Sıradan bir müzik, sıra dışı şarkılar...

Sonra uçaklar binalara uçtular. Bossun dönüşü pek gürültülü patırtılı oldu. Ne zamandır yeni şeyler söylemiyordu. 1995te çıkardığı, "yeni" şarkılar içeren son albümünde ("The Ghost of Tom Joad"), rockn roll değil, folktu yaptığı. Lise-üniversite hayatını "Nebraska" (1982) ve "Born in the U.S.A." (1984) dinleyerek geçiren ve artık kırklarına varan kuşak için nostaljiydi şimdiden. Sevenlerinin hayatından eksilmiyordu sesi ama yeni hayatlarda çoğalmıyordu da. Bu hikayelerden doğdu "The Rising."Geçen hafta piyasaya çıkan albümle Time ve The Rolling Stone dergilerinin kapağına taşındı 52 yaşındaki rock ustası. Televizyonlar akşam haberlerine onun adıyla başladılar. 7 Ağustosta The E Street Band ile birlikte her gece ayrı bir sahnede konser vermek üzere çıkacağı 46 şehirlik Amerika turunun biletleri anında tükendi. Yitirdiklerine rağmen yitirmediklerinin şarkısını söylemek isteyen Amerikalılar, albüm için kuyruğa girdiler."The Rising" CD çalarımda dönüyor şimdi. Adında barındırdığı yükselişi, isyanı arıyorum onda, boşuna. "Nebraska"yı bekliyorum, nafile. Bossun sesi, hep o aynı sevdiğim, kavrulmuş, kırçıllı ses. Nostaljik. Ama buluşları az sözler, vuruşları sıradan bir müzikle geliyor bu kez, çoğalmıyor. Çoğaltmıyor beni.Ama siz bana bakmayın.Sıradan bir müzik de olsa, sıra dışı şarkılar bunlar. Sıradan hayatların, bir anda, sıra dışı bir ölümle sona erişinin şarkıları.Stacey Farrellye, Suzanne Bergere sorun isterseniz. Albümle birlikte hikayeleri de TVye taşınan bu iki kadından anlıyorum ki, onların yarasına doğru yerden dokunuyor "The Rising".Staceynin kocası itfaiyeci Joe, Suzanneın kocası, çalıştığı ofisteki herkesi bina dışına çıkarmayı başaran Jim gibi, 11 Eylülle gidenleri ve Stacey ile Suzanne gibi arkada kalanları anlatıyor Boss. Enkaz altındaki hayatları yazan gazeteler sayesinde Joenun ve Jimin kendi şarkılarına tutkun olduğunu öğrenmiş; sonra Stacey ve Suzanneı ayrı ayrı aramış, uzanmış dünyalarına. İki kadın da, yeni bir güne başlamanın en zor geldiği günlerde Springsteenden güç almışlar. Az şey değil.Yaralara merhem niyetine dinlenirse "The Rising" belki aynı kuvveti milyonlara da verecektir. Ama her biri bir başka kurbanın minyatürü olan bu şarkılarla 11 Eylülü gerçekten aşabilmekse amaç, gözlerini yerden kaldırıp yeni bir düzlüğe tırmanabilmekse eğer, şüpheliyim.Yine de, dedim ya, bana bakmayın siz. Sonuçta "Youre Missing" (Kayıpsın) ile, bir anda paylaşanı yok olan bir evde gezinirken gırtlağı düğümlenen de benim. Sonra, "Rock bu olmamalı" diye söylenerek silkinince "Paradise" (Cennet) ile sarsılan da. Bu şarkı albümdeki bütün şarkılardan daha fazla Boss aslında. İlk bölümünde "cennete" gitmeye hazırlanan bir intihar saldırganının aklına sokuyor sizi. Pazar yerinin ortasında, kendisini ve çevresindekileri havaya uçurmak üzereyken ayrılıyorsunuz ondan. İkinci bölümde, bu kez 11 Eylülde ölen eşinizin ardından yürüyorsunuz intihara. Cennetin aslında hiç de cennet olmadığını, bir nehirde boğulmak üzereyken anlıyorsunuz."Paradise" gösteriyor ki, konvansiyonel olanın ötesine adım atabildiği, teamülden cayabildiği an yeniden canlanıyor Springsteen. "The Rising" çoğunlukla, kenetlenmenin albümü. Aylardır kaybıyla başa çıkmanın yolunu kenetlenmekte arayan Amerikanın şu anki nabzına uygun bir albüm. Ama silkinmenin de günü gelecek tabii. Amerikanın gerçekten yeniden canlanmaya başlaması da, konvansiyonu kırmasıyla, teamülü terk edip bireyselliğini yeniden kazanmasıyla mümkün olacak. "Rock" da aslında bu demek değil mi zaten? Biz "Nebraska"yı onun için sevmedik mi? ycongar@erols.com Doğup büyüdüğü ve şimdi karısı, The E Street Band vokalisti Patti Scialfa ve üç çocuğuyla birlikte yaşadığı New Jersey, yüzlerce evladını kulelerde kaybetti. Ve hayatını, hayatın keskin kenarında yürüyenlerin hikayelerini anlatarak geçiren Bruce Springsteen 11 Eylülü 11 Eylül yapan binlerce hikayenin ortasında buldu kendisini.