bunun için uzman olmaya da gerek yok. 40 gün evden çıkmamak kişiye kalmış. 41. gün sokağa atınca kendini ve bebeği o güne kadar sakındığın mikroplar daha mı az zararlı ki?!?

Şimdi nereden geldi aklıma? Eski mankenlerden Pınar Tezcan 5 günlük bebeği ile görüntülenmiş Nişantaşı sokaklarında. Fotoğrafları gazetelere basımış, internet sayfalarında yayınlanmış. Çoğunun altındaki yazı aynen şöyle:

Pınar Tezcan, daha 5 gün önce kucağına aldığı bebeğiyle soğuk havada mağaza mağaza gezdi!

Kadın alıp da çocuğunu sigara içilen bir yere mi sokmuş? Giydirmiş, korunaklı pusetine yerleştirmiş ve dışarı çıkmış. 5 günlük bebek ile dışarı çıkılmazmış ama aynı bebeği alıp hastanelere/sağlık ocaklarına götürebiliyoruz sorun olmuyor. Pınar Tezcan mağaza gezerken değil de hastaneden çıkarken fotoğraflansaydı bu kadar konuşmayacaktı kimse.

Gerçekten çok kızıyorum bu tip çıkışlara. Kadınların üzerine her konuda bu kadar çok gidilmesine, her harekette bir hata aranmasına. Kadının da ihtiyacı olabilir hava almaya. Kırk gün evde oturmak zorunda mı? Kendini iyi hissediyorsa neden dışarı çıkmasın ki?!?

Hem bir şey diyeyim mi;

Sokağa çıkmaktan kimse hasta olmaz. Hava sıcaklığına göre uygun kıyafetleri giydirdiğinizde üşüyüp hasta olmaz çocuk.

Banyo yapılınca da hasta olunmaz. Yani bebeğinizi her gün banyoya sokabilirsiniz. Uyku rutini için de iyi bir başlangıç olur. Kirli olması gerkemiyor, rahatlaması için en iyi çözümdür banyo.

Bebeği 4-5 kat giydirince da hasta olunması engellenmez. Siz kaç kat giyiyorsanız çocuğunuzu da öyle giydirin. Daha kalın değil.

Yukarıda da bahsettiğim gibi ben en çok hastanelerden sakınırım. Koray’ı doktor kontrolüne götürdüğümde bile içim içimi yer ¨ya hastalık kaparsa¨ diye çünkü kimse dikkat etmez kendine. Sokağın ortasında hapşırır, ağzını kapamaz, elini yıkamaz. Koray’ı kucağımda doktorun yanına sokup kucağımda çıkartırım, ödüm patlar sağa sola dokunacak, o elini ben fark etmeden ağzına götürecek diye. Ben rahat ve sakin bir anneyim ama o kadar da değil.

Ben Koray’ı üç günlükken doktor kontrolüne Slingo’nun içinde yürüyerek götürdüm. Zaten sonra bir daha da eve girmedik.

Eğer kendinizi iyi hissediyorsanız kimsenin size karışmasına izin vermeyin. Anne doğruyu bilir, hisseder. Annenin desteğe ihtiyacı vardır, her hareketinin eleştirilmesine değil.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Twitter.com/slingomom

Geçen gün gazetelerde eski insanlarin ebeveynlikleriyle ilgili bir haber vardı. Modern anne-babalara göre daha iyi ebeveynler olduklarını gösteren bir takım araştırmalardan bahsediliyordu. Zaten zaman zaman bu tip haberleri okuyoruz. Bu sefer bu kadar ilgimi çekmesindeki sebep çevremde gözlemlediğim aşırı kontrolcü ve didaktik ebeveynlik. Gün geçtikçe daha fazla uzaklaştırılıyoruz sanki çocuklarımızdan. Eski insanların daha iyi ebeveynlik yaptıklarının söylenmesindeki sebep de bu sanırım: ilgi, sevgi, annelik güdüsü

Taş devrinde kalabalık gruplar halinde yaşandığı için çocukların ihtiyacları daha kısa sürede karşılanıyor, çocuklar çok daha yoğun sevgi ve ilgi ile büyüyorlar, anne kucağında daha fazla vakit geçiriyorlar. Bununla da kalmayıp çevrelerini keşfedebilmeleri için fırsat tanındığı için daha özgür ve yaratıcı bireyler haline gelebiliyorlar. Anneler çocuklarını herhangi bir tıbbi veya pedagoji bilgi olmadan annelik güdülerine göre büyütüyorlar.

Günümüzde içinden geldiği gibi ebeveynlik bazı çevreler tarafından kabul görmüyor. Kimi pedagoglar modern çağın yaşamında eski tip alışkanlıkların uygun olmadığını dile getiriyorlar. Kitaplara, araştırmalara boğulmuş durumdayız. Ağlatarak uyutmak, çocuğun her ağlamasına cevap vermemek, kucak yerine beşikte veya pusetinde gezdirmek modern çağın ebeveynlerine önerilenlerden bazıları. Elbette her birinin arkasında araştırmalar da var ama tam tersi sonuçları gösteren bilimsel çalısmalar da yok değil. Yani annenin içindeki sese güvenerek çocuk yetiştirmesinin çok daha olumlu olduğunu gösteren bilimsel araştırmalardan bahsediyorum.

