HUZURA ÖZLEM YA DA LOKANTA

“Yarım asırlık bir lokanta Beyoğlu’nda Asmalımescit’te” diye başladı. “Beyoğlu’nun İsmail ağabeyi” diyorlar. Vefatından sonra oğlu işletiyor. Masalara konan peçete 30 yıldır, enginarı 25 yıldır aynı yerden geliyor. Lezzetinin sırrı tuğlalı sobada demlene demlene odun ateşi ruhunda pişmesi yemeklerin... İsmail Şahin, 13 yaşında gelmiş İstanbul’a Tunceli’ den. Oğlu Nazmi; “Bu sokakta başladı hayatı, bu sokakta bitti” diyor. Ve 46 yıldır lokantanın temel direği Ali Usta. O da 13 yaşında gelmiş Tunceli’den, çırak olarak başlamış.

Keyifli bir sunum

TRT Belgesel’de ‘Bir Aş Hikayesi’ni izlerken başka başka duygular içinde oldum. Geçmişle bugünün o huzurlu beraberliğini hissettim. Ustanın kepçe ile tabaklara emeğin lezzetini koyuşundaki zarafeti gördüm. “Bana bir tandır, bir enginar, bir de soğansız çoban” derken Rıza Sönmez, yemeğin kokusu burnuma geliyordu. ‘Çılgın Bediş’ten ilk hatırlamamız onu. Sonra çok karşılaştık dizilerde filmlerde programı keyifli mi, keyifli sunuyor. Dedim ya, bir farklı geldi. Huzur dedikleri, evet, onu hissettim her kelimede, her görüntüde... Yaşanan hikayelerin konusu birlikte olmak, paylaşmak üzerine... Geçmişe özlem mi desem yoksa, bugünün rahatsız edici hali mi beni bu kadar hassas kılan?

1967’den bugüne...

Sıkıntılar hep oldu hatta hapislikleri yaşamak hayatın bir anında. Sanki bu kadar daralmamıştım. Bir yerden nefes alıyorduk galiba. Sığlık, çapsızlık, görgüsüzlük, sevgisizlik dizboyu! Esnaf lokantası bir özel kartvizittir. O iskemlelere oturduğunda yan yana bazen karşı karşıya “Boş mu burası?” niyetine, kimse kimseye sormaz; “Kimsin, nesin, necisin...” İmtiyazsız, sınıfsız bir çorba kasesidir. Ne tesadüf Şahin Lokantası,

1 Mayıs 1967 tarihinde yemeğe ilk kepçeyi sallamış. “Yemediğini kimseye yedirmeyeceksin derdi babam” diyor Nazmi Bey. Yolumuz düşerse İstanbul’a eski günler hatırına, uğrayacağım Şahin Lokantası’na...