Bundan tam 6 ay önce şöyle bir yazı yazmışım: SORUYORUM SORUYORUM!

2 yaş sendromunun tepe noktasında, kendini kafese kapatılmış, tüm dünyadaki tek sorunlu anne benmişim gibi hissettiğim bir gündü. Koray gece yarısı kalkıyor, yemek saatleri kavgaya dönüşüyordu. Ben de iyice tahammül edilmesi zor bir kadın haline gelmiştim. Her an her şeyden şikayetçiydim. Şimdi aradan geçen altı aydan sonra, 3 yaş erkek çocuğu annesi olarak kendi sorularıma cevap veriyorum:

Uyku problemleri ne zaman bitecek? 3 yaşına kadar hala bir takım sıkıntılar yaşanıyorsa, biraz daha zamana ihtiyaç var demektir. Bizim tek derdimiz gece yarısı uyanıp yanına birini istemesi. Yoksa akşam yatması da sabah kalkması da sorun değil. Koray ile birlikte 8'de yatsam, sabah 7'ye kadar 11 saat deliksiz uyuruz. Bizim durum bu. Uyku arkadaşı falan da işe yaramıyor. Ağlatsan nereye kadar. Ağlamıyor zaten. Yatağa bağlayacak halim de yok. Hala azimliyim bir kaç hümanist yöntem deniyorum ama biliyorum ki meme, emzik, bez bırakma gibi bunun da zamanını Koray belirleyecek.

Yemek saatleri ne zaman sorun olmaktan çıkacak? Çıktı gibi inanır mısınız. Okula başlamasının etkisi olduğunu düşünüyorum. Hala bir oyuncak istiyor, oyalanmak istiyor, masadan bir an önce kalkmak istiyor ama eskisi gibi dert olmuyor. Çünkü yemeklerini kendi yiyor çoğunlukla. Açlığa dayanamaz hale geldi. Zaten yemeği reddediyorsa artık hiç ısrar etmiyorum çünkü biliyorum ki bir sonraki öğün arayı kapatacak kadar yiyor. Kabusum olmaktan çıktı öğünler.

Anne bağımlılığı ne zaman sona erecek? Bitti bile. Evde baba, anneanne, dede veya benden başka kimse yoksa tepemde ama artık bensiz uzun saatler geçirebiliyor. Dün evdeki yardımcıyla bırakıp dışarı çıktım. 3 saat yoktum ortalarda. Kapıda neşe ile karşıladı ama o kadar. Sonra oyununa devam etti. Sevinsem mi üzülsem mi, bilemiyorum. Bana olan muhtaçlığı meğer kalbimi ısıtıyormuş. Neyse, büyüyor işte, okula da gidiyor.

Kendine kendine oyun oynamayı öğrenecek mi? Öğrenecek öğrenecek. Her ne kadar birisiyle oynamayı doğal olarak tercih ediyor olsa da bir bakıyorsunuz dalmış gitmiş oyuncaklarına.

İkinci çocuk isteyebilecek miyim? İstiyorum. Hazırım. Hemen değil ama birazcık daha. İkinci çocuk söz konusuysa eğer benim anladığım arayı çok açmadan yapmalı.

Bağırmamak mümkün mü? Mümkün değil. Her ne kadar okusak da, çocuğun doğal süreçte olduğunu bildiğimiz kriz anlarını kabullensek de bağırıyoruz işte. Bağırıyorum. Gittikçe azalıyor ama asla bağırmadan bir gün geçiremiyoruz. Öyle deli gibi değil elbette ama ‘yeter artık’ diye en az 5 kere söyleniyorumdur. Bağırmadan çocuk büyüten varsa bana kurs versin.

Calliou’nun annesi gibi olabilmek için kaç adet sakinleştirici almak gerekiyor? Çok heralde. Bir üstteki sorumun cevabı yeter aslında. Uyuşturucu bağımlısı olmak gerekir Calliou’nun mıymıntı annesi gibi olmak için. İdeal anne o mudur? Bilmem odur belki. Neyse ben şimdilik kendi halimden memnunum.

