BABAMIN ARDINDAN...

Zordur cümleleri kurmak. Uzun zamandır hastaydı. Alzheimer bela bir rahatsızlık. Kendi

dünyasındaydı. Unutulmuştur diye düşündüm. Bizim gazeteci milleti unutur. “Zaten bir arayıp soran olmadı” deniliyordu evde. Hazırlıklıydım. Onu son yolculuğuna uğurlarken kendi kendimize oluruz diyordum. Yeterdi. Öyle olmadı. Sevdikleri, unutmayanlar ne çokmuş. Ve gördüm ki ona olan saygı bir hakikat. Doğan Koloğlu’na yakışandı...
Gazeteden kovulurken “Sen üzülme bir kulağımız kalmıştı” sözünü hiç unutmam. Belki onun adına bu saygı güzeldi ve hakkıydı. Yazarken “Ne hücum futbolu” diye alay edenlerin içimde biriken karşılığıydı belki de. “Sen boşuna içerde yatıyorsun çıkaralım seni” diyenlerin getirdiği “özür mektubunu” yırtıp attığı için duyduğum saygının karşılığını görmekti belki de... Bazen gözleri dolardı anlatırken; “Arkamdan Doğan Koloğlu namussuzdu diye kimse konuşamaz.” Tam da bu sözün karşılığıydı babam. Galatasaray bir yuvaydı. Lisede yatılı başlayan, 17 yaşında takımda yerini alan ve sonrası hiç bitmeyen bir hayattı.
Muhallebi getirmişler. Onu yemiş... Yüzünde muhteşem bir gülümsemenin olduğunu söylediler. Yolculuğa hazırlık gibi. Gözleri kapanmış. Sessiz bir sonsuzluk almış götürmüş.