Perşembe’nin UEFA yorgunluğu üstüne bir de deplasman yolculuğunu eklerseniz, Beşiktaş’ın zorlanabileceğini düşünebilirdiniz. Ancak akla gelmesi normal olan bu olasılık gerçekleşmedi. Beşiktaş korktuğuna uğramadı. Süper Lig’de bu yıl hayal kırıklığı yaratan sonuçlarla dibe düşen Eskişehirspor, ne fizik ne de mental olarak Beşiktaş’a bir sorun çıkarabildi. Heyecan deseniz, zaten öyle bir duyguyu da yaşamıyor Eskişehirspor. Michael Skibbe, göreve gelirken kulüp tarihinde ilk yarıyı 37 puanla bitirmiş olmanın kredisini kullandı. Korkarım ki bu gidişle sezon sonunda 37 puanı bile zor toparlar Eskişehirspor. Ev sahibinin bu durumu sanırım yöneticiler tarafından doğru değerlendirilir.
Konuk Beşiktaş’a dönersek...
Şenol Güneş, futbolcularını “forma adaleti” konusunda kuşkusuz ikna etmiş... Bu konuda sorun çıktığını görmüyoruz, duymadık. Sporting maçındaki 11’den sadece İsmail ve Necip’i kenarda tutarak başladı Eskişehirspor maçına. Tosiç ve Oğuzhan’lı onbir, sıkıntısız, düşük tempolu, rahat bir oyun oynadı. Beşiktaş’ın iki kanatta Quaresma ve Gökhan’la sağ-sol değişerek kurduğu hücum oyunu Eskişehirspor karşısında etkiliydi. Ne var ki kanatlardan gelen onca topu rahat kullandıkları, değerlendirdikleri söylenemez. Bunda Eskişehirspor takımının ceza alanı içinde adeta gömülerek yaptığı alan savunmasının etkisi vardı.
Beşiktaş’ın baskısına rağmen yeterince “şutör” bir takım olduğunu söylemek mümkün mü? Buna kolay kolay evet diyemeyiz. İki golün sahibi Gomez, Oğuzhan, Sosa, sonradan giren Olcay ve Cenk dahil, o baskıya yakışan bir şut zenginliği sergileyemediler (!).
Beşiktaş’ın şut yetersizliği, günün birinde başını ağrıtıp canını sıkabilir. Gekas’ın 87’de attığı gol, savunma zaaflarıyla birlikte yetersiz şutları da düşündürmeli. Eskişehir maçı çevirecek fırsatı buldu, yararlanamadı.