Üç yaşına gelindiğinde hala bir takım problemlerin devam ettiğini görmek -özellikle de uyku- kimseyi korkutmasın. Bu biraz da bizim seçimimiz oldu. Çok gezen bir ailenin oğlunun uyku düzenini tutturmak kolay değil. İki ay yazlıkta anne ile aynı odada yat, sonra eve dön ‘herkes kendi yatağına’ diye ültimatom al. Kim kabul eder ki bunu?

Dediğim gibi ama diğer tüm 2 yaş sendromu etkilerinden arınmak üzereyiz. 2.5 yaş sanırım en sıkıntılı hali çocuğun. Sonra biraz da annenin kafasını toparlamasıyla sakinleşiyor ortalık. 0-3 yaş anne bağımlılığı dönemi boşuna değil anlayacağınız. Tuvalet eğitimi de bir milattır bizim için. Külodunu indirip çişini yapmaya başladı ya kendine bir güven geldi.

Çocuk, sorunlarının(!) üstesinden gelmek için her an annesine ihtiyaç duyuyordu eskiden. Kendi yeteneklerinin farkına varınca da tutabilene aşk olsun.

Geçiyor…

Nasıl ki o buhranlı lohusa dönemi geçiyor,

2 yaş sendromu da bitiyor.

Yarın öbür gün 3 yaş, 4 yaş sendromu da yaşayabiliriz. Çocuk büyütmek başlı başına bir sendrom zaten. Önemli olan sağlığımız ve huzurumuz için bol bol dua etmek.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Oğlum 3 yaşında neredeyse. Günlerimiz sakin ve keyifli geçiyor. Küçük bir arkadaşım varmış gibi hissediyorum artık iyiden iyiye. Sohbet ediyoruz, şakalaşıyoruz. Espri bile yapıyor. Beraber kahve içmeye gidiyoruz, o portakal suyunu alıyor eline ben de kahvemi takılıyoruz yarım saat. Bebek değil artık, belli ediyor kendini. Neyi sevip neyi sevmediğinin farkında, biz de farkındayız ve ona göre davranıyoruz. Aşamadığım tek problem kesintisiz gece uykuları, onu da yine boşverdim. Gece yarısı kalkıp yanımıza gelmesine ses etmiyorum artık. Hayat kolaylaştı anlayacağınız. Ben rahatladım. Gün içinde kendime ayırabildiğim bir dolu zaman var çünkü. Bunun en büyük sebebi ise evdeki yardımcımızın her şeye yardımcı olduğu gibi en çok Koray ile olan harika ilişkisi.

Gün geçtikçe daha çok birlikte vakit geçiriyorlar. Önceleri sadece parka gönderiyordum benim gidemediğim veya itiraf etmek gerekirse gitmek istemediğim zamanlarda. Sonra evde de oyunlar oynamaya başladılar. Bazen, bir bakıyorum Koray yemeği bile onun elinden yemek istiyor ki bunu memnuniyetle karşılıyorum, yemek yedirme konusunda sabırsız ve beceriksiz bir anne olarak. Geçen hafta iki üç saatliğine dışarı çıkmak zorunda kaldığımda ilk defa bu kadar süre birlikte yalnız bırakacaktım. Endişelendim, aklım kaldı ve işim biter bitmez de koşa koşa eve gittim. Koray bir güzel uyumuş ve de yemek yemişti. ¨Anne sen geldin mi?¨sorusuyla karşıladı beni ama suratında en ufak bir endişe, sıkıntı, merak ifadesi yoktu. Sevindim, çok hem de. Artık bacaklarıma yapışmıyordu ve daha derin nefes alabiliyordum bu yüzden. Yine de omuzlarım düştü, bi'an sadece ama ufacık bir an, sonra aklımı başıma topladım.

Geçen sabah evde yaşadığımız ufak bir kriz sonrasında da ağlayarak yardımcımızın adını sayıkladı. Ben, yaş 30, hafiften bir kıskanma ve otorite havasını hissettirmek için ¨anne benim,ben ne dersem o olur!¨ gibi saçma salak bir cümle kurdum. Kime neyi kanıtlıyordum ki?!?! Dün öğlen yine evde olamayacaktım. Tam da yemek yemesi ve uyuması gereken saat. Koray'a dedim ki ¨benim biraz işim var, sen evde kalır mısın?¨ dedim. Bekliyorum ki itiraz gelsin. Bir bana baktı, bir de yardımcımıza. Önce ¨ben de geleceğim¨ dedi, sonra da vazgeçti. ¨Güle güle anneeeee¨ diye bağırarak kapıyı kapadı. Ben bir bozul orada. Bildiğiniz mosmor oldum. Gitmesem mi acaba, diye geçirdim içimden. Aklım kaldığından değil, sırf kıskandığımdan. Oğlumun benim dışımda bir başka kadına böyle ilgi, sevgi göstermesi fikrinden nefret ettim.

Öyle alışmışım ki bana olan muhtaçlığına ve bağımlılığına, bir anda başka birinin kollarında avunduğunu görmek bana fena koydu. Şimdi ben ona ne zaman kızsam, söylensem yardımcımızın adını haykırıyor. Ve bu her haykırış hiç bartmıyorum benim kalbimi dağlıyor. Normal miyim? Ben tüm bunları 3 yaşındaki oğlumla yaşarken ileride 'kendine hakim olamayan kaynana' haline dönüşmekten korktuğumu itiraf etmeliyim.

Rahatlamak istiyorum, kendimle kalmak istiyorum, Koray benden başkasıyla birkaç saat vakit geçirebilsin istiyorum, diye ağlanırken şimdi kaldım mı tam bi'başıma. Buyrun bakalım!

İmza: Ne istediğini bilmeyen psikopat anne

Irem Erdilek

Slingomom.com

Geçen gün günü uzun bir süre çoluk çocuk gidilebilen bir kafede tek başımaydım. Önümde bilgisayarım güya iş yapacağım ama gelen geçene bakmaktan, diğer anneleri seyretmekten iki satır yazamadığımı fark ettim. Çünkü öyle durumlara şahit oldum ki 'Ne olacak sonunda?' diye merak ettim. Ve anladım ki kadınlar, annelikleri söz konusu olduğunda inanılmaz bir yarışa giriyorlar. Konu ne olursa olsun 'ben daha iyiyim' gösterisi başlıyor. Herkes değil elbette ama çoğumuz. Ben de yapıyorumdur belki zaman zaman, kim bilir. Ancak kendimle ilgili emin olduğum bir şey varsa o da başkasının çocuğuna asla karışmayacağımdır. Ağzımı açmam, hele tanımadıklarım hakkında.

Ben böyle düşünürken bir liste yapmaya başladım kafamda. Anlayamadığım anne davranışları diye:

Sanırım bunlar görmekten en çok rahatsız olduklarım. Bir başkasının çocuğuna kızmak, söylenmek kadar itici ve gereksiz bir davranış yok, diye düşünüyorum. Bu arada bahsettiğim çocuklar 0-6 yaş grubu. Elbette ergenlik çağındaki bir çocuğa gerekirse kibarca bir müdahalede bulunabilirim. Yine de karşımızdakinin bir yetişkin olmadığını hatırlamamız gerekiyor.

* * * * * *

Montessori Hakkında

Anaokulu ilkokul arayışları sırasında fark ettiğim Türkiye'nin ilk Veli İnsiyatifi Küçük Kara Balık'ı buldum. Malesef benim oğlumu gönderemeyeceğim uzaklıkta ama okul ve Montessori eğitimi ile ilgili bilgi alınca aklım kalmadı değil. Okulun kurucularından Seda Aydın beni aydınlattı desem yeri.