En ufak sorunun bile bir kitap veya pedagog yardımıyla çözülmesi gerektiğini söyleyenleri anlamakta güçlük çekiyorum. Çünkü ben her ne kadar her önüme geleni okuyan ve bilimsel çalısmaları ilgiyle takip eden bir anne olsam da çocuğum ve ailem için en doğru kararı içimdeki sese güvenerek veriyorum. İçime sinmeyen, doğru gelmeyen bir uygulamayı asla hayata geçirmiyorum. Her ne kadar o kitaplar bizlere bazı gerçekleri gösteriyor olsa da her çocuk, her aile farklıdır. Alışkanlıklar, yaşam standartları, beklentiler ve ihtiyaçların farklı olması ebeveynlerin de farklı yaklaşımlarda bulunması anlamına geliyor. Peki bu kadar karmaşık bir yapının içinde doğruyu nasıl bulacağız?

İçimizdeki sesi dinleyerek.
Ve belki biraz da deneme yanılma yoluyla.

Modern çağın getirdiklerini, kendi doğrularımızla birleştirip içgüdülerimizin bize rehber olmasını sağlayacağız. Yanılıyor muyum?

Irem Erdilek

Slingomom.com

Biliyor musunuz, çocuğunuzun büyüdüğünü kilosundan boyundan önce dil gelişiminden anlıyorsunuz. Eğlenceli günler de başlıyor böylece.

Zaman akıp gidiyor demişlerdi inanmamıştım.

Daha dün kucağıma aldığımda minicik bir şeydi, şimdi 3 yaşını geçti. İki saatlik uykuyla geçirdiğim geceler, kopmaya yakın hale gelen meme uçları çok uzak değil oysa. Gazıydı, kakasıydı, uykusuydu derken bir bakmışım emekliyor, yürüyor. Koltukların tepesinde geziniyor. Öyle hızlı geçiyormuş ki meğer insan unutuyor neler yaşadığını. Şimdi benimkimden küçük çocuğu olan arkadaşlarımı dinlerken eskiyi düşünüyorum, hatırlamaya çalışıyorum.

Bir arkadaşım bebeği biberon almıyor diye sızlanıyor, bir diğer arkadaşım emzik almıyor diye, bir diğeri gaz yüzünden uykudan uyanıyor diye mutsuz. Biraz daha büyüdüğünde ise ‘bütün gün üstümde’ diye söyleniyor. Zannediyor ki sadece kendi çocuğu ona yapışık geziyor. Yok öyle değil, yaşadağımız her şey doğal süreç. Sağlıklı bir çocuğumuz varsa önce ona şükretmeli sonra da olayları çok büyütmemeli ve durumu kabullenmeliyiz.

Hep yazıyorum, kabullenmeye başladığınızda sorunlar, süreçler o kadar da mutsuz etmiyor artık sizi. Tüm bunlar normal olan zaten. İlk üç ay bebeğin gazlı olması beklenir genelde, kendi kendine dönmeye başladığında azalacak ve eninde sonunda ortadan kalkacak mesela. Emzik veya biberon almıyor mu? Tamam almasın düşün kü emzik/biberon bıraktırma sürecini yaşamayacaksın. Sadece memeden keseceksin uygun gördüğün vakitte. 18 aylık yaramaz velet hep tepende mi? Beklenen bu zaten. Annesinin bacaklarına yapışık yaşarlar bu dönemler. Ben ‘offf yeteeer, yarım saat bana bulaşmadan duramayacak mı bu?’ diye isyan ettiğimi biliyorum. Evde o ayaktayken tuvalete bile tek başıma gidemiyordum. Çok bunlatıcı, can sıkıcı ama bu iş böyle. Biz anneyiz, çocuk da bizden başka kimsenin yanında rahat ve güvende hissetmiyor kendini. Biliyor ki annesi onu anlar, korur, kollar, besler. Bu şekilde düşününce inanın o boğulma hissi geçiyor.

2 yaş sendromunu boşverin, korkmayın. O da geçilmesi gereken bir basamak. ¨Benim çocuğum neden böyle?¨ demek yerine ¨Benim çocuğu büyüyor¨ deme zamanı. Ona saygı gösterin, sizden çok daha zor durumda. Derdini yeni yeni çözülen dili ile anlatmaya çalışıyor, anlamadınız mı? Öfkelenmesi an meselesi. Bağırmak, kızmak yerine ona kocaman sarılın.

Zaten çok geçmeden bunlar da unutuluyor. Sizin minik kendi kendine oyun oynamaya başlıyor olacak. Hatta ¨anne sen git, sonra gel¨ bile diyebilir. İstenmemeye başladığınız o an moraliniz öyle bozuluyor ki anlam veremiyorsunuz. Oysa bu değil miydi aylar boyu özlemle beklediğiniz, hayaliniz kurduğunuz? Çok tuhafız. Hem rahat bir nefes almak hem de çocuğumuzun nefesini yanağımızda hissetmek istiyoruz. Şimdi eskiyi düşündükçe gülümsüyorum. Tüm o dertleri, bıkkınlıkları, uyku krizlerini hatırlamaya çalışıyorum, olmuyor. Unutmuş gitmişim bile. Zaman geçiyor çünkü. Geriye ise sadece güzel anılar kalıyor, bir de burnunuzun ucunda bebek kokusu.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Twitter.com/slingomom