Felsefenin en önemli yanı insanın kendisinin arkasında durabileceği bir özgüven oluşturması. Bir yandan empati duygusu geliştiği ve bildiğimiz yetişkin toplum sınırları olduğu için başkasının varlığına saygı duyarak varolabilme sanatı. Neyi, ne zaman, kim veya ne ile, nasıl ve nerede yapmak istediğine karar verebilen ve bu kararlarını uygulamalarına izin veren yetişkinlerin olduğu bir ortamda büyüyen çocuklar, kısa bir süre içinde, huzurlu, odaklanan insanlara dönüşüyorlarmış. Kısaca Montessori Eğitimi, her çocuğun kişisel farklılıklarına, bireysel öğrenme hızı, ilgi alanı ve becerilerine saygı duyan ve çocuğu toplumda birey olarak gören bir eğitim felsefesi.

* * * * * *

Bumbo Türkiye'de

Mühendis bir büyükbaba tarafından tasarlanmış oturağı ile ünlü bir bebek markası Kullanılan malzeme ve ergonomik şekli sayesinde bebeğiniz başını tutabildiği andan itibaren oturtabiliyorsunuz. Bebeğiniz çevresiyle ilgilenirken duruşunu da destekleyen Bumbo bebek oturağı dünya çapında bir çok ödül kazanmış. Ve yine aynı malzemeden üretilmiş tuvalet adaptörü de var. Normalden biraz daha büyük boyutlarda olması ve çocuğun düşme hissini engellemek amacıyla bel desteği ile tasarlanmış olması benim en çok ilgimi çekenlerden biri oldu. adresinde detaylı bilgi bulabilirsiniz.

Biz o dönemi tam olarak atlatabildik mi bilmiyorum ama eskiye oranla hayatımız çok farklı, çok daha keyifli, çok daha düzenli. 2 yaş sendromunu uzun uzun anlatmayacağım. Daha uzun uzun yazdım geldi geliyor, diye. Bilinmesi gereken en önemli şey bu ‘sendromlu’ dönemin 18 ay civarı başladığı, 2 – 2.5 yaş ortalarında tepe noktasına ulaştığı ve sonra hızla azaldığıdır. Ne zaman çocuğunun bir anda huyunun değiştiğinden, düzenli giden uykularının tepe taklak olduğundan şikayet eden birini duysam, sorduğum ilk soru ’16-18 aylık mı?’ oluyor. Biliyorum, başıma geldi çünkü. Bir anda bütün düzen değişti. Ne olduğumu şaşırdım. Özellikle de uyku kısmında duvara tosladık. Bunun dışında geri kalan hallerden şikayet etmemeye çalıştım.

2 yaş sendromunda bir çocuğunuz varsa önce lütfen derin bir nefes alın. Ardından durumu kabullenin. Bu doğal süreç, olması gereken, geçirilmesi geren bir dönem.Çocuğunuzda bir problem yok. Problem yaşanıyorsa sebep, anne babanın panikleyip olayları büyütüp kaotik bir ortam haline getirmeleri oluyor genelde. Ben yapmadım mı? Yapmaz mıyım? Ancak her sefer kendime kızdım, pişman oldum. Bildiğim halde oğlumun üstüne gittiğim için kafamı duvarlara vurmak istedim.

Bu asabi veletlerle nasıl baş edeceğiz?

Soğuk kanlılığınızı koruyun. İlk zamanlar şaşırıp kızacaksınız. O kendini yerden yere atmaya başladığında sinirlerinize hakim olmakta zorlanabilirsiniz. Sakin olun. Ciddiyim sakin olun. Ona biraz zaman verin. Biraz tepinsin, ağlasın ardından ona yaklaşın ve ¨seni anlıyorum¨ diyerek kucağınıza alın veya onunla aynı göz hizzasına gelmeye çalışın. Vurmaya, ağlamaya, tekmelemeye bile devam ediyor olabilir. Siz de içinizden 10'a kadar sayın bu arada. Sonra da kucakladığınız gibi ortam değiştirin ya da ilgisini gerçekten çekeceğini düşündüğünüz bir şey gösterin. İşe yarıyor. Eğer ki az çok konuşabiliyor ve sizin söylediklerinizi anlıyorsa da ¨Ağladığın için ne dediğini anlayamıyorum. Lütfen sakinleş ve güzel güzel anlat ne istediğini¨ demeyi deneyin. Bizde her seferinde ama her seferinde işe yarıyor. Sakinleşiyor, ağlamayı kesiyor ve ne istediğini anlatıyor. Tüm bu anlattıklarımdaki kilit nokta sizin sakin, yumuşak ve kararlı bir tutum içerisinde olmanız.

Siz yetişkinsiniz, karşınızdaki ise bir çocuk. 2 yaşında yeni yeni kendini ifade etmeye başlamış bir küçük çocuk. İstemediği bir şey olduğunda bildiği tüm dünyası başına yıkılır onun. Derdini de anlatamaz daha da sinirlenir. Sendromun etkileri çouktan çocuğa değişebiliyor. Bazılar ciddi anlamda zaptedilmesi güç hale gelebiliyor, kimi de daha kolay ikna edilebilir şekilde oluyor. Sonuçta hepsi bir şekilde bunları geçiriyor. Çocuğun ve dolayısıyla ailenin bu kriz dönemini nasıl geçireceği çocuktan çok anneye bağlı. Durumu kabullenen ve karşısındakinin minicik bir insan olduğunu hatırlayanlar 1- 0 önde oluyorlar.

Stres tetikleyicileri ortadan kaldırın. Örneğin dışarıda geziyorsunuz. Açlık hissettiğinde ciddi anlamda huysuzlaşıyorsa acil durumlar için yanınızda mutlaka atıştırmalık bir şeyler bulundurun. En sevdiği oyuncaklarını her yere taşıyın.

Bağırmayan anne nasıl olacağız?

Zaten bütün konu da bu. Kendimize hakim olmak. Daha önce bu pişmanlığım anlattığım yazı da yazdım. Karşınızdaki söz dinlemeyen, ¨yapma¨ dediğiniz halde gözünüzün içine baka baka yapan, her lafınıza karşılık ¨hayır¨diyen, istemediği bir şey olduğunda kendini yerden yere atmaya hazırlanan biri var. İlk olayda sakinliğinizi koruyabiliyorsunuz ama akşam olduğunda siz de yeteri kadar elektrik yüklenmiş oluyorsunuz ve ciddi anlamda kavga(!) çıkıyor aranızda. O ¨hayır¨dedikçe siz de sesinizi yükseltmeye başlıyorsunuz. Öyle anlar oluyor ki ¨Ne halin varsa gör, ben gidiyorum¨ deme cüretini bile gösteriyorsunuz. Oysa düşünün o 2 yaşında. Yeni yeni konuşuyor. İki üç kelimelik cümleleri ancak kurabiliyor. Kafasından geçen bir sürü fikir var. Doğruyu yanlışı bilmiyor. Umrunda da değil, bildiği tek şey kendi ihtiyaçları ve onları elde edene kadar da her yolu denemeye hazır. Bağırmamak çok zor. Hele ki 7×24 çocuğuyla ilgilenen kadınlar için. Benim yardımcım da var, evdeki en büyük sorumluluğum Koray. Bir de evin tüm işini çocukla birlikte üstelenen kadınlar var ki onların hayatlarındaki kaosu tahmin bile edemiyorum. Ama dediğim gibi sorun varsa bu bizden kaynaklanıyor olacaktır.

Eğer ki çocuğunuzu yarım saat bile bırakabileceğiniz bir fırsat varsa sakın kaçırmayın. Onu başınızdan attığınızı düşünmeyin. Kısa bir süre de olsa çocuktan fiziken ayrı kalmak size iyi gelecektir. Elbette aklınız onda olacaktır ama hiç değilse ¨yapma, etme¨ diye bağırmayacaksınız.Siz bağırdıkça onun daha büyük bir stres yaşadığını unutmayın. Kendi sıkıntısı üzerine bir de sizden gelene katlanmak zorunda kalacak. Bunu da aklınızın bir köşesine yerleştirin.

Bağırmanın doğru bir hareket olduğunu da çocuklarımızdan bizden öğreniyor. Bunu biliyorum. Siz sakinliğinizi korumaya başladıktan bir süre anlıyorsunuz ki çocuk da sakinleşiyor.

Kural kuraldır

Bu kriz dönemlerinde sussun, diye çoğu şeye göz yumuyoruz ama bazı durumlar var ki asla kabul edilemez. Özellikle de can güvenliği ile ilgili konular. Arabadasınız ve yine bir ağlama noktası. Kendi koltuğunda oturmak istemiyor ve morarana kadar ağlıyor. Kucak istiyor. Bu kabul edilemez. Lütfen bebeğinizi, çocuğunuzu arabada kucağınıza almayın. Ne olursa olsun. Arabayı sağa çekip biraz sakinleşmesini sağlayın ama daha fazlasını yapmayın. Araba koltuğunda oturmak bir can güvenliği kuralıdır ve hiçbir zaman delinmemelidir. Ya da pusette durmak istemiyor. Siz de kucağına aldınız. Bundan sonraki çoğu seferde aynı taktiği uygulayıp günü sizin kollarınızda geçirmeye çalışacaktır. Çocukla sokakta güzel ve rahat vakit geçirmenin ilk kuralı pusette oturtabilmektir. Pusette oturmak istemeyip ağlamaya başladığı nadir zamanlarda Koray’ı nispeten kalabalık olmayan bir yere götürüp kendi kendine sakinleşmesini bekledim. O arada ilgisini çekecek oyuncaklar da verdim. Puset, hem sizin hem de onun için rahatlık demektir.

Ya da ev içindeki bazı kurallar. Yemek yerken TV seyrettirmiyorsanız hiç bir zaman izin vermeyin. Bu tip kural bozmaların tek seferi yoktur. Bir kere yapıldı mı her zaman yapılabilirdir çocuklar için. O yüzden kuralları belirleyin ve ne kadar zor olursa olsun vazgeçmeyin uygulamaktan. Zaten bunlarında çok olmaması gerekiyor.

Hep mi böyle stresli geçecek? Hayır aslında. 2 yaş çocuğun en sevimli olduğu dönem bence. Hele ki yeni yeni konuştuğunda hayatınıza neşe katar. Her geçen gün çok daha hızlı öğrenmeye başlıyor. Dünyayı onun gözünden yeniden keşfetmek öyle müthiş bir duygu ki. Zaman duruyor gibi geliyor. 3 yaşında yaramaz bir erkek annesi olarak tüm bu yaşamı kabullendiğim gün her şey daha da kolaylaştı. Bağırmıyor muyum? Evet ama çok azaldı. Genelde Luca’nın tepesine çıktığında sesimi yükseltiyorum. Onun dışında hep gülüyorum.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Anne olarak üçüncü senem bitmek üzere. Belki ilk günlerin acemiliği ve şaşkınlığı yok ama işler her zaman tahmin ettiğim daha doğrusu ümit ettiğim gibi kolaylaşmıyor. Tamam, çocuklu hayata alıştık, az çok başımıza gelecekleri biliyoruz. Yine de bazı annelik görevlerinde hala zorlanıyorum:

Her öğün taze yemek yapmak. Normalde ben yemek yapmayı seven, güzel de yemek yapan bir kadınım ama ne zamanki çocuk sahibi oldum ve bu iş görev haline geldi, bana da bir sıkıntı bastı. Katı gıdaya geçişte bizimle aynı menüsü yoktu, bir de pratik aletlerle Koray'a her öğün taze taze yemek/çorba/bulamaç yapıyordum. Sonra bizim tencerelere ortak olmaya başladı. Bu durumda hem ona uygun hem de bize bir menü çıkrmak zorunda kaldım. Sonra baktım olmuyor. Oğlana her öğün taze yemek yapmaya başlayınca artık yemekler çoğalmaya başladı. Bizim için de her gün yeni yemek bul, malzemeleri hazırla, pişir iyice sıkıldım. Mutfaktan soğudum resmen. Bu arada ben kendime kızarken, koca kişisi de söylenmeye başladı. Onunla ayrı uğraşıyorum. ¨Şimdi kimse beni anlamıyoooor¨ diye ağlardım da...

Her öğün taze taze yaptığım yemeği yedirmek. Annelik karnesi olsa bu dersten kesin kalırdım ben. İlk günler ne güzeldi. Kaşıkları ardı ardına veriyordum. Ne tüküren, ne kolumu ittiren ne de ağzını mühürleyen bir velet vardı karşımda. Öğünler acayip keyifliydi. Tek şikayetim bir üstte bellirttiğim taze yemek hazırlmaktan ibaretti. Meğer çocuk büyüdükçe öyle her lokma kolayca mideye gitmiyormuş. Mutlaka oyalamak gerekiyor. Televizyon karşısında yedirmiyorum bu arada ve bu yüzden kendimi hep tebrik etmişimdir. Sofraya taşıdığımız arabalar, trenler, hamur aletleri yetmiyormuş gibi tuzluklar, baharatlıklar da oyuncak oluyor. Sonuç çoğunlukla ben sabrımı kaybettiğim için ¨yemezsen yeme!¨ oluyor. Babamız varsa ona devrediyorum görevi. O benden daha başarılı. Annem varsa daha da iyi. Bir şekilde ne yapıp edip yediriyor. Her çocuk böyle mi bilmiyorum ama Koray ilk dört beş lokmadan sonra doymaya başlıyor ve yemekle ilgisi bitiyor. Oysa tabaktakilerin yarısı bile yenmemiş oluyor. Ağzını tekrar iştah açtırmak öyle zor oluyor ki. Biraz ara veriyoruz, oyununa katılıyorum. Sonra bir iki lokma daha. Sıkıntı geldi vallahi de billahi.

Uzun uzun mıncık mıncık oyun oynamak. Bu dersten kalmam belki ama notlarım çok yüksek olmaz. Çocukların bir aktivitye ilgisi 3 yaşında 10 dakika bile değilmiş. Benim durumum daha kötü sanırım. Arada hile de yapıyorum. Bir oyuna başlıyoruz, bakıyorum o dalıyor hop ben elime telefon, dergi, ipad bir şey alıyorum hemen. Yanındayım ama değilim. Kendimi oyun oynayan anne değil de oyunu başlatan anne olarak görüyorum artık. Bir kaç kere de hamur yaparken ben çok kaptırdım kendimi. Koray'ın elinden hamurları alıyorum, onun yaptıklarını beğenmiyorum falan... anladım ki benim çocukla oyun oynama kursuna gitmem gerekiyor.

Benim üzerinde çalışmam, kendimi eğitmem gereken en önemli konular bunlar. Üstelik kendimi de suçlu hissediyorum.

Irem Erdilek

Slingomom.com

Bir kadın için tarifsiz bir duygudur hamile olmak, içinde bir canlının büyüdüğünü bilmek. Planlı veya plansız olsun eminim her kadının hamilelik dönemiyle ilgili hayalleri, yapacakları ve yapmayacakları vardır. İnternet elimizin altında olduğu için akademik bilgiye de ulaşmak kolay. Dokuz aylık süreçte başımıza neler geleceğini biliyoruz, doğum hakkında okuyoruz. Cesaretli olanlarımız doğum videolarını bile seyrediyor. Şimdi geriye dönüp baktığımda neler yaşamışım, neleri yapmışım, neleri yapmamalıymışım gözden geçirdiğimde yazacak bir sürü şey çıktı bana.

Doktor kontrolündeki hamileliğinizin harika, sorunsuz geçtiğini ümit ediyorum ve diyorum ki

Aşırı ilgi beklemeyin. Siz hasta değilsiniz. Sadece hamilesiniz. Bebeğinizi dünyaya getirecek olmanız son derece önemli bir şey ama olay haline sokmaya gerek yok. Daha doğrusu hayattan geri kalmayın demek istiyorum.

Vitamin alın. Evet, evet alın. Yapılan araştırmalara göre pre-natal dönemde alınan folik asidin bebeklerde oluşabilecek nöral tüp defekti kusurunu önleyebileceği anlaşılmış. Bizim annelerimiz almamış, biz kusurlu değiliz ama olabilirdik de. Doktorunuza danışarak vitamin ve mineral takviyesi alın. Zaman zaman düşecek olan enerji seviyeniz toparlamak için ihtiyacınız olacaktır bu haplara.

Egzersiz yapın. Dedim ya siz hasta değilsiniz. Egzersiz yapmak çok daha iyi hissetmenizi sağlayacak. Hemen gidip bir hamile pilatesine veya yogasına yazılın demiyorum. İstiyorsanız yapın da bir çift spor ayakkabı da işinizi görecektir. Yürüyüş çok iyi geliyor hamile kadına. Eğer her şey yolunda gidiyorsa, yatmak zorunda değilseniz son güne kadar yürüyüş yapabilirsiniz. Ne zaman durmanız gerektiğinizin sinyalini vücudunuz verecektir. Yorulduğunuz anda durun. Burası önemli. On dakikalık egzersiz bile yoruyorsa bırakın.

Lifli gıdalar tüketmeye özen gösterin. Hamileliğin ilerleyen aylarında kabızlık şikayetiyle karşılaşma ihtimaliniz yüksek. Üstüne bir de doktorunuzun büyük ihtimalle takviye olarak önereceği demir hapları ile hayat çekilmez olabilir. O yüzden bolca lifli gıda ile beslenmeli. Hem de ilk günden itibaren.

Uyuyun. Herkese söylediğim tek ve en önemli konu bu aslında. UYKU. Yenidoğan bebekle başbaşa kaldığınızda 'keşke daha çok uyusaymışım' diyeceksiniz. Önceden uyumak neyi çözer? Hiç. Sadece tatmin. 'İyi ki hamileyken bol bol uyumuşum' demek, konuya daha pozitif yaklaşmanızı sağlıyor.

Sevişin. Karnınızdaki cinsel ilişki için bir engel değil. Suçluluk hissetmeyin. Bunun onunla ilgisi yok. Sizinle ilgili sadece. Bunda yanlış bir şey yok.

Kitap okuyun. Ne bulursanız okumanızı tavsiye ederim. Roman ve hikaye kitaplarına öncelik tanıyabilirsiniz. Çünkü doğuumdan sonra bir süre annelik, bebek ve çocuk bakımı hakkındaki kitaplarla boğulma tehlikesiyle karşı karşıya kalacaksınız ve bazı zamanlar değil romana dalmak, gazete bile çevirecek entellektüel seviyenizi bulamayacaksınız.

Yazın. Hissettiklerinizi, korkularınızı, hayallerinizi yazın. Ne olursa, nasıl olursa yazın. Blog da açabilirsiniz. Herkes okumasın, bana kalsın derseniz başucunuza küçük bir defter koyun. İçine de bir kalem yerleştirin. Her akşam yatmadan bir iki cümle de olsa yazabilirseniz, ileride muhteşem bir hikaye çıkacağına sizi temin edebilirim.

Hamilelik ve doğum kurslarına gidin. Kitaplardan, bloglardan sıkılabilirsiniz. Hem biraz da sosyalleşmek iyi gelir insana. Doğuma hazırlanmak, nefes tekniklerini öğrenmek o kadar önemli ki dokuz ayın sonunda ıkınırken 'keşke kursa gitseydim' demeniz olası. Daha önce hiçbir bebek tecrübeniz olmadıysa yani kardeş, kuzen, yeğen altı değiştirmediyseniz, aynı kurslarda bebek bakımına dair derslere de katılmanız faydalı olacaktır. Panik atak geçirmeden el kadar bebeği nasıl yıkayacağınızı, bezini nasıl değiştireceğinizi öğreneceksiniz.

Yapın bunları, pişman olmayacaksınız.

Irem Erdilek

Slingomom